Alain Poher
Alain Émile Louis Marie Poher (17 April 1909 Ablon-sur-Seine (in die Franse departement Seine-et-Oise) - 9 Desember 1996 Parys) was 'n Franse en Europese staatsman.
| Alain Poher | |
 Alain Poher in 1969 | |
Voorsitter van die Franse senaat
| |
| Ampstermyn 3 Oktober 1968 – 2 Oktober 1992 | |
| Voorafgegaan deur | Gaston Monnerville |
|---|---|
| Opgevolg deur | René Monory |
President van die Europese Parlement
| |
| Ampstermyn 7 Maart 1966 – 11 Maart 1969 | |
| Voorafgegaan deur | Victor Leemans |
| Opgevolg deur | Mario Scelba |
President van die Franse Republiek (tussentyds)
| |
| Ampstermyn 2 April 1974 – 27 Mei 1974 | |
| Voorafgegaan deur | Georges Pompidou |
| Opgevolg deur | Valéry Giscard d'Estaing |
President van die Franse Republiek (tussentyds)
| |
| Ampstermyn 28 April 1969 – 20 Junie 1969 | |
| Voorafgegaan deur | Charles de Gaulle |
| Opgevolg deur | Georges Pompidou |
Persoonlike besonderhede
| |
| Gebore | 17 April 1909 Ablon-sur-Seine, Frankryk |
| Sterf | 9 Desember 1996 Parys |
| Politieke party | MRP |
Hy word as lid van die Mouvement républicain populaire (MRP) in 1946 verkies as lid van die Franse senaat. In die tweede kabinet Schuman word hy minister van Finansieë en sekretaris vir die begroting in die eerste kabinet Henri Queuille. Hy was ', vriend van Robert Schuman. Hy word in 1968 voorsitter van die Franse senaat en sal dit 24 jaar lank bly met 8 herverkiesings. Hy is ná die aftree van Charles de Gaulle asook na die dood van Georges Pompidou twee keer tussentydse president. In 1969 probeer hy self as kandidaat van die Centre démocrate president te word, maar hy word in die tweede ronde van die presidentsverkiesings deur Pompidou verslaan.
Biografie wysig
Alain Poher is die seun van Ernest Poher (1875-1936, 'n spoorwegingenieur en van Louise Souriau (1872-1960). Hy kom uit 'n Bretonse burgerfamilie, wat glo van die huis Poher en deur hulle van die hertoë van Bretagne stam.[1]
Poher was self siviele ingenieur van die École nationale supérieure des mines de Paris en van die École libre des sciences politiques
Hy trou in 1938 met Henriette Tugler (Cahors, Lot, 1907-Ablon-sur-Seine, 2004). Haar pa was 'n spoorweginspekteur.[2] Hulle het twee dogters.
Sy denkbeelde in die politiek ondergaan die invloed van Emmanuel Mounier se personalisme. In 1938 word hy amptenaar by die ministerie vir Ekonomie, Finansieë en Nywerheid. Tydens die Tweede Wêreldoorlog is hy in kontak met die Libératio-Nord-netwerk en ná die bevryding help hy as voorsitter om sy departement te suiwer.
Hy word directeur du cabinet vir Robert Schuman en van 1948 - '52 is hy algemene kommissaris vir Duitse en Oostenrykse sake. Hy word ook voorstter van die internasionale outoriteit van die Ruhrgebied. As Schuman se planne vir die EGKS gerealiseer word word hy lid van die assemblee, wat die voorloper van die huidge Europese Parlement is.
In 1945 word hy tot burgemeester van Ablon-sur-Seine verkies. Dit behoort tot die departement Seine-et-Oise, maar ná die hervorming van 1964 word dit Val-de Marne.. In 1946 word hy ook verkies as lid van die Conseil de la Républiek en afgesien van onderbrekings in 1948 en 1952 sal hy dit tot in 1995 bly.
Hy is lid en voorsitter van die MRP, en later van die Union centriste des démocrates de progrès (UCDP) wat die Union centriste (UC) sal word.
Sentris en Europeër wysig
Sy hele loopbaan word deur sentrisme en Europese supranasionalisme gekenmerk. Robert Schuman was sy mentor. In 1966 word hy president van wat nou die Europese Parlement heet, op 'n moment dat Schuman se supranasionale erfgoed taamlik deur sy eie land bedreig word. De Gaulle boikot selfs die vergaderings van die EEG. Die kompromis van Luxemburg beëindig die boikot maar supranasionalisme word 'n vuile woord. Die enigste vooruitgang van die Europese eenwording kan van intergoewermentele inisiatiewe kom en uitbreiding van die EEG word ook geblokkeer, omdat de Gaulle die Verenigde Koninkryk nie wil toelaat nie. Poher probeer met de Gaulle te praat, maar die president wil net 'n Europe des Patries, 'n Europa van (heeltemal soewereine) vaderlande. Ná die opstande van 1968 en 'n mislukte referendum tree de Gaulle af. Poher word tussentydse president en stel homself kandidaat vir die presidentskap. Hy word egter verslaan deur die gaullistiese Pompidou. Die nuwe president versoepel die Franse houding rakende die Engelse lidmaatskap, maar supranasionalisme bly taboe. As Pompidou skielik sterf word Poher opnuut tussentydse president en hy maak hiervan gebruik om die Europese Konvensie vir Menseregte te ratifiseer (1974). Frankryk het dit reeds in 1950 geteken, maar die gaulliste het geweier om dit te ratifiseer.
Verwysings wysig
Hierdie artikel is (gedeeltelik) vertaal uit die Franse Wikipedia. Sien bron.
- ↑ Poher verwys na 'n ou burggraafskap in Bretagne. Die naam kom veral in Finistère voor. Die toponiem "Poher" kom van Bretons "Pou Kaer" versterkte land. Pou beteken land en verwys na die gallo-romeinse stede en "caer" of "kaer" beteken fort, burg. Bron: Généanet.org/onomastique
- ↑ Joseph Victor Tugler, père de Mme Alain Poher