Carlo Bergonzi
Carlo Bergonzi (13 Julie 1924 – 25 Julie 2014)[1] was 'n Italiaanse opera tenoor. Alhoewel hy belcanto en verismo rolle vertolk het word hy veral geassosieer met die operas van Giuseppe Verdi, insluitende baie van die komponis se minder bekende werke. Hy het sodoende tot die herlewing van verskeie van sy minder bekende werke bygedra. Hy het deur sy loopbaan meer as veertig rolle vertolk.[2][3]
Carlo Bergonzi | |
|---|---|
 Bergonzi voor die Carnegie Hall in New York, 1994 | |
| Gebore | 13 Julie 1924 |
| Sterf | 25 Julie 2014 (op 90) |
| Beroep | Operasanger |
| Jare aktief | 1948–2000 |
| Eggenoot | Adele Aimi (trou 1950–2014) |
| Kinders | 2 |
Biografie wysig
Vroeë lewe wysig
Bergonzi is op 13 Julie 1924 in Polesine Parmense [4] naby Parma in Noord-Italië gebore. Hy was die enigste kind.[4] Hy sou later beweer dat hy sy eerste opera, Verdi se Il trovatore, gesien het toe hy slegs ses jaar oud was. Hy het in die kerk gesing, en gou in kinderoperarolle in Busseto, 'n nabygeleë stad, begin verskyn. Nadat hy op 11-jarige ouderdom die skool verlaat het, het hy in 'n Parma-kaasfabriek begin werk. Sy vader het ook daar gewerk, en Carlo het dikwels in die moeilikheid beland omdat hy gesing het.
Op die ouderdom van 16 het hy sy vokale studies as 'n bariton aan die Arrigo Boito Konservatorium in Parma onder Maestro Ettore Campogalliani begin.[5]
Gedurende die Tweede Wêreldoorlog het Bergonzi betrokke geraak by anti-Duitse-aktiwiteite. Hy is in 1943 in 'n Duitse krygsgevangekamp geïnterneer. Twee jaar later is hy deur die Russe bevry. Hy het hy 106 km gestap om 'n Amerikaanse kamp te bereik. Terwyl hy op pad was, het hy egter ongekookte water gedrink en tifus opgedoen, waarvan hy binne 'n jaar herstel het.[4] Na die oorlog het hy teruggekeer na die Arrigo Boito Konservatorium in Parma. Hy het maar 36 kilogram (80 pond) geweeg toe hy daar aangekom het.[3]
Operaloopbaan wysig
Tydens 'n onderhoud in 1985 met Opera Fanatic se Stefan Zucker het Bergonzi die jaar 1948 genoem as die jaar van sy professionele debuut as 'n bariton.[6] Hy het die rol van Figaro gesing in Rossini se Die Barbier van Seville, wat hy opgevoer het met 'n voormalige gevangenevereniging waarby hy aangesluit het na die oorlog. Die bedrag van 2000 lire wat hy vir sy professionele debuut betaal is was onvoldoende om sy maaltye en reiskoste te dek.[4]
Ander baritonrolle wat hy aangepak het, was onder andere dié van Metifio in L'arlesiana, Dokter Malatesta in Don Pasquale , Belcore in L'elisir d'amore, Enrico Ashton in Lucia di Lammermoor , Ghirlino in Le astuzie di Bertoldo, Silvio in Pagliacci , Dawid in L' amico Fritz, Alfio in Cavalleria rusticana, Albert in Werther, Marcello in La bohème , Sonora in La fanciulla del West , Sharpless in Madame Butterfly, Lescaut in Manon Lescaut, Laerte in Mignon, die titelrol in Rigoletto, en Georgio Germont in La traviata.
Hy het egter besef dat die tenoorrepertorium meer geskik was vir sy stem, en nadat hy weer opgelei is, het hy gedebuteer as tenoor in die titelrol van Andrea Chénier by die Teatro Petruzzelli in Bari in 1951.[2] In dieselfde jaar het Bergonzi in die Colosseum in Rome gesing tydens 'n herdenkingskonsert van Verdi se dood.[7] Die Italiaanse staats-radionetwerk RAI het Bergonzi ook betrek vir 'n reeks uitsendings van die minder bekende Verdi-operas vir dieselfde doel. Dit het I due Foscari [8] sowel as Giovanna d'Arco en Simon Boccanegra ingesluit.[9]
In 1953 het Bergonzi sy debuut by La Scala gemaak en die titelrol in Jacopo Napoli se opera Mas 'Aniello geskep, gebaseer op die lewe van Tommaso Aniello , die 17de-eeuse Italiaanse visserman wat 'n rewolusionêr geword het.[3] Sy Londense debuut as Alvaro in La forza del destino het in 1953 in die Stoll Theatre plaasgevind.[2] Sy Amerikaanse debuut was in 1955 by die Liriese Opera van Chicago. Sy Metropolitan Opera debuut as Radames in Aida het die volgende jaar gekom, toe hy (en Antonietta Stella) 'n positiewe resensie van Howard Taubman ontvang het.[10] Bergonzi het vir 'n verdere 30 jaar by die Met gesing, met sy laaste optrede in die rol van Rodolfo in Verdi se Luisa Miller in 1988.[2]
Hy het weer die rol van Radames gesing vir sy debuut met die Philadelphia Liriese Operageselskap in 1961. In 1962 het hy die rol van Alvaro vertolk vir sy debuut saam met die Royal Opera, Covent Garden. Hy het in 1969 met die San Francisco Opera gedebuteer as Don Alvaro in La forza del destino. Bergonzi het gedurende die 1960's 'n besige internasionale loopbaan in die operahuis en opnamestudio gehandhaaf. Sy vernaamste Italiaanse mededingers in hierdie tydperk was Franco Corelli en Mario del Monaco. Bergonzi het egter regdeur die 1970's by groot operahuise bly sing. Maar in die tagtigerjare, toe sy eie stemgehalte onvermydelik met ouderdom begin verswak het het hy gekonsentreer op solo voordragte. In 1996 het Bergonzi deelgeneem aan die dirigent James Levine se 25-jarige gala by die Metropolitan Opera. Hy het op 17 April dieselfde jaar sy Amerikaanse afskeidskonsert in Carnegie Hall gehou.
'n Aankondiging dat hy op 3 Mei 2000 die titelrol sou sing tydens 'n opvoering van Verdi se Otello onder leiding van Eve Queler en die Opera Orchestra of New York het baie belangstelling gewek, veral omdat hy nooit die veeleisende rol op die verhoog vertolk het nie. Die gehoor het onder andere Anna Moffo, Licia Albanese, Sherrill Milnes, José Carreras, Plácido Domingo en Luciano Pavarotti ingesluit.[3] Bergonzi was nie in staat daartoe om die opvoering te voltooi nie. Hy het hom ná twee bedrywe onttrek en die oorblywende twee laat sing deur die plaasvervanger Antonio Barasorda. Hierdie opvoering is wyd as 'n ramp beskou.[3]
Nadat hy afgetree het, het Bergonzi die tenore Roberto Aronica, Giuliano Ciannella, Berle Sanford Rosenberg, Vincenzo La Scola, Filippo Lo Giudice, Philip Webb, Giorgio Casciari, Paul Caragiulo, Lance Clinker, Fernando del Valle en Salvatore Licitra gementor. Die sopraan Frances Ginsberg was ook een van sy leerlinge.
Bergonzi het 'n nalatenskap gelos van verskeie opnames van individuele arias en volledige opera's, waaronder werke van Verdi, Puccini, Mascagni en Leoncavallo. Daar bestaan egter min klankopnames van sy sy vroeë bariton-rolle.[3]
Persoonlike lewe wysig
Bergonzi het in 1950 met Adele Aimi getrou, met wie hy twee seuns gehad het, Maurizio en Marco; eersgenoemde is gebore op die dag toe Bergonzi sy tenoor-debuut gemaak het. Bergonzi het huise in beide Milaan en Busseto besit, bykomend tot 'n restaurant en 'n hotel in laasgenoemde plek wat bekendstaan as die "I Due Foscari" en vernoem is na die Verdi-opera oor die intrige aan die Venesiaanse hof.[3]
Afsterwe wysig
Bergonzi is op 25 Julie 2014, twaalf dae na sy 90ste verjaardag, in die Auxologico Instituut in Milaan oorlede. Hy is begrawe in die Vidalenzo-begraafplaas.
Repertorium as tenoor wysig
- Andrea Chénier. Bari, Teatro Petruzzelli, 18 Januarie 1951
- Giovanna d'Arco. Milaan, RAI, 26 Mei 1951
- Pagliacci. Milaan, RAI, 10 Junie 1951
- La forza del destino. Milaan, RAI, 16 Julie 1951
- Un ballo in maschera. Milaan, Teatro Nuovo, 15 Augustus 1951
- Simon Boccanegra. Rome, RAI, 21 November 1951
- I due Foscari. Milaan, RAI, 5 Desember 1951
- Adriana Lecouvreur. Prato, Teatro Metastasio, 31 Desember 1951
- Faust. Bari, Teatro Petruzzelli, 8 Januarie 1952
- Jenůfa (Steva). Rome, Teatro dell'Opera, 17 April 1952
- Ifigenia (deur Ildebrando Pizzetti). Napels, San Carlo, 1 Junie 1952
- Mefistofele. Rome, Baddens van Caracalla, 1 Julie 1952
- Madame Butterfly. Cagliari, Augustus 1952
- Masaniello. Milan, La Scala, 25 Maart 1953
- Rigoletto. Livorno, Teatro Goldoni, 20 Mei 1953
- Aida. Buenos Aires, Colón, 24 Julie 1953
- Tosca. Buenos Aires, Colón, 7 Augustus 1953
- Manon Lescaut. Rovigo, Teatro Sociale, 24 Oktober 1953
- Turandot. Catania, Massimo Teatro Bellini, 19 November 1953
- Loreley. Reggio Emilia, Teatro Municipale, 2 Februarie 1954
- L'incoronazione di Poppea. Milaan, RAI, 7 Maart 1954
- Carmen. Monte Carlo, Salle Garnier, 30 Januarie 1955
- Lucia di Lammermoor. Brescia, Teatro Grande, 3 Februarie 1955
- Don Carlos. Buenos Aires, Teatro Colón, Augustus 1955
- La traviata. Salsomaggiore, Teatro Nuovo, 10 September 1955
- Il tabarro. Chicago, Lyric, 16 November 1955
- Cavalleria rusticana. Chicago, Lyric, 26 November 1955
- L'amore dei tre re. Chicago, Lyric, 28 November 1955
- La Gioconda. Trieste, Castello di San Giusto, 16 Julie 1956
- Il trovatore. New York, MET, 13 November 1956
- Fior di Maria. Milan, RAI, 30 Januarie 1957
- La bohème. Caracas, Teatro Municipal, Oktober 1957
- Macbeth. New York, MET, 5 Februarie 1959
- L'elisir d'amore. San Sebastian, Victoria Eugenia, 26 Augustus 1959
- Ernani. New York, MET, 26 November 1962
- La Wally. New York, Carnegie Hall, 13 Maart 1968
- Werther. Naples, Teatro San Carlo, 11 Februarie 1969
- Aida. Parma, Teatro Regio di Parma, datum onbekend.
- La forza del destino. Parma, Teatro Regio di Parma, datum onbekend.
- Norma. New York, MET, 3 Maart 1970
- Luisa Miller. Genoa, Teatro Margherita, 20 September 1972
- Edgar. New York, Carnegie Hall, 13 April 1977
- I Lombardi alla prima crociata. San Diego, Russ Ouditorium, 22 Junie 1979
- Il corsaro. New York, Town Hall, 16 Desember 1981
- Attila. Tulsa, Chapman Music Hall, 6 Maart 1982
- Oberto. München, Beierse Radio Opname ateljee, 4–12 Maart 1983
- Otello – bedrywe 1 en 2. New York, Carnegie Hall, 3 Mei 2000
Video's wysig
- James Levine's 25th Anniversary Metropolitan Opera Gala (1996), Deutsche Grammophon DVD, B0004602-09
Verwysings wysig
- ↑ "Addio a Carlo Bergonzi, tenore verdiano del secolo". La Stampa (in Italiaans). 26 Julie 2014. Besoek op 26 Julie 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Rosenthal 1998, in Sadie, p. 421
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Margalit Fox, "Carlo Bergonzi, 90, an Operatic Tenor of Subtlety and Emotional Acuity, Dies", The New York Times, 26 Julie 2014
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 "Carlo-Bergonzi-obituary", The Telegraph (Londen), 27 Julie 2014 op telegraph.co.uk
- ↑ Stefan Zucker, "Bergonzi praat met Zucker en die publiek"Geargiveer 11 Februarie 2010 op Wayback Machine, 12 Oktober 1985, op belcantosociety.org. Besoek op 30 Julie 2014
- ↑ Opera Fanatic op WKCR. 12 Oktober 1985
- ↑ "COLISEUM ECHOES TO MUSIC BY VERDI; 5 000 Romans, First Audience Since Ancient Times, Hails Memorial to Composer, The New York Times, 7 Oktober 1951. (betaalmuur)
- ↑ Alan Blyth, /jul/27/carlo-bergonzi"Carlo Bergonzi obituary: Italian tenor admired as an authoritative interpreter of Verdi"[dooie skakel], The Guardian (Londen), 27 Julie 2014
- ↑ List of recordings made by Bergonzi, 1951 to 1989 on operadis-opera-discography.org.uk
- ↑ Howard Taubman,"Opera:Two 'Met' Debuts; Antonietta Stella and Bergonzi in Aida: In Stella and Bergonzi it has newcomers who will earn their keep and may bring in rich dividends. Both singers are from Italy; both are young.", The New York Times, November 14, 1956.
Bronne wysig
- Marchesi, Gustavo (2003). Carlo Bergonzi, I suoi personaggi. Parma: Azzali Editori.
- Lys van Bergonzi se opnames van 1951 tot 1889 op operadis-opera-discography.org.uk
- Rosenthal, Harold (1998), "Bergonzi, Carlo" in Stanley Sadie, (Red.), The New Grove Dictionary of Opera, Vol. Een, pp.421. Londen: Macmillan Publishers, Inc. ISBN 0-333-73432-7 ISBN 1-56159-228-5
Eksterne skakels wysig
- Carlo Bergonzi in die Internet-rolprentdatabasis
- Interview with Carlo Bergonzi by Bruce Duffie, September 30, 1981