Bernard van Italië
Bernard (797 – 17 April 818) was vanaf 810 tot 818 Koning van die Lombarde. Hy het 'n komplot teen sy oom, Lodewyk die Vrome (van die Heilige Romeinse Ryk), gevoer toe Lodewyk se Ordinatio Imperii (Ryksordonnansie) vir Bernard vasaal van sy neef Lotarius I gemaak het. Toe Bernard se komplot ontdek is, het Lodewyk beveel dat hy verblind word. Hy het aan sy besering beswyk.
| Bernard | |
 Bernard (links) en Iustitia (regs) | |
Koning van die Lombarde
| |
| Voorafgegaan deur | Pepyn Karloman |
|---|---|
| Opgevolg deur | Lotarius I |
Persoonlike besonderhede
| |
| Gebore | 797 Vermandois, Frankiese Ryk |
| Sterf | 818 Agen, Frankiese Ryk |
| Kind(ers) | Pepyn van Vermandois |
Lewe wysig
Bernard is gebore in 797 as die buite-egtelike seun van Koning Pepyn van Italië, seun van Karel die Grote. In 810 sterf Pepyn aan 'n siekte wat opgedoen is tydens die beleg van Venesië. Bernard se grootvader het toegelaat dat hy sy titels erf, ten spyte daarvan dat hy buite-egtelik was.[1] Bernard is getroud met 'n vrou genaamd Cunigunde. Die jaar van hul huwelik en haar oorsprong is onseker. Sommige bronne verwys na haar as "van Laon". Hulle enigste seun was Pepyn van Vermandois, wat in 817 gebore is.
In 817 het Lodewyk die Vrome die Ordinatio Imperii laat optrek, wat die toekoms van die Frankiese Ryk uitgestippel het. Ingevolge die oktrooi het die grootste deel van die Frankiese grondgebied na Lodewyk se oudste seun Lotarius gegaan. Bernard het geen verdere grondgebied ontvang nie, en alhoewel hy as koning van Italië bevestig is, sou hy voortaan 'n vasaal van Lotarius I wees, soos wat ook die geval was met betrekking tot Lodewyk en Karel die Grote.[2] Sekere van sy raadgewers, waaronder graaf Eggideo, en sy kamerheer Reginhard, het Bernard oortuig dat die reëling sy posisie bedreig. Ander betrokkenes was Reginhar (hy was die kleinseun van 'n rebel uit Thüringen wat Karel die Grote teengestaan het) en Harrad. Anshelm, Biskop van Milaan en Theodulf van Orléans, is ook daarvan beskuldig dat hulle betrokke was: daar is egter geen bewyse om Theodulf se skuld of onskuld te bewys nie, terwyl die mate van Anshelm se betrokkenheid onduidelik is.[3][4]
Dit blyk dat Bernard voor die gebeurtenis goed saamgewerk het met sy oom.[2] Sy hoof beswaar het betrekking gehad op die idee dat hy voortaan 'n vasaal (onderdaan) van Lotarius sou wees. In praktiese terme is sy posisie egter nie geraak deur die oktrooi nie, en hy kon met 'n geruste hart voortgegaan het om onder die nuwe reëling te heers. Nietemin het verslae, wat "deels waar" was, Lodewyk die Vrome bereik dat sy neef beplan om 'n 'onwettige' —d.i. 'n onafhanklike regering—in Italië op die been te bring.[3]
Louis die Vrome het vinnig op die komplot gereageer en suidwaarts na Chalon gemarsjeer. Bernard en sy ondersteuners is verras. Bernard het na Chalon gereis in 'n poging om 'n skikking te bereik, maar hy en die hoofsamesweerders is gedwing om hul oor te gee aan Lodewyk, wat hulle na Agen laat neem het, waar hulle verhoor en ter dood veroordeel is. Lodewyk het hulle egter 'begenadig' en hul vonnisse tot verblinding versag, wat Bernard as bedreiging sou neutraliseer, sonder om hom werklik dood te maak. Die proses van verblinding (wat uitgevoer is deur 'n rooiwarm mes of dolk op die oogbal te druk) was egter so traumaties dat Bernard twee dae daarna in pyn gesterf het. Terselfdertyd het Lodewyk ook sy halfbroers Drogo van Metz, Hugo, abt van Saint-Quentin, en Theoderic laat tonsuur en tot kloosters beperk, om te verhoed dat ander familielede hom uitdaag. Hy het ook diegene wat skuldig was of verdink is van samewerking met Bernard hardhandig behandel: Theodulf van Orléans is gevange geneem, en is kort daarna dood; mindere rolspelers is verblind, en geestelikes is afgesit en gevange geneem; almal het grond en titels verloor.[3][4][5]
Nalatenskap wysig
Die Koninkryk van Italië is na Bernard se dood weer in die Frankiese ryk opgeneem, en kort daarna aan Lodewyk se oudste seun Lotarius I toegeken. In 822 het Lodewyk in die openbaar 'n boetedoening gemaak by Attigny, waar hy voor die hele hof erken het dat hy sy broerskind vermoor het; hy het ook sy halfbroers weer verwelkom. Hierdie optrede spruit moontlik uit gewetenswroeginge jeens sy aandeel in Bernard se dood. Sommige historici voer aan dat sy gedrag hom oop gelaat het vir oorheersing deur die priestersklas, en dat hy deur die optrede aansien en respek onder die Frankiese adel ingeboet het.[3] Ander wys egter daarop dat Bernard se komplot 'n ernstige bedreiging vir die stabiliteit van die koninkryk was; so óók die oordrewe reaksie daarop; Lodewyk se openbare vertoning van boetedoening was dus 'n goed beoordeelde gebaar om harmonie te herstel en sy gesag te hervestig.[5]
Verwysings wysig
- ↑ Noble, Thomas F. X., Charlemagne and Louis the Pious, Penn State Press, 2009, ISBN 9780271035734, p. 10
- ↑ 2,0 2,1 "Revolt of Bernard of Italy", The Cambridge Medieval History Series volumes 1-5, Plantagenet Publishing
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 McKitterick, Rosamond, The Frankish Kingdoms under the Carolingians
- ↑ 4,0 4,1 Riché, Pierre, The Carolingians, p. 148
- ↑ 5,0 5,1 McKitterick, Rosamond, The New Cambridge History, 700–900
Bernard van Italië Oorlede: 17 April 818
| ||
| Bewindstitels | ||
|---|---|---|
| Voorafgegaan deur Pepyn Karloman |
Koning van die Lombarde 8 Julie 810 – 17 April 818 with Karel die Grote (810–814) |
Opgevolg deur Lotarius I |