Aquileia
Aquileia was een van die grootste stede van antieke Italië en een van die belangrikste seehawens en militêre basisse van die Romeinse Ryk, geleë aan die Natisone-rivier naby die Adriatiese See met 'n bevolking van sowat 100 000 gedurende sy bloeitydperk in die 2de eeu n.C. - en 'n verdere 100 000 in sy omgewing - onder wie ambagsmanne, skeepsbouers en wapensmede. Aquileia was destyds die eindpunt van die Barnsteenroete wat die Romeinse Ryk met die Baltiese gebiede aan die Oossee verbind het.[1][2] Daarnaas was dit die belangrikste spilpunt vir die handel met die ooste.
Uiteindelik het Aquileia se rykdomme die aandag van barbaarse volke getrek - en begeertes gewek. In die laat-antieke tydperk, toe die Romeinse Ryk onder die invalle van hierdie volkere moes swig, het die bewoners begin om hulle na die nabygeleë strandmeer terug te trek wat as veilige skuilplek kon dien. Hierdie beskeie nedersettings sou die bakermat van een van die magtigste seemoondhede in die Europese geskiedenis sou word - die Republiek Venesië.
Die gelyknamige moderne Italiaanse nedersetting het 'n bevolking van sowat 3 000.
Verwysings wysig
Eksterne skakels wysig
- Media