Kerkhof: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
kNo edit summary |
kNo edit summary |
||
Lyn 5:
In die Christendom het die ontwikkeling 'n ongewone loop geneem: Met die Middeleeuse Relikwie-oorgang in die kerke is die begraafplase direk in of rondom kerke en sodoende by die middelpunt van die nedersettings aangelê (kerkgeboue het meestal in dorpe sentraal gestaan). Daar is geglo dat die onmiddellike nabyheid van 'n sakrale gebou die verlossing van oorledenes sou bevorder. Sowel die Germaans-Keltiese tradisionele wyse van begrawings in grafvelde asook [[verassing]] is as heidens beskou. Vanweë hul godsdienstige betekenis is Christelike begraafplase deur geestelikes ingewy.
Gevolglik het die begrafnis in die grafkelder ([[kripte]]) van 'n kerk 'n hoë aansien geniet en is dit dikwels gereserveer vir godsdienstige of wêreldlike hooggeplaastes, terwyl oorledenes uit die middelklas op kerkhowe ter aarde bestel is. Hier was enkelgrafte, wat tans standaard is, 'n uitsondering: weens die gebrek aan ruimte was massagrafte die meer algemene soort. Buitekant die stadsmure is van die gestorwenes weer in ongewyde grond begrawe, sou die afgestorwene uit die kerk geban, 'n misdadiger of uit 'n lae stand wees: bedelaars, jongleurs of akteurs het byvoorbeeld geen plek in die gewyde kerkhowe gehad nie.
In [[Suid-Afrika]] is die instandhouding van sowel 'n begraafplaas as kerkhof gewoonlik die verantwoordelikheid van 'n kerk; met die uitsondering van familiebegraafplase op plase.
| |||