Wikipedia

Auguste Rodin

François Auguste René Rodin (12 November 1840 – 17 November 1917), bekend as Auguste Rodin (Engels: [oʊ|ˈ|ɡ|uː|s|t|_|r|oʊ|ˈ|d|æ|n|,_|r|oʊ|ˈ|d|æ̃]; Frans: [oɡyst ʁɔdɛ̃]), was 'n Franse beeldhouer.[1] Hoewel Rodin in die algemeen beskou word as die vader van moderne beeldhouwerk,[2] het hy nie deur sy werk teen die verlede probeer rebelleer nie. Hy is op 'n tradisionele wyse opgevoed, en het 'n soort vakman-benadering tot sy werk gehad, en gestrewe na akademiese erkenning,[3] hoewel hy nooit deur Parys se vooraanstaande kunsskool aanvaar is nie.

Auguste Rodin
Gebore
François-Auguste-René Rodin

(1840-11-12)12 November 1840
Parys, Frankryk
Sterf17 November 1917 (op 77)
Meudon, Frankryk
NasionaliteitFrans
Ouer(s)Marie Cheffer en Jean Baptiste Rodin
ToekenningsLégion d'honneur

Rodin het oor 'n unieke vermoë beskik om 'n ingewikkelde, abstrakte en verwikkelde oppervlak in klei te vorm. Baie van sy mees noemenswaardige beeldhouwerke is in sy leeftyd gekritiseer. Sy werke het vernaamlik gebots met die oorheersende figuratiewe beeldhoutradisies, waarin werke dekoratief, formulaïes of hoogs tematies was. Rodin se mees oorspronklike werk het afgewyk van tradisionele temas van mitologie en allegorie, het die menslike liggaam met realisme gemodelleer, en het individuele karakter en fisiese eienskappe vooropgestel bo alle ander oorwegings. Rodin was sensitief oor die omstredenheid wat met sy werk gepaardgegaan het, maar het geweier om sy styl te verander. Rodin se opeenvolgende werke het egter toenemend die guns van die regering en die kunsgemeenskap geniet.

Van die onverwagte realisme van sy eerste groot figuur – geïnspireer deur sy reis na Italië in 1875 – tot die onkonvensionele gedenktekens wat hy later sou skep, het Rodin se reputasie toegeneem, en het hy die oorheersende Franse beeldhouer van sy era geword. Teen 1900 was hy 'n wêreldbekende kunstenaar. Gegoede private kliënte het Rodin se werk nagejaag na sy Wêreldskou-uitstalling, en hy was vriende met verskillende hoëprofiel-intellektuele en -kunstenaars. Sy studente het Antoine Bourdelle, Camille Claudel, Constantin Brâncuși en Charles Despiau ingesluit. Hy het met sy lewenslange metgesel, Rose Beuret, in die laaste jaar van hul lewens getrou. Sy beeldhouwerke het ná sy dood in 1917 'n insinking in gewildheid beleef, maar binne 'n paar dekades was sy erfenis ongetwyfeld verseker. Rodin bly een van die min beeldhouers wat wyd bekend is buite die visuelekunste-gemeenskap.

Biografie wysig

Vormingsjare wysig

Rodin is in 1840 as die tweede kind van Marie Cheffer en Jean-Baptiste Rodin in Parys gebore. Die gesin was deel van die werkersklas en Rodin se vader was 'n klerk in die polisiedepartement.[4] Rodin het hom grootliks self onderrig,[5] en het op die ouderdom van tien jaar begin teken. Tussen die ouderdom van 14 en 17 jaar het hy by die Petite École studeer, 'n skool wat spesialiseer in kuns en wiskunde, en waar hy ook die vakke teken en skilder geneem het. Sy tekenonderwyser Horace Lecoq de Boisbaudran het daarin geglo dat die persoonlikheid van sy leerlinge eerste ontwikkel moet word sodat hulle met hul eie oë kon waarneem en uit herinnering teken, en Rodin het later in sy lewe groot waardering vir hierdie onderwyser uitgespreek.[6] Hy het by die Petite École die eerste keer kennis gemaak met Jules Dalou en Alphonse Legros.

 
Rodin, ongeveer 1862.

In 1857 het Rodin 'n kleimodel van 'n metgesel aan die École des Beaux-Arts voorgelê ten einde toegang daartoe te verkry; hy het egter nie geslaag nie, en twee verdere aansoeke is ook afgekeur.[7] Die toelatingsvereistes by die Grande École was nie besonders straf nie,[8] en daarom was die afkeurings groot terugslae vir die jong Rodin. Rodin se onvermoë om toegang te kry kon dalk die gevolg gewees het van die beoordelaars se Neoklasistiese smaak, terwyl Rodin opgelei is in ligte, 18de eeuse beeldhouwerk. Hy het die Petite École in 1857 verlaat, en die grootste deel van die volgende twee dekades sy brood as ambagsman verdien. Hy het in die tydperk dekoratiewe voorwerpe en argtitekturele verfraaiings gemaak.

Rodin se suster Maria, wat twee jaar ouer as hy was, is in 1862 in 'n klooster aan peritonitis dood, en Rodin was oorweldig deur selfverwyt omdat hy haar aan 'n ontroue minnaar bekendgestel het. Hy het kuns die rug toegekeer en hom aangesluit by die Katolieke orde van die Kongregasie van die Allerheiligste Sakrament. Sint Pieter Juliaan Eymard, stigter en hoof van die kongregasie, het Rodin se talent herken en sy ongeskiktheid vir die orde aangevoel, en dus het hy Rodin aangemoedig om voort te gaan met sy beeldhouwerk. Rodin het teruggekeer na sy werk as versierder terwyl hy klas geloop het by die beeldhouer van dieretonele Antoine-Louis Barye. Die onderwyser se aandag aan detail en sy keurige uitbeelding van die spiere van bewegende diere het Rodin baie beïnvloed.[9]

In 1864 het Rodin begin saamwoon met 'n jong naaldwerkster genaamd Rose Beuret (gebore in Junie 1844),[10] saam met wie hy vir die res van sy lewe met 'n wisselende mate van toegewydheid gewoon het. Die paartjie het 'n seun gehad met die naam Auguste-Eugène Beuret (1866–1934).[11] Daardie jaar het Rodin sy eerste beeldhouwerk vir 'n uitstalling aangebied en ingeskryf by die ateljee van Albert-Ernest Carrier-Belleuse, 'n suksesvolle massa-produsent van objets d'art. Rodin het tot 1870 as Carrier-Belleuse se hoof-assistent gewerk en het onder meer die dekorasie van dakke, trappe en deure hanteer. Met die koms van die Frans-Pruisiese oorlog is Rodin opgeroep om in die Franse Nasionale Wag te dien, maar sy diens was van korte duur weens sy swak sig.[12] Die werk vir versierders het as gevolg van die oorlog weggekwyn, maar Rodin moes steeds sy gesin onderhou, aangesien armoede 'n voortgesette probleem vir hom was totdat hy sowat dertig jaar oud was.[13] Carrier-Belleuse het hom spoedig gevra om by hom in België aan te sluit, waar hulle aan ornamentasie vir die Brusselse Aandelebeurs gewerk het.

Rodin het beplan om 'n paar maande in België te bly, maar het inderdaad die volgende ses jaar buite Frankryk gewoon. Dit was 'n belangrike tydperk in sy lewe.[13] Hy het in die tydperk ondervinding opgedoen en vaardighede as ambagsman verwerf, maar niemand het sy kuns gesien nie. Dit het in sy werkswinkel gestaan aangesien hy nie kon bekostig om dit te giet nie. Sy verhouding met Carrier-Belleuse het intussen versleg, maar hy het ander werk in Brussel gevind, en het sommige van sy werke in kunskamers vertoon. Sy metgesel, Rose, het ook by hom aangesluit. Toe Rodin genoeg geld bymekaargemaak het, het hy Italië in 1875 twee maande lank besoek, toe hy aangetrokke gevoel het tot die werke van Donatello en Michelangelo. Hul werke het 'n diepgaande invloed gehad op sy artistiese rigting.[14] Rodin het gesê: "Dit is Michelangelo wat my bevry het van akademiese beeldhouwerk."[15] Met sy terugkeer na België, het hy begin werk aan die beeldhouwerk Die Era van Brons, 'n lewensgrootte manlike figuur, waarvan die realisme die aandag op Rodin gevestig het, maar wat gelei het tot aantygings van oneerlikheid – die werk se realisme en skaal was van so 'n aard dat kritici beweer het dat hy die werk van 'n lewende model gegiet het. Baie van Rodin se latere werk was op eksplisiete wyse groter of kleiner as lewensgrootte, deels vanweë sy begeerte om die dwaasheid van sulke bewerings te weerlê.

Artistieke onafhanklikheid wysig

 
Auguste Rodin, John Singer Sargent, 1884

Rose Beuret en Rodin het in 1877 na Parys teruggekeer en in 'n klein woonstel aan die Linkeroewer tuisgegaan. Rodin se lewe was egter nou oorlaai met tragiek: sy moeder, wat graag wou sien dat haar seun in die huwelik tree, was dood, en Rodin se vader was blind en seniel. Rodin se skoonsuster, tante Thérèse, moes vir sy vader sorg en hom verpleeg. Rodin se elf jaar oue seun Aruguste, wie se ontwikkeling moontlik agter was, is ook in die sorg geplaas van die behulpsame Thérèse. Rodin het wesenlik sy seun vir ses jaar verlaat,[16] en sou regdeur sy lewe 'n baie beperkte verhouding met sy seun hê. Rodin se vader en sy seun het ook nou by die paartjie aangesluit in die woonstel, met Rose as die versorger. Die beweringe van vervalsing betreffende Rodin se Die Era van Brons wou ook nie gaan lê nie. Rodin het al hoe meer die geselskap van jong vroue in Parys opgesoek, en Rose het op die agtergrond gebly.

Rodin het sy brood verdien deur samewerking met meer gevestigde beeldhouers aan openbare werke, soos gedenktekens en neo-barokstukke in die styl van Carpeaux.[17] Wat betref kompetisies en wedywering vir kommissies het hy modelle van Denis Diderot, Jean-Jacques Rousseau, en Lazare Carnot gesubmiteer, maar dit was alles tevergeefs. Hy het op sy eie tyd aan studies gewerk wat gelei het tot die skepping van sy volgende belangrike werk, Sint Johannes die Doper wat Preek.

 
Camille Claudel (1864–1943)
 
Rodin in sy studio.

In 1880 het Carrier-Belleuse – nou die kunsdirekteur van die Sèvres- nasionale porseleinfabriek – Rodin 'n deeltydse werk as ontwerper aangebied. Die aanbod was deels 'n gebaar van versoening, en Rodin het dit aanvaar. Die deel van Rodin wat 18de eeuse smake en modes waardeer het, was gestimuleer, en hy hom met oorgawe gewy aan ontwerpe vir vase en tafelornamente wat die fabriek regoor Europa bekend gemaak het.[18]

Die artistieke gemeenskap het sy werk waardeer, en Rodin is na die Paryse Salons genooi deur vriende soos die skrywer Léon Cladel. Tydens Rodin se vroeë verskynings by hierdie sosiale geleenthede het hy skaam en teruggetrokke voorgekom;[19] maar in sy later jare, namate sy bekendheid toegeneem het, het hy die spraaksaamheid en temperament begin openbaar waarvoor hy beter bekend was. Die Franse staatsman Leon Gambetta het sy begeerte bekend gemaak om Rodin te ontmoet, en die beeldhouer het hom beïndruk toe hulle by 'n salon ontmoet het. Gambetta het op sy beurt voorspraak vir Rodin gedoen by verskeie regeringsministers, wat waarskynlik Edmond Turquet, die Ondersekretaris van die Department van Fynkunste, ingesluit het, en vir wie Rodin uiteindelik sou ontmoet.[19]

Rodin se verhouding met Turquet was besonder lonend: deur hom het hy in 1880 die opdrag gekry om 'n portaal vir 'n beplande museum van dekoratiewe kunste te ontwerp. Rodin het die grootste deel van die volgende vier dekades bestee aan die uitbreiding van sy Hekke van die Hel, 'n onvoltooide portaal vir 'n museum wat nooit gebou is nie. Baie van die portaal se figure het op sigself beeldhouwerke geword, insluitende Rodin se uiters bekende Die Denker en Die Kus. Saam met die opdrag van die museum het 'n gratis ateljee gekom, wat aan Rodin 'n nuwe vlak van artistiese vryheid besorg het. Hy het gou opgehou om by die porseleinfabriek te werk, aangesien sy inkomste uit private opdragte verdien is.[20]

In 1883 het Rodin ingestem om in sy afwesigheid toesig te hou oor 'n kursus vir die beeldhouer Alfred Boucher, en daar het hy die agttienjarige Camille Claudel ontmoet. Die twee het 'n passievolle maar stormagtige verhouding gehad en mekaar wedersyds op artistieke vlak beïnvloed. Claudel het Rodin as model geïnspireer en baie van sy figure is op haar gebaseer. Sy was ook 'n talentvolle beeldhouer en het hom met sy opdragte bygestaan.[21]

Hoewel Rodin besig was met Die Hekke van Hel het hy ook ander opdragte ontvang. Hy het 'n geleentheid nagejaag om 'n historiese monument vir die dorp van Calais te ontwerp. Rodin is in 1891 gekies om 'n monument te skep wat opgedra is aan die Franse skrywer Honoré de Balzac. Albei beeldhouwerke se styl was egter in stryd met die tradisionele smaak, en is met wisselende mate van afkeuring begroet deur die organisasies wat die werke aangevra het. Rodin was agter steeds besig om ondersteuning te kry van die verskillende bronne wat hom bekend gemaak het.[22]

In 1889 het die Paryse Salon Rodin genooi om 'n beoordelaar te wees in sy artistieke beoordelingspaneel. Hoewel Rodin se loopbaan aan die opkom was, het sowel Claudel as Beuret ongeduldig begin raak met Rodin se "dubbele lewe". Claudel en Rodin het 'n atelier by 'n klein ou kasteel gedeel, maar Rodin het geweier om sy bande met Beuret te verbreek, synde sy lojale metgesel gedurende die "maer jare", asook die moeder van sy seun. Gedurende een afwesigheid het Rodin aan Beuret geskryf, "Ek dink daaraan hoe baie jy my moet liefgehad het om my nukke te verduur... Ek bly, in alle liefde, jou Rodin."[23]

Claudel en Rodin se paaie het in 1898 geskei.[24] Claudel het verskeie jare daarna 'n senuwee-ineenstorting gehad en is vir dertig jaar tot haar dood in 1943 deur haar familie in 'n inrigting vir geestesongesteldheid geplaas, ten spyte van pogings deur dokters om aan haar moeder en broer te verduidelik dat sy nie ongesteld was nie.[25]

Werke wysig

 
Die Era van Brons (1877).
 
M. Auguste Rodin – foto deur Edward Steichen, ca. 1911

In 1864 het Rodin sy eerste beeldhouwerk,Die Man met die Gebreekte Neus, aan die Parys Salon gesubmiteer vir 'n uitstalling. Die model was 'n bejaarde straatportier van die buurt. Die ongewone bronsstuk was nie 'n tradisionele borsbeeld nie, maar in stede hiervan was die kop "afgebreek" by die nek, die neus was plat en skeef, en die agterkant van die kop was afwesig(dit het van die kleimodel afgeval tydens 'n ongeluk). Die werk het klem geplaas op tekstuur, asook op die emosionele toestand van die model; dit het die "onvoltooidheid" geïllustreer wat baie van Rodin se latere werke sou karakteriseer.[26] Die Salon het die werk verwerp.

Vroeë figure: die inspirasie van Italië wysig

In Brussel het Rodin, nadat hy van Italië teruggekeer het, sy eerste volskaalse werk geskep naamlik, Die Era van Brons. Die werk was gemodelleer op 'n Belgiese soldaat, en het sy inspirasie geput uit Michelangelo se Sterwende Slaaf, waarop Rodin gelet het op sy besoeke aan die Louvre. Rodin het gepoog om Michelangelo se bemeestering van die menslike vorm te kombineer met sy eie sin van menslike natuur, en het sy model van alle hoeke bestudeer, op rus en in beweging. Hy het 'n leer bestyg vir bykomende perspektiewe, en het kleimodelle gemaak wat hy by kerslig bestudeer her. Die resultaat was 'n lewensgrootte, goed geproporsioneerde naakfiguur, wat op ongewone wyse met sy regterhand bo op sy kop staan, terwyl sy linkerhand aan sy linkersy is, die voorarm parallel met die liggaam.

In 1877 het die werk sy buiging in Brussel gemaak, en is daarna by die Parys Salon vertoon. Die standbeeld se klaarblyklike gebrek aan 'n tema was vir kritici 'n steen des aanstoots omdat dit nòg mitologie, nòg 'n edele historiese gebeurtenis herdenk het en omdat dit nie duidelik was of Rodin wel 'n tema in gedagte gehad het nie.[27] Rodin het aanvanklik die titel Die Oorwonne aan die werk gegee, in welke vorm die linkerhand 'n spies vasgeklem het, maar hy het die spies verwyder omdat dit teen sekere hoeke die torso versper het. Na nog twee tussentydse titels, het Rodin uiteindelik die titel Die Era van Brons aan die werk gegee, wat die Bronstydperk voorstel, en in Rodin se woorde, "die man wat uit die natuur uit opstaan".[28] Later het Rodin egter gesê dat wat hy in gedagte gehad het "bloot 'n eenvoudige stuk beeldhouwerk was sonder verwysing na enige onderwerp".[28]

Die werk se bemeestering van vorm, lig en skadu maak dat dit so realisties daaruitsien, dat Rodin van Surmoulage beskuldig is – te wete die giet van 'n werk vanaf 'n lewende persoon se liggaam. Rodin het die bewering ontken, en aan koerante geskryf en foto's geneem van die model om te wys dat die beeldhouwerk van die model verskil het. Rodin het daarop aangedring dat 'n ondersoek gehou word, en was uiteindelik onskuldig bevind deur 'n komitee van beeldhouers. Behalwe vir die valse bewerings, het die werk ook kritici gepolariseer. Dit was skaars aanvaar vir tentoonstelling by die Parys Salon, en kritici het dit vergelyk met 'n "standbeeld van 'n slaapwandelaar" en dit " 'n baie akkurate kopie van 'n lae tipe" genoem.[28] Andere het die stuk en Rodin se integriteit verdedig. Die regeringsminister Turquet het die stuk bewonder, en "Die Era van Brons" was deur die staat vir 2,200 Frank gekoop;– die prys wat dit Rodin gekos het om dit in brons te laat giet.[28]

 
Sint Johannes die Doper wat preek (1878).

Die tweede manlike naakfiguur, Sint Johannes die Doper wat preek, was in 1878 voltooi. Rodin het probeer om nog 'n aanklag van surmoulage te vermy deur die standbeeld groter as lewensgrootte te maak: Sint Johannes is byna 6' 7" '' lank (2 m). Terwyl Die Era van Brons staties geposisioneer is, wil dit voorkom asof Sint Johannes nadertree aan die aanskouer. Die effek word behaal, ten spyte daarvan dat beide die figuur se voete ferm op die grond geplant is- 'n tegniese prestasie wat deur die meeste kontemporêre kritici opgelet is.[29] Rodin het hierdie teenstellende posisie verkies om, in sy eie woorde, "tegelykertyd... aansigte van 'n voorwerp ten toon te stel wat eintlik slegs op opeenvolgende wyse gesien kan word".[30]

Ten spyte van die titel Sint Johannnes die Doper wat preek het die werk nie 'n duidelike godsdienstige tema gehad nie. Die model, 'n Italiaanse lyfeiene wat homself by Rodin se studio aangemeld het, het beskik oor 'n idiosinkratiese sin vir beweging wat Rodin wou vasvang of verewig. Rodin het gedink aan Johannes die Doper, en het die assosiasie na die titel van die werk oorgedra.[30] In 1880 het Rodin die werk aan die Paryse Salon gesubmiteer. Kritici was steeds meestal afwysend oor die werk, maar die stuk het derde geëindig in die Salon se kategorie vir beeldhouwerk.[30]

Ten spyte van die onmiddellike ontvangs van Sint Johannes en Die Era van Brons, het Rodin bekendheid daardeur verwerf. Studente het hom by sy studio opgesoek, sy werk geprys, en die bewerings van surmoulage verwerp. Die artistiese gemeenskap was derhalwe nou goed bekend met die naam van Rodin.

Die Hekke van Hel wysig

 
Die Hekke van Hel (onvoltooid), Kunsthaus Zürich

'n Opdrag om 'n ingang vir Parys se beplande Museum van Dekoratiewe Kunste te ontwerp was in 1880 aan Rodin toegeken.[17] Alhoewel die museum nooit gebou was nie, het Rodin regdeur sy lewe daaraan gewerk. Die Hekke van Hel was 'n monumentale groep beeldhouwerke wat tonele uit Dante se Inferno in hoë reliëf tentoonstel. Omdat Rodin dikwels 'n gebrek aan 'n duidelike begrip van sy groot werke gehad het, het hy daarvoor opgemaak met harde werk en 'n strewe na perfeksie.[31]

Die Hekke is deur Rodin uitgedink terwyl hy steeds die surmoulage kontroversie in gedagte gehad het: "...Ek het die Sint Johannes gemaak ten einde [die beweringe van gietwerk vanaf 'n model] te weerlê, maar het slegs gedeeltelik daarin geslaag. Ten einde vir eens en vir altyd te bewys dat ek net so goed soos ander beeldhouers van lewendige tonele beeldhouwerk kon doen, het ek dit my voorneme gemaak... om die beeldhouwerk op die deur van figure te maak wat kleiner as lewensgroot was."[31] Die wette van komposisie het egter geswig voor Die Hekke se ongeordende en ongetemde tentoonstelling van Hel. Die figure en groepe in hierdie werk, synde Rodin se meditasie op die toestand van Man, is fisies en moreel geïsoleer in hul foltering.[32]

Die Hekke van Hel bestaan uit honderd-ses-en-tagtig figure in sy finale figurasie.[32] Baie van Rodin se bekendste beeldhouwerke het as ontwerpe of figure vir hierdie werk begin,[9] soos bv. Die Denker, Die Drie Skadu's, en Die Kus, en was slegs later voorgestel as aparte en onafhanklike werke. Ander bekende werke wat afkomstig is van Die Hekke is Ugolino, Gevalle Karjatid wat Haar Steun Dra, Fugit Amor, Sy Wat Eens die Helmetmaker Se Pragtige Vrou Was, Die Vallende Man, en Die Verlore Seun.

 
Rodin se Die Denker (1879–1889) is een van die bekendste werke in die beeldhoukuns.

Die Denker (oorspronklike titel, Die Digter, na aanleiding van Dante) sou een van die bekendste beeldhouwerke in die wêreld word. Die oorspronklike was 'n hoë bronsstuk wat tussen 1879 en 1889 geskep is, en wat ontwerp was vir Die Hekke' lintel, waarvandaan die figure sou neerkyk op Hel. Terwyl Die Denker duidelik vir Dante voorstel, is aspekte of eienskappe van die Bybelse Adam, die mitologiese Prometheus,[17] en Rodin self aan dit toegeskryf.[33][34] Ander waarnemers wou die klem op die klaarblyklike intellektuele tema van Die Denker wegneem, en het in stede daarvan klem geplaas op die rowwe en ongebonde fisieke en emosionele aura wat daaruit voortvloei.[35]

Die Burgers van Calais wysig

 
Die Burgers van Calais (1884–ca. 1889) in die Victoria Toring-tuine, Londen, Engeland.

Die dorp Calais het reeds vir dekades 'n historiese monument gekontempleer, toe Rodin van die projek te hore gekom het. Hy het die opdrag nagejaag, en was geïnteresseerd in die middeleeuse motif en patriotiese tema. Die burgemeester van Calais was in die versoeking geplaas om Rodin daar en dan aan te stel toe hy besoek afgelewer het aan Rodin se studio, en die voorgenome werk was gou goedkeur, met Rodin as die argitek. Dit sou die ses inwoners van Calais gedenk wat hul lewens opgegee het om hul mede-inwoners te red.

Gedurende die Honderdjarige Oorlog het die leër van Koning Eduard III van Engeland vir Calais beleër, en Eduard het bevel gegee dat die dorp se bevolking op groot skaal gedood word. Hy het egter ingestem om die bevolking te spaar, indien ses van die belangrikste burgers of inwoners na hom toe sou kom en bereid sou wees om te sterf, ontbloot en kaalvoet met toue om hul nekke. Toe die burgers hul verskyning gemaak het, het hy bevel gegee dat hulle tereggestel word, maar het hulle kwytgeskeld toe sy koningin, Philippa van Hainault, hom gesmeek het om hul lewens te spaar. Die Burgers van Calais stel die mans voor soos hulle vertrek na die koning se kamp, met sleutels vir die dorp se hekke en vesting.

Rodin het in 1884 met die projek begin, geïnspireer deur die kronieke van die beleg deur Jean Froissart.[36] Alhoewel die dorp 'n allegoriese, heroïese stuk werk, met as hooffiguur Eustache de Saint-Pierre, die oudste van die ses mans, in die vooruitsig gestel het, het Rodin die beeldhouwerk gesien as 'n studie in die verwikkelde en komplekse emosies waaraan die ses mans onderhewig was. Toe Rodin reeds vir 'n jaar met die werk besig was, was die Calais komitee nie beïndruk met sy vordering nie. Rodin het daarop sy bereidwilligheid om die projek te beëindig, eerder as om sy ontwerp te wysig ten einde die komitee se konserwatiewe verwagtinge te bevredig, bekend gemaak, maar hulle het hom aangesê om voort te gaan daarmee.

In 1889 was Die Burgers van Calais die eerste keer tot algemene lof uitgestal. Dit is 'n brons beeldhouwerk wat twee ton (1,814 kg) weeg, en die figure daarvan is 6,6 voet (2 m) lank.[36] Die ses manlike figure wat daarin voorgestel word, vorm nie 'n verenigde, heroïese front nie;[37] maar elkeen is eerder geïsoleer van sy broers, en beraadslaag en voer sy eie indiwiduele stryd met sy verwagte noodlot. Rodin het gou daarna voorgestel dat die monument se hoë voetstuk verwyder word, want hy wou die beeldhouwerk na grondvlak skuif sodat die toeskouers "tot die hart van die onderwerp kon deurdring".[38] Op grondvlak lei die figure se posisies die toeskouer reg om die werk, en suggereer op subtiele wyse hul algemene voorstuwende beweging.[39]

Die komitee was woedend oor die nie-tradisionele voorstel van Rodin, maar Rodin sou nie ingee nie. In 1895 het Calais daarin geslaag om Burgers in sy verkose vorm uitgestal te kry: die werk was voor 'n openbare tuin op 'n hoë platform of voetstuk geplaas, en is omring deur 'n gietyster tralie. Rodin wou dit egter naby die stadsaal sien, waar dit die publiek sou meevoer. Eers ná dit skade gely het tydens die Eerste Wêreldoorlog, en na die daaropvolgende storing daarvan en Rodin se dood, is die beeldhouwerk vertoon soos Rodin dit beplan het. Dit is een van Rodin se bekendste werke.[36]

Opdragte en kontroversie wysig

 
Gietwerk van Balzac (1891–1898) soos blootgestel in Jardin du Musée Rodin. Dieselfde standbeeld word gebruik vir die monument in Parys
 
Rodin in sy middeltydperk
 
Rodin in 1896 besig om te werk aan die monument aan Victor Hugo by die studio van sy assistent Henri Lebossé
 
Die Monument aan Balzac in Parys

Rodin het in 1889 opdrag ontvang om 'n monument van die Franse skrywer Victor Hugo te skep. Rodin het uitvoerig gehandel met die onderwerp van kunstenaar en muse. Soos baie van Rodin se openbare opdragte, was die Monument van Victor Hugo met teëstand ontvang omdat dit nie voldoen het aan konvensionele verwagtinge nie. The Times, in sy kommentaar op Rodin se monument van Victor Hugo, het in 1909 gesê "daar is 'n redelikheid aanwesig in die klagte dat [Rodin se] opvattings somtyds ongeskik is tot sy medium, en in sulke gevalle ooreis hulle sy ontsaglike tegniese vermoëns".[40] Die 1897 pleisterwerk model is eers in 1964 in brons gegiet.

Die Société des Gens des Lettres, 'n Paryse organisasie van skrywers, het onmiddellik na sy dood in 1850 'n monument van die Franse romansier Honoré de Balzac beplan. Die genootskap het in 1891 aan Rodin opdrag gegee om die gedenkmonument te skep, en Rodin het jare daaraan spandeer om die konsep vir sy beeldhouwerk te ontwikkel. Dit was vir Rodin 'n uitdaging om 'n geskikte voorstelling van Balzac te vind, gegewe die outeur se mollige voorkoms. Rodin het baie studies voortgebring: portrette, vollengte, naakte figure, figure wat 'n manteljas dra, of figure in 'n kleed  – 'n replika wat Rodin versoek het. Die uiteindelike beeldhouwerk vertoon Balzac, geklee in drapeermateriaal, kragtig-starend in die verte in, met diep gegroefde eienskappe. Rodin se bedoeling was om Balzac ten toon te stel op die oomblik wat hy 'n nuwe werk bedink[41] – om moed, arbeid en stryd uit te druk.[42]

Toe Balzac in 1898 uitgestal word, was die negatiewe reaksie nie verrassend nie.[33] Die Société het die werk verwerp, en die pers het parodieë daarop gedruk. Morey (1918) het die werk gekritiseer, en gereflekteer, "daar mag 'n tyd kom, en nodeloos om te sê sal so 'n tyd kom, dat dit nie outre sal wees om 'n grootse romansier voor te stel as 'n tamaai komediant omgewe van 'n kamerjas nie, maar selfs op die gegewe dag is die indruk wat die standbeeld wek die van 'n beledeging."[9] 'n Moderne kritikus dui inderdaad aan dat Balzac nie een van Rodin se meesterstukke is nie.[43]

Die monument het egter nog steeds in Rodin se dae sy ondersteuners gehad; 'n manifes wat Rodin ondersteun is opgetrek en geteken deur onder andere Monet, Debussy, en die toekomstige Premier Georges Clemenceau.[44] In die BBC-reeks Civilisation, het die geskiedkundige van kuns, Kenneth Clark, die monument geprys as "die grootste beeldhouwerk van die 19de eeu, miskien, inderdaad, die grootste sedert Michelangelo."[45] Eerder as om skeptici van die verdienstelikheid van die monument te oortuig, het Rodin die Société se geld vir die opdrag terugbetaal en die werk na sy tuin geskuif. Na die ondervinding het Rodin nie nog 'n openbare opdrag uitgevoer nie. Die Monument tot Balzac was slegs in 1939 in brons gegiet en op die Boulevard du Montparnasse by die kruising met Boulevard Raspail geplaas.

Ander werke wysig

 
Auguste Rodin, 1892 deur Camille Claudel

Die gewildheid van Rodin se bekendste beeldhouwerke neig om sy algehele kreatiewe uitset te verduister. Rodin was 'n uiters aktiewe en produktiewe kunstenaar en het duisende borsbeelde, figure, en fragmente van beeldhouwerke oor 'n tydperk van meer as vyf dekades geskep. Hy het in olieverf geskilder (veral in sy dertigs) en in waterkleure. Die Musée Rodin hou 7,000 van Rodin se drukke en tekeninge in kryt en houtskool, en dertien rowwe droëpunte.[46][47] Hy het ook 'n enkele litograaf geproduseer.

Portrette was 'n belangrike deel van Rodin se oeuvre, en het hom gehelp om aanvaarding en finansiële onafhanklikheid te verkry.[48] Sy eerste beeldhouwerk was 'n borsbeeld van sy vader in 1860, en hy het ten minste ses-en-vyftig portrette tussen 1877 en sy dood in 1917 geproduseer.[49] Vroeë modelle het die mede-beeldhouer Jules Dalou (1883) en sy metgesel Camille Claudel (1884) ingesluit.

Later, toe sy reputasie gevestig was, het Rodin borsbeelde van prominente tydgenote soos die Engelse politikus George Wyndham (1905), die Ierse dramaturg George Bernard Shaw (1906), die Sosialis en voormalige minnares van die prins van Wallis wat koning Edward VII sou word, Daisy Greville (1908),[50] die Oostenrykse komponis Gustav Mahler (1909), die voormalige Argentynse president Domingo Faustino Sarmiento en die Franse staatsman Georges Clemenceau (1911) gemaak.

Sy ongedateerde tekening Studie van 'n Staande Naak Vrou, Arms Opgehef, Hande Gekruis Bo Kop is een van die werke wat in 2012 uit die versameling van Cornelius Gurlitt geneem is.[51]

Estetiek wysig

 
'n Bekende "fragment": Die Lopende Man (1877–78)

Rodin was a naturalis, en minder besorg oor monumentale uitdrukking as met die emosionele en karaktervolle uitdrukking van werke.[52] Sodoende het Rodin afgewyk van eeue se tradisie, en weggedraai van die idealisme van die Grieke en die dekoratiewe prag van die Barok en neo-Barok bewegings. Sy beeldhouwerke het die klem op die individu geplaas en op die konkreetheid van vlees, en hy het dit reggekry om deur gedetaileerde, getekstureerde oppervlaktes die vertoning van emosies in sy werke te bewerkstellig, asook om die wisselwerking tussen lig en skadu ten toon te stel. Rodin het in 'n groter mate as sy tydgenote daarin geglo dat 'n indiwidu se karakter geopenbaar was deur sy fisiese eienskappe.[3]

Rodin se talent vir oppervlak-modellering het hom toegelaat om elke deel van die liggaam vir die geheel van die werk te laat praat. Die manlike passie in Die Denker word voorgestel deur die greep van sy tone op die rots, sy rigiede rug, en die differensiasie van sy hande.[9] Rodin het lig gewerp op sy estetika, en in 'n gesprek oor Die Denker die volgende gesê: "Wat my Denker laat Dink is dat hy nie slegs met sy brein, met sy verwikkelde frons, met sy uitgestrekte neusvleuels en saamgeperste lippe dink nie, maar met elke spier van sy arms, rug, en bene, met sy geklemde vuiste en tone."[53]

Fragmentariese beeldhouwerke was vir Rodin onafhanklike werke, en hy het hulle beskou as die essensie van sy kunssinnige verklaring. Sy fragmente  – wat miskien arms, bene of 'n kop vermis het;– het die beeldhouwerk verder verwyder van sy tradisionele rol van die daarstelling van soortgelykheid, in 'n milieu in waar vorme om hul eie onthalwe bestaan het.[54] Noemenswaardige voorbeelde is Die Lopende Man, Meditasie Sonder Arms, en Iris, Boodskapper van die Gode.

Rodin het lyding en konflik beskou as die waarmerke van moderne kuns. "Niks is regtig meer roerend as die moorddadige en opgesweepte dier, wat aan't sterf is aan onvervulde begeerte, en wat tevergeefs om genade vra ten einde sy passie te kwel."[34] Charles Baudelaire het hierdie temas opgeneem, en was een van Rodin se gunsteling digters. Rodin het musiek geniet, en veral die operakomponis Gluck, en het 'n boek oor Franse katedrale geskryf. Hy het 'n werk van die toe-nog onbekende Van Gogh besit, en het die vergete El Greco bewonder.[55]

Metode wysig

 
Die Skadu, (1880–81) High Museum of Art, Atlanta
 
'n pleisterwerk van Die Era van Brons

In pleks daarvan om tradisionele akademiese posisies te kopieer, het Rodin verkies dat sy modelle op natuurlike wyse in sy studio rondbeweeg (ten spyte van hul naaktheid).[9] Rodin het dikwels vinnige sketse in klei gemaak wat later verfyn was, gegiet was in pleisterwerk, en laastens gegiet was in brons or gekerf is uit marmer. Rodin se hooffokus was die bewerking van klei.[56]

George Bernard Shaw het vir 'n portret gesit en sodoende 'n idee van Rodin se tegniek verskaf: "Terwyl hy gewerk het, is 'n aantal wonderwerke bewerkstellig. Teen die einde van die eerste vyftien minute, nadat 'n voorlopige idee van die uiteindelike menslike vorm teweeggebring is, het hy deur die gebruik van sy duim 'n borsbeeld geproduseer wat so lewendig voorgekom het dat ek dit met my sou wegneem ten einde die beeldhouer van enige verdere werk daaraan te weerhou."[56]

Hy het die evolusie van sy borsbeeld oor die tydperk van 'n maand beskryf, deur "al die stadiums van kuns se evolusie": eerste, " 'n Bisantynse meesterstuk", dan "'n gemengde Bernini", dan 'n elegante Houdon. "Die hand van Rodin het nie gewerk soos die hand van 'n beeldhouer werk nie, maar as die werk van Elan Vital. Die Hand van God is sy eie hand."[56]

Nadat hy sy werk in klei voltooi het, het hy gebruik gemaak van uiters bedrewe en vaardige assistente om die komposisies te bewerk in groter stukke in (insluitende enige van sy grootskaalse monumente, soos bv. Die Denker), om die klei komposisies te giet in pleister of brons, en om sy marmer te kerf. Rodin se groot innovasie was om te kapitaliseer op die veelvuldige- oftewel multi-stadiums en multi-prosesse van 19de eeuse beeldhouwerk asook die tydperk se afhanklikheid van gietwerk in pleister.

Aangesien klei vinnig verswak indien dit nie nat gehou word of in terra-cotta oonde geplaas word nie, het beeldhouers gipsstukke gebruik as 'n manier om die klei komposisie in stand te hou. Dit was algemene praktyk wat Rodin se tydgenote betref, en beeldhouers sou pleisterwerke uitstal met die hoop dat hulle later opdrag sou ontvang om die werke te omskep in 'n meer permanente vorm. Rodin sou egter veelvuldige gipsstukke laat maak en hulle behandel as die "rou materiale" van die beeldhouwerk, en in die proses hul dele en figure her-kombineer in nuwe komposisies in en dit nuwe name gee.

Soos Rodin se praktyk ontwikkel het in die 1890's het hy meer en meer radikaal geword in sy strewe na fragmentasie, dit wil sê die kombinasie van figure op verskillende skale, en die skep van nuwe komposisies van sy vroeëre werk. 'n Voorbeeld hiervan is die opspraakwekkende Die Lopende Man (1899–1900) wat uitgestal was tydens Rodin se soloskou in 1900. Die werk bestaan uit twee beeldhouwerke van die 1870's wat Rodin in sy studio – gevind het- 'n gebreekte en beskadigde torso deel wat verwaarloos is, en die laer dele van 'n weergawe van sy 1878 Sint Johannes die Doper wat Preek wat hy herwerk het op 'n verminderde skaal.

Rodin het sodoende 'n werk geskep, wat baie beeldhouers op daardie tydstip en daarna beskou het as een van sy sterkste en mees alleenstaande werke, ten spyte van die feit dat die voorwerp twee verskillende style verteenwoordig, twee verskillende houdings ten opsigte van "voltooiing" verteenwoordig; en kortkom aan enige poging om die arbitrêre versmelting van hierdie twee komponente weg te steek. Dit was die vryheid en kreatiwiteit waarmee Rodin hierdie praktyke gebruik het;– saam met sy oppervlaktes met spore van sy eie insig, en met sy permissiewe houding ten opsigte liggaamlike houding, sensuele onderwerpe en nie-realistiese oppervlaktes  – wat Rodin se herbewerking van tradisionele 19de eeuse beeldhou tegnieke-na die oorgang en prototipe vir moderne beeldhouwerk-getipeer het.

Latere jare (1900–1917) wysig

 
'n Portret van Rodin deur sy vriend Alphonse Legros

Teen 1900 was Rodin se artistiese reputasie verskans. Hy het blootstelling ontvang deur 'n pawiljoen van sy werk wat opgestel was naby die 1900 Wêreldskou (Exposition Universelle) in Parys, en hy het sodoende versoeke ontvang om borsbeelde van prominente mense te maak,[33] terwyl sy assistente by die ateljee duplikate van sy werke gemaak het. Sy inkomste van portret kommissies het alleen op waarskynlik 200,000 franke per jaar gestaan.[57] Soos Rodin se faam gegroei het, het hy baie volgelinge aangetrek, insluitende die Duitse digter Rainer Maria Rilke, en die skrywers Octave Mirbeau, Joris-Karl Huysmans, en Oscar Wilde.[37]

Rilke het in 1905 en 1906 by Rodin gebly en administratiewe werk vir hom gedoen. Rilke sou later 'n lofprysing (in die vorm van 'n monograaf) oor Rodin skryf. Rodin en Beuret se beskeie landgoed in Meudon, wat in 1897 gekoop is, het as gasheer gedien vir besoekers soos Koning Eduard VII van die Verenigde Koninkryk, die danser Isadora Duncan, en die klavesimbelspeler Wanda Landowska. Rodin het in 1908 na die stad getrek en die hoofvloer van die Hôtel Biron gehuur, synde 'n 18de-eeuse meenthuis. Hy het Beuret in Meudon gelos, en 'n verhouding met die Amerikaans-gebore hertogin de Choiseul begin.[58] Rodin was vanaf 1910 die mentor van die Russiese beeldhouer, Moissey Kogan.[59]

Erfenis wysig

 
Éve, 1881-ca.1899 brons, Jardin des Tuileries, Parys
 
Rodin in 1914
 
Rodin se graf by die Musée Rodin de Meudon
 
Die Kus, 1889
 
Rodin se handtekening op Die Denker
 
Die gronde van Musée Rodin
 
Rodin Museum, Philadelphia, Pennsilvanië, VSA

Rodin het in sy testament sy studio aan die Franse staat bemaak en toestemming aan die Franse staat verleen om sy pleisterwerke te giet. Omdat Rodin die voortbring van sy werke aangemoedig het, kom Rodin se werke in baie openbare en private versamelings voor. Die Musée Rodin was in 1916 gestig en het in 1919 sy deure geopen by die Hôtel Biron waar Rodin gewoon het. Dit hou die grootste versameling van Rodin se werke, met meer as 6000 beeldhouwerke en 7000 werke op papier. Die Franse orde Légion d'honneur het van Rodin 'n Kommandeur gemaak,[60] en hy het 'n honorêre graad van die Universiteit van Oxford ontvang.

Gedurende sy leeftyd was Rodin met Michelangelo vergelyk,[34] en hy was wyd erken as die grootste kunstenaar van die era.[61] In die drie dekades wat gevolg het op Rodin se dood het sy gewildheid getaan saam met die veranderende estetiese waardes.[61] Sedert die 1950's het Rodin se reputasie weer 'n oplewing beleef;[55] hy word beskou as die belangrikste beeldhouer van die moderne era, en was al die onderwerp van baie akademiese werk.[61][62] Die aura van onvoltooidheid wat deur baie van sy werke gewek word, soos die Lopende Man, het op al hoe groter wordende mate die abstrakte beeldhouvorme van die 20ste eeu beïnvloed.[63]

Rodin het 'n antieke rol van die beeldhouwerk herstel;– naamlik om die fisiese en intellektuele krag en energie van die menslike onderwerp vas te vang[62] – en hy het beeldhouwerk bevry van herhalende tradisionele patrone. Sodoende het Rodin die fondasie vir groter eksperimentering in die 20ste eeu verskaf. Sy gewildheid word toegeskryf aan sy emosiebelaaide verteenwoordiging van gewone mans en vroue, en aan sy vermoë om die prag en patos te vind in die menslike "dier". Sy gewildste werke, soos Die Kus en Die Denker word wyd gebruik buite die fyn kunste as simbole van menslike emosie en karakter.[64] Om Rodin se artistiese nalatenis te eerbiedig het die Google soekenjin se tuisblad 'n Google Doodle vertoon wat Die Denker bevat het ten einde Rodin se 172ste verjaardag op 12 November 2012 te vier.

Rodin het 'n reuse artistiese invloed uitgeoefen. 'n Hele generasie beeldhouers het in sy werkswinkel gestudeer. Dit het Gutzon Borglum, Antoine Bourdelle, Constantin Brancusi, Camille Claudel, Charles Despiau, Malvina Hoffman, Carl Milles, François Pompon, Rodo, Gustav Vigeland, en Clara Westhoff ingesluit, alhoewel Brancusi later Rodin se erfenis verwerp het. Rodin het ook die werke van ander beeldhouers ondersteun, insluitende Aristide Maillol[65] en Ivan Meštrović, wie Rodin een keer "die grootste fenomeen tussen beeldhouers" genoem het.[66] Ander beeldhouers wie se werk beskryf is as verskuldig aan Rodin sluit Joseph Csaky,[67][68] Alexander Archipenko, Joseph Bernard, Henri Gaudier-Brzeska, Georg Kolbe,[69] Wilhelm Lehmbruck, Jacques Lipchitz, Pablo Picasso, Adolfo Wildt,[70] en Ossip Zadkine in.[71][72] Henry Moore het Rodin se invloed op sy werk erken.[73]

Verskeie rolprente is al gemaak wat Rodin as 'n prominente karakter of teenwoordigheid bevat. Dit sluit Camille Claudel, 'n 1988 rolprent waarin Gérard Depardieu die rol van Rodin speel, Camille Claudel 1915 van 2013, en Rodin, 'n 2017 rolprent met Vincent Lindon as Rodin, in.

In 2011 het die wêreldpremiére van Boris Eifman se nuwe ballet Rodin in Sint-Petersburg, Rusland plaasgevind. Die ballet is opgedra aan die lewe en werk van Auguste Rodin en Camille Claudel.[74]

Verwysings wysig

  1. ↑ "Auguste Rodin – Art History – Oxford Bibliographies – obo" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2019. Besoek op 24 Maart 2018.
  2. ↑ William Tucker, Early Modern Sculpture: Rodin, Degas, Matisse, Brancusi, Picasso, Gonzalez, 16.
  3. ↑ 3,0 3,1 Hale, 76.
  4. ↑ Schjeldahl, Peter. "The Stubborn Genius of Auguste Rodin". The New Yorker. Besoek op 7 Oktober 2017. Rodin was a child of the working class. (His father was a police clerk.)
  5. ↑ "(François) Auguste (René) Rodin." International Dictionary of Art and Artists. St. James Press, 1990. Reproduced in Biography Resource Center. Farmington Hills, Mich.: Thomson Gale. 2006.
  6. ↑ Jianou & Goldscheider, 31.
  7. ↑ "Rodin, Famous Sculptor, Dead". The New York Times. 18 November 1917. p. E3.
  8. ↑ Hale, 40.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Morey, C. R. (1918). "The Art of Auguste Rodin". The Bulletin of the College Art Association of America. 1 (4): 145–154. doi:10.2307/3046338. JSTOR 3046338.
  10. ↑ "Auguste Rodin – Biography". rodin-web.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2020. Besoek op 14 Maart 2017.
  11. ↑ Date of death from Elsen, 206.
  12. ↑ Jianou & Goldscheider, 34.
  13. ↑ 13,0 13,1 Jianou & Goldscheider, 35.
  14. ↑ Hale, 49–50.
  15. ↑ Taillandier, 91.
  16. ↑ Hale, 65.
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 Janson, 638.
  18. ↑ Hale, 70.
  19. ↑ 19,0 19,1 Hale, 71.
  20. ↑ Verwysing word benodig|datum=Februarie 2019
  21. ↑ Verwysing word benodig|datum=Februarie 2019
  22. ↑ verwysing word benodig|datum=Februarie 2019
  23. ↑ Hale, 75.
  24. ↑ Ward-Jackson, Philip. "(1) Camille Claudel". Grove Art Online, Oxford University Press. Besoek op 19 Desember 2006.
  25. ↑ Kerri Mahon, Elizabeth (2011). Scandalous Women: The Lives and Loves of History's Most Notorious Women. New York: Penguin Group. p. 279. ISBN 978-0-399-53645-8.
  26. ↑ Janson, 637.
  27. ↑ Hale, 50.
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 Hale, 51.
  29. ↑ Hale, 80.
  30. ↑ 30,0 30,1 30,2 Hale, 68.
  31. ↑ 31,0 31,1 Elsen, 35.
  32. ↑ 32,0 32,1 Jianou & Goldscheider, 41.
  33. ↑ 33,0 33,1 33,2 Bell, Millicent (Spring 2005). "Auguste Rodin". Raritan. 14: 1–31.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Alhadeff, Albert (1966). "Rodin: A Self-Portrait in the Gates of Hell". The Art Bulletin. 48 (3/4): 393–395. doi:10.2307/3048395. JSTOR 3048395.
  35. ↑ Taillandier, 42, 46, 48.
  36. ↑ 36,0 36,1 36,2 Swedberg, Richard (2005). "Auguste Rodin's The Burghers of Calais: The Career of a Sculpture and its Appeal to Civic Heroism". Theory, Culture & Society. 22 (2): 45–67. doi:10.1177/0263276405051665.
  37. ↑ 37,0 37,1 Stocker, Mark (November 2006). "A simple sculptor or an apostle of perversion?". Apollo. 164 (537): 94–97.
  38. ↑ Hale, 117.
  39. ↑ Hale, 115
  40. ↑ "M. Rodin and French Sculpture". The Times. 4 Oktober 1909. p. 12.
  41. ↑ "Auguste Rodin. His Sculpture And Its Aims". The Times. 19 November 1917. p. 11.
  42. ↑ Hale, 136.
  43. ↑ Schor, Naomi (2001). "Pensive Texts and Thinking Statues: Balzac with Rodin". Critical Inquiry. 27 (2): 239–264. doi:10.1086/449007.
  44. ↑ Hale, 122.
  45. ↑ Civilization, BBC, Episode 12
  46. ↑ Hale, 12.
  47. ↑ Varnedoe, Kirk (April 1974). "Early Drawings by Auguste Rodin". The Burlington Magazine. 116 (853): 197–204.
  48. ↑ Hale, 82.
  49. ↑ Hare, Marion J. (1987). "Rodin and His English Sitters". The Burlington Magazine. 129 (1011): 372–381.
  50. ↑ David., Buttery, (1988). Portraits of a lady. Studley, Warwickshire: Brewin Books. ISBN 0-947731-43-1. OCLC 26723104.{{cite book}}: AS1-onderhoud: ekstra leestekens (link) AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
  51. ↑ "Photo Gallery: Munich Nazi Art Stash Revealed". Spiegel (in Duits). 17 November 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2014. Besoek op 17 November 2013.
  52. ↑ "Art Exhibitions: Auguste Rodin". The Times. 14 Julie 1931. p. 12.
  53. ↑ "NGA Sculpture Galleries: Auguste Rodin" (in Engels). National Gallery of Art, Washington, D.C. Geargiveer vanaf die oorspronklike (Adobe Flash) op 30 November 2006. Besoek op 12 Desember 2006.
  54. ↑ Hale, 69.
  55. ↑ 55,0 55,1 Werner, Alfred (1960). "The Return of Auguste Rodin". Criticism. 2 (1): 48–54.
  56. ↑ 56,0 56,1 56,2 Quoted in Jianou & Goldscheider, 62.
  57. ↑ Hale, 147.
  58. ↑ Julius, Muriel (Januarie 1987). "Human Emotion Made Tangible – The Work of Auguste Rodin". Contemporary Review. 250 (1452): 41.
  59. ↑ "Moissey Kogan" (in Duits). DGM. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Oktober 2019. Besoek op 30 Maart 2017.
  60. ↑ Rodin, Légion d'honneur, Ministère de la Culture et de la Communication, Léonore, Culture.gouv.fr
  61. ↑ 61,0 61,1 61,2 Hunisak, John M. (1981). "Rodin Rediscovered". Art Journal. 41 (4): 370–371. doi:10.2307/776450. JSTOR 776450.
  62. ↑ 62,0 62,1 Gardner, Albert Ten Eyck (1957). "The Hand of Rodin". The Metropolitan Museum of Art Bulletin, New Series. 15 (9): 200–204. doi:10.2307/3257752. JSTOR 3257752.
  63. ↑ Taillandier, 23.
  64. ↑ Lampert, Catherine. "Rodin, (François-)Auguste(-René)". Grove Art Online, Oxford University Press. Besoek op 19 Desember 2006.
  65. ↑ Hans de Roos (2004). "Rodin's Approach to Art" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016.
  66. ↑ Ameena Mohammad; Meg Mason (2011). "Ivan Meštrović Papers". Syracuse University Archives. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 September 2015. {{cite web}}: Onbekende parameter |lastauthoramp= geïgnoreer (hulp)
  67. ↑ Edith Balas, 1998, Joseph Csaky: A Pioneer of Modern Sculpture, Philadelphia: American Philosophical Society
  68. ↑ Solomon R. Guggenheim Museum, New York, Joseph Csáky, Collection Online Geargiveer 20 September 2015 op Wayback Machine
  69. ↑ Heather Hess (2011). "German Expressionism: Georg Kolbe". Museum of Modern Art (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 November 2016.
  70. ↑ "Adolfo Wildt". Peggy Guggenheim Collection. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 Maart 2020. Besoek op 14 Mei 2019.
  71. ↑ "Leaving Rodin behind? Sculpture in Paris, 1905–1914". Musée d'Orsay. 2006.
  72. ↑ "Rodin and Modernism". Musée Rodin (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Oktober 2015. Besoek op 14 Mei 2019.
  73. ↑ "Henry Moore talks about Rodin's irresistible influence – from the archive". The Guardian (in Engels). 23 Maart 2013. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 18 November 2018.
  74. ↑ "Rodin". eifmanballet.ru. Besoek op 14 Maart 2017.

Bronne wysig

  • Crone, Rainer; Salzmann, Siegfried, reds. (1992). Rodin: Eros and Creativity. Munich: Prestel. ISBN 3-7913-1809-8.
  • Elsen, Albert E. (1963). Rodin. New York: The Museum of Modern Art. LCCN 63014847.
  • Getsy, David (2010). Rodin: Sex and the Making of Modern Sculpture. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-16725-3.
  • Hale, William Harlan (1973) [1969]. World of Rodin, 1840–1917 (Time-Life Library of Art uitg.). New York: Time-Life Books. LCCN 70105511.
  • Janson, H. W. (1986). History of Art (3rd uitg.). New York: Harry N. Abrams. ISBN 0-8109-1094-2.
  • Jianou, Ionel; Goldscheider, C. (1967). Rodin. Paris: Arted, Editions d'Art. LCCN 68084071. {{cite book}}: Onbekende parameter |lastauthoramp= geïgnoreer (hulp)
  • Lampert, Catherine (1986). Rodin: Sculpture and Drawings. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-7287-0504-4.
  • Le Normand-Romain, Antoinette (2007). The Bronzes of Rodin. Paris: Editions de la Réunion des Musées Nationaux.
  • Ludovici, Anthony (1926). Personal Reminiscences of Auguste Rodin. London: John Murray.
  • Morseburg, Jeffrey (2010). The Indefatigable Miss Hallowell. (Online Essay)
  • Taillandier, Yvon (1977). Rodin. New York: Crown Trade Paperbacks. ISBN 0-517-88378-3.
  • Tucker, William (1974). Early Modern Sculpture. New York: Oxford University Press. ISBN 0-19-519773-9.
  • Weisberg, Gabriel (1987). The Documented Image, Visions in Art History. New York: Syracuse University Press. ISBN 978-0-8156-2410-3.
  • Rodin, Auguste (1984). Art: Conversations with Paul Gsell. Berkeley: University of California Press. ISBN 0-520-05887-9.
  • Royal Academy of Arts (2006). Rodin. London: Royal Academy of Arts.

Nog leeswerk wysig

  • Champigneulle, Bernard, Rodin, Londen, Thames & Hudson, 1967, soos vertaal in Engels uit die Frans deur J. Maxwell Brownjohn
  • Corbett, Rachel, You Must Change Your Life: the Story of Rainer Maria Rilke and Auguste Rodin, New York: W. W. Norton and Company, 2016.
  • Chevillot, Catherine; Marraud, Hélène; Pinet, Hélène; Adamson, John (transl.) (November 2014). Rodin: The Laboratory of Creation. Dijon: Éditions Faton. ISBN 9782878442007.
  • Le Normand-Romain, Antoinette (September 2014). Rodin. New York: Abbeville. ISBN 978-0-7892-1207-8.
  • Miller, Joan Vita (1986). Rodin: the B. Gerald Cantor Collection. New York: Metropolitan Museum of Art. ISBN 978-0-87099-443-2.
  • Vincent, Clare. "Auguste Rodin (1840–1917)." In Heilbrunn Timeline of Art History. New York: The Metropolitan Museum of Art, 2000–. (Oktober 2004)

Eksterne skakels wysig

Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Auguste_Rodin&oldid=2581341"