Heilige Land
Die Heilige Land (Hebreeus: אֶרֶץ הַקּוֹדֶשׁ Eretz HaKodesh, Latyn: Terra Sancta; Arabies: الأرض المقدسة Al-Arḍ Al-Muqaddasah) lê ongeveer tussen die Jordaanrivier en die Middellandse See, insluitend die oostelike oewer van die Jordaanrivier. Tradisioneel is dit sinoniem met die Bybelse Israel en historiese Palestina. Die term verwys gewoonlik na 'n gebied wat naastenby met die moderne staat Israel, die Palestynse Grondgebiede, Wes-Jordanië en gedeeltes van die suidelike Libanon en suidwestelike Sirië ooreenstem. Dit word deur die Jode, Christene en Moslems as heilig beskou.
Deel van die besondersheid van die land spruit uit die godsdienstige betekenis van Jerusalem, die heiligste stad vir Judaïsme, die historiese streek van Jesus se bediening, en die terrein van die Isra en Mi'raj-verhaal in Islam.
Die heiligheid van die land was deel van die Christendom se motivering vir die kruistogte waarmee die Europese Christene probeer het om die Heilige Land terug te neem nadat die Moslems dit tydens die Christelike Bisantynse Ryk verower het.
Baie plekke in die Heilige Land is lank reeds pelgrimsbestemmings vir volgelinge van die Abrahamitiese godsdienste, insluitende Jode, Christene, Moslems, en die Bahá'ís. Pelgrims besoek die Heilige Land om fisiese manifestasies van hulle geloof te sien en aan te raak, hulle geloof binne hierdie heilige konteks te te bevestig, en om 'n persoonlike band met die Heilige Land te vorm.
Judaïsme wysig
Die Jode praat nie normaalweg van Israel as "Heilige Land" (Hebreeus: אֶרֶץ הַקוֹדֵשׁ Eretz HaKodeshEretz HaKodesh) nie. Trouens, die Tanakh verwys in slegs een gedeelte, Sagaria 2:16, daarna as "heilige land". Die heiligheid van Israel word in die Torah geïmpliseer deur die grond wat God aan die Israeliete gegee het, naamlik die "beloofde land", 'n integrale deel van God se verbond. In die Torah is daar baie gebooie wat slegs in Israel uitgevoer kan word, nog iets wat Israel van ander lande onderskei. In Israel sal geen grond byvoorbeeld "vir altyd verkoop word nie" (Lev. 25:23). Die sabbatsjaar word slegs in Israel onderhou, en die onderhouding van baie heilige dae verskil van ander lande aangesien 'n ekstra dag in die Joodse diaspora onderhou word.
Eliëser Schweid het geskryf:
|
Die uniekheid van Israel is ..."geo-teologies en nie bloot klimaties nie. Dit is die land by die ingang na die geestelike wêreld, die bestaansfeer groter as die fisiese wêreld wat deur ons sintuie aan ons bekend is. Dit is die sleutel tot die land se unieke status betreffende profesie en gebed, en ook ten opsigte van die gebooie.[1] |
|
Uit die perspektief van die Joodse Ensiklopedie (1906), was die heiligheid van Israel sedert die sestiende eeu, veral wat begrawing betref, in die "Vier Heilige Stede," Jerusalem, Hebron, Safed en Tiberias – as Judaïsme se heiligste stede, gekonsentreer. Jerusalem, as tempelterrein, word as besonder belangrik beskou. Heilige begrafnisse word steeds vir diaspora-Jode gehou wat in die heilige grond van Israel begrawe wil word.
Volgens Joodse tradisie is Jerusalem die Berg Moria, die plek waar Isak op die altaar geplaas is. Die woord "Jerusalem" verskyn 669 maal in die Hebreeuse Bybel, dikwels aangesien die Sabbatsjaar slegs daar onderhou kan word. Die naam "Sion", wat gewoonlik na Jerusalem, maar soms na Israel, verwys, verskyn 154 maal in die Hebreeuse Bybel.
Volgens die Talmoed is kolonialisering 'n godsdienstige verpligting. Trouens, in Judaïsme is dit so belangrik om grond in Israel te koop dat die Talmoed voorsiening maak vir die opheffing van sekere godsdienstige beperkings rondom die Sabbatsonderhouding om die verkryging en kolonisering van grond te bevorder. Rabbi Jóhanan het gesê dat "iemand wat 'n afstand van 4 el in Israel loop, van 'n gedeelte in die toekomstige wêreld verseker kan wees". Toe R. Eleásar b. Sámmua en R. Jóhanan, HaSandlar Israel verlaat het om by die meester Juda ben Bathyra, te gaan leer, het hulle volgens oorlewering net tot by Sidon gekom voordat "die gedagte van die heiligheid van Israel hulle van besluit laat verander het; en hulle het gehuil, hulle klere geskeur en omgedraai". Aangesien die Joodse bevolking in Israel gekonsentreer was, is emigrasie grootliks verhoed, en was daar gevolglik net 'n beperkte hoeveelheid ruimte beskikbaar vir Joodse onderrig. Nadat hulle sedert die vernietiging van die tempel eeue lank vervolg is, het rabbi's wat hulle posisies verloor het, in Babilon gaan woon, waar hulle meer beskerming geniet het. Baie Jode wou in Israel sterf. R. Anan het gesê, "Om in Israel begrawe te word, is soos om onder die altaar begrawe te word." Die gesegde "Sy land sal sy volk vryspreek," impliseer dat om in Israel begrawe te word, jou van jou sondes sal vryspreek.
Die Christendom wysig
Christene beskou Israel as heilig as gevolg van die land se assosiasie met die geboorte, bediening, kruisiging en opstanding van Jesus van Nasaret, wat Christene as die Verlosser of Messias beskou, sowel as die feit (volgens die Bybel) dat dit die land van sy volk, die Jode, is. Christelike boeke, insluitend uitgawes van die Bybel, bevat dikwels kaarte van die Heilige Land (wat as Galilea, Samaria en Judea beskou word). In die Itinerarium Sacrae Scripturae (Reisboek deur die Heilige Skrif) van Heinrich Bünting (1545–1606), 'n Duitse Protestantse pastoor, is daar so 'n kaart. Sy boek was baie gewild en het "die volledigste beskikbare opsomming van Bybelse geografie verskaf; daarin het hy die geografie van die Heilige Land beskryf deur die reise van groot figure uit die Ou en Nuwe Testamente na te spoor."
As geografiese term verwys die beskrywing "Heilige Land" losweg na die moderne Israel, die Palestynse gebiede, Libanon, Wes-Jordanië en die suidweste van Sirië.
Islam wysig
In die Koran word die Arabiese term الأرض المقدسة (Al-Ard Al-Muqaddasah Arabies: Al-Ard Al-Muqaddasah, en in Engels: "Holy Land") in 'n gedeelte gebruik waar Musa (Moses) vir die volk Israel sê: "O my volk! Gaan die heilige land in wat Allah vir julle gegee het, en moenie op onterende wyse terugdraai nie, want dan sal julle tot julle eie ondergang verslaan word." (Surah 5:21) Die Koran verwys ook na die land as "Geseënd".
Jerusalem (genoem Al-Quds (Arabies: الـقُـدس "Die Heilige")) het 'n besondere betekenis in Islam. Die Koran verwys na Mohammed se ervaring van die Isra en Mi'raj as "'n Reis deur die nag van Al-Masdjid al-Haram tot by Al-Aqsa-moskee, wie se gebiede ons seën het ..." (17:1). Hadit lei af dat die "Verste Masjid" in Al-Quds is; soos byvoorbeeld deur Abu Hurairah vertel is: "Op die nagreis van die apostel van Allah is daar twee bekers, een met wyn en die ander met melk, by Al-Quds (Jerusalem) vir hom aangebied. Hy het daarna gekyk en die beker melk geneem. Die engel Gabriël het gesê: "Alle lof behoort aan Allah wat jou na Al-Fitrah (die regte pad) gelei het; as jy die (beker) wyn geneem het, sou jou Ummah die pad byster geraak het". Sommige moderne geleerdes redeneer egter dat die "Verste Moskee" 'n gebou of gebedsplek net buite Medina was. Die huidige Al-Masjid Al-Aqsa-gebou in Jerusalem is nie in Mohammed se tyd opgerig nie, en die enigste ander verwysing in die Koran na Jerusalem, is dat die Kiebla (gebedsrigting) van Jerusalem na Mekka verander is. Jerusalem was gedurende Mohammed se leeftyd die Islam se eerste Kiebla, maar dit is later, na aanleiding van die aartsengel Gabriël se openbaring aan Mohammed, na die ka'bah in die stad Mekka verander. Volgens geleerdes was dit 'n reaksie op die Jode se verwerping van Mohammed se profeetskap.
Die presiese streek wat die Koran in verse soos [21:71] as "geseënd" beskryf, word verskillend deur geleerdes vertolk. Abdullah Yusuf Ali beskou dit as 'n breë landstreek, insluitend Sirië en Libanon, en in besonder die stede Tirus en Sidon; Az-Zujaj beskryf dit as "Damaskus, Palestina, en 'n stukkie van Jordanië"; Mu'adh ibn Jabal vertolk dit as "die gebied tussen al-Arish en die Eufraat"; en Ibn Abbas as "die land van Jerigo". Daar word na hierdie hele streek as "Ash-Sham" (Arabies: الـشَّـام) verwys.
Baha'i-geloof wysig
Die Bahá'ís beskou Akko en Haifa as heilig aangesien Bahá'u'lláh, die stigter van die Baha'i-geloof, in 1868 na die gevangenis van Akko gestuur is en die res van sy lewe tot en met sy dood in 1892 daar deurgebring het. In sy geskrifte het hy opdrag gegee dat die Heiligdom van die Báb teen die hellings van die Berg Karmel opgerig word. Sy opvolger, Abdu'l-Bahá, het dit in 1909 as begin van die Terrastuine daar opgerig. Sy opvolger, Shoghi Effendi, het ander strukture begin bou en die Universele Huis van Justisie het die werk voortgesit totdat die Bahá'í Wêreldsentrum sy huidige status as die geestelike en administratiewe sentrum van die godsdiens bereik het. Die tuine is 'n baie gewilde toeristebestemming en kan in Mohsen Makhmalbaf se 2012-rolprent The Gardener gesien word. Die heiligste plekke vir Baha'i-pelgrimstogte is die Heiligdom van die Bahá'u'lláh in Akko en die Heiligdom van die Báb in Haifa wat albei UNESCO Wêrelderfenisgebiede is.
Sien ook wysig
- Argeologiese terreine in Israel
- Geskiedenis van die Jode in die land Israel
- Heiligste plekke in Islam
- Lys van belangrike godsdienstige plekke
- Wette en gewoontes van die land Israel in Judaïsme
Verwysings wysig
- ↑ The Land of Israel: National Home Or Land of Destiny, By Eliezer Schweid, Translated by Deborah Greniman, Published 1985 Fairleigh Dickinson Univ Press, ISBN 0-8386-3234-3, p.56.
Bron wysig
Eksterne skakels wysig
- Manuskripte van die Heilige Land Shapell-manuskripstigting
- "Die beskrywing van die Heilige Land", 1585 kaartuitbeelding van die Heilige Land in die tyd van Jesus, die Wêreld Digitale Biblioteek
- "Die Heilige Land 'n Leunstoel Pelgrimstog" deur die Vader Mitch Pacwa, SJ
- Oor die Heilige land, Jerusalem en die Sinai op serwies
Hierdie artikel sluit teks uit 'n publikasie wat nou in die publieke domein is in: "[1]". Jewish Encyclopedia. (1901–1906). New York: Funk & Wagnalls Company.