Kennedy-ruimtesentrum
Koördinate: 28°31′27″N 80°39′03″W / 28.52417°N 80.65083°W
Die Kennedy-ruimtesentrum (amptelik die John F. Kennedy Space Center, afgekort KSC), oorspronklik bekend as die NASA Launch Operations Center, geleë op Merritt-eiland, Florida, is een van die tien Amerikaanse nasionale sentrums vir lugvaart en ruimtevaartadministrasie. Sedert Desember 1968 is KSC die primêre lanseersentrum vir menslike ruimtevaart deur NASA. Die bedryfsaktiwiteite vir die Apollo-, Skylab- en ruimtependeltuig-programme is vanaf Kennedy-ruimtesentrum Lanseerkompleks 39 uitgevoer en is deur KSC bestuur.[2] KSC is aan die ooskus van Florida geleë, aangrensend aan die Kaap Canaveral- ruimtemagstasie (CCSFS). Die bestuur van die twee entiteite werk baie nou saam, hulle deel hulpbronne en bedryf fasiliteite op mekaar se eiendom.
| John F. Kennedy-ruimtesentrum | |
 | |
| Tipe | NASA-fasiliteit |
|---|---|
| Gestig | 1 Julie 1962 |
| Hoofkantoor | Merritt-eiland, Florida |
| Eienaar | NASA |
| [1] | |
Alhoewel die eerste Apollo-vlugte en alle Mercury- en Gemini-vlugte vanaf Kaap Canaveral- lugmagstasie vertrek het, is die lanserings deur KSC en sy vorige organisasie, die Direktoraat vir Loodsbedrywighede, bestuur. [3] [4] Sedert die vierde Gemini-missie, het die NASA-beheersentrum in Florida (Mercury Control Center, later die Launch Control Center) begin om die beheer van die ruimtetuig kort na sy lansering oor te gee aan die missiebeheersentrum in Houston; in vorige missies was die beheer behou gedurende die hele missie.[5]
Daarbenewens bestuur die sentrum die lansering van robot- en kommersiële bemanningsmissies en ondersoek voedselproduksie en hulpbronbenutting vir buite-aarde ondersoek.[6] Sedert 2010 het die sentrum 'n ruimtehawe vir meer gebruikers geword deur middel van vennootskappe in die bedryf. [7] Daar is selfs in 2015 'n nuwe lanseerplatform (LC-39C) bygevoeg.
Daar is ongeveer 700 fasiliteite en geboue wat oor die 580 km2 versprei is.[8] Van die unieke geriewe by KSC is die 160 meterhoë voertuigmonteringsgebou vir die stapel van die grootste vuurpyle van NASA, die lanseerbeheersentrum wat ruimtelanserings doen by KSC, die gebou wat die ruimtevaarders se woon- en aantrekareas bevat, 'n ruimtestasiefabriek en 'n 4,8 km-lange pendellandingsfasiliteit. Daar is ook 'n besoekerskompleks op die perseel wat oop is vir die publiek.
Totstandkoming wysig
Die Amerikaanse Weermag het sedert 1949 lanseeraksies by die Kaap Canaveral-lugmagstasie uitgevoer. In Desember 1959 het die departement van verdediging 5 000 personeellede en die vuurpyllaboratorium na NASA oorgedra om die direktoraat vir operasionele lanserings onder die Marshall Space Flight Centre van NASA te word.[9]
Dit is hierna omskep in die Operasionele Lanseersentrum te Kaap Canaveral.
President John F. Kennedy se doelwit in 1961 van 'n menslike maanlanding teen 1970 het 'n uitbreiding van die lanseeroperasies vereis. Op 1 Julie 1962 is die direktoraat vir lanseerbedrywighede van MSFC geskei om die operasionele lanseersentrum (LOC) te word. Kaap Canaveral was ook onvoldoende om die ontwerp van die nuwe lanseerfasiliteit wat nodig was vir die reusagtige 111 meterlange, 33 000 Nm stukragvuurpyl Saturn V, te huisves, wat vertikaal in 'n groot loods saamgestel sou word en op 'n mobiele platform na een van verskeie lanseerpunte vervoer word. Daarom is die besluit geneem om 'n nuwe lanseerterrein langs Kaap Canaveral op Merritt-eiland te bou.
In 1962 begin NASA met die verkryging van grond, koop die titel tot 340 km2 en onderhandel met die staat Florida vir 'n verdere 230 km2.[10] Die belangrikste geboue in KSC se nywerheidsgebied is deur die argitek Charles Luckman ontwerp. Bouwerk het in November 1962 begin, en President Kennedy het die terrein twee keer in 1962 besoek, en weer net 'n week voor sy sluipmoord op 22 November 1963.[11]
Op 29 November 1963 het President Lyndon B. Johnson kragtens die Uitvoerende Bevel 11129 die huidige naam daarvan benoem.[12][13] Johnson se bevel sluit aan by sowel die burgerlike LOC as die militêre Kaap Canaveral-ruimtestasie ("die fasiliteite van stasie nr. 1 van die Atlantiese Missielbaan") onder die benaming "John F. Kennedy Space Centre". Die bestuurder van NASA, James E. Webb, het dit duidelik gemaak deur 'n direktief uit te reik waarin hy aangedui het dat die Kennedy Space Center-naam slegs op die LOC van toepassing was, terwyl die lugmag 'n algemene order uitgereik het om die militêre lanseerterrein na Cape Kennedy Air Force Station te hernoem. [14]
Ligging wysig
Die sentrum se ligging is op Merritt-eiland, Florida, noord-noordwes van Cape Canaveral op die Atlantiese kus, halfpad tussen Miami en Jacksonville op Florida se Ruimtekus, reg-oos van Orlando. Dit is 55 km lank en 10 km wyd, dus 570 km2 in oppervlak. Die Kennedy Space Center Besoekerskompleks bied toere aan die publiek van die sentrum en Cape Canaveral Lugmagstasie.[15]
Omdat 'n groot deel van die installasie 'n beperkte gebied is en slegs nege persent van die land ontwikkel is, dien die terrein ook as 'n belangrike natuurreservaat; Mosquito Lagoon, Indian Rivier, Merritt Island National Wildlife Refuge en Canaveral National Seashore is ander kenmerke van die omgewing. Werkers van die sentrum kan arende, Amerikaanse alligators, wilde bokkies, ratelslange en die bedreigde Florida-panter teëkom.
Historiese programme wysig
Apollo-program wysig
Van 1967 tot 1973 was daar 13 Saturn V-lanserings, waaronder die tien oorblywende Apollo-missies ná Apollo 7. Die eerste van twee onbemande vlugte, Apollo 4 (Apollo-Saturn 501) op 9 November 1967, was ook die eerste vuurpyllansering vanaf KSC. Die eerste lansering van die Saturn V op 21 Desember 1968 was Apollo 8 se maanwentelsending. Die volgende twee missies het die Apollo-maanmodule getoets: Apollo 9 (op 'n aardwentelbaan) en Apollo 10 (op 'n maanwentelbaan). Apollo 11, wat op 16 Julie 1969 vanaf Platform A gelanseer is, het op 20 Julie die eerste maanlanding onderneem. Apollo 12 het vier maande later gevolg. Van 1970 tot 1972 het die Apollo-program by KSC afgesluit met die loods van missies 13 tot 17.
Skylab wysig
Op 14 Mei 1973 het die laaste Saturn V-lansering die Skylab-ruimtestasie in 'n wentelbaan vanaf Platform 39A geplaas. Teen hierdie tyd is die Kaap Kennedy-platforms 34 en 37 wat vir die Saturn IB gebruik was, buite werking gestel, en platform 39B is aangepas om die Saturn IB te kon akkommodeer, wat daardie jaar drie bemande missies na Skylab geloods het, asook die finale Apollo-ruimtetuig vir die Apollo–Sojoes-toetsprojek in 1975.
Pendeltuiglanserings wysig
Terwyl die pendeltuig ontwerp is, het NASA voorstelle ontvang vir die bou van alternatiewe terreine vir lansering en landing op ander plekke as KSC, waarna ondersoek ingestel is. KSC het belangrike voordele gehad, insluitend die bestaande fasiliteite; en sy suidelike breedtegraad, wat 'n snelheidsvoordeel gee aan missies wat in oostelike naby-ekwatoriale wentelbane van stapel gestuur word. Nadele sluit in: die onvermoë om militêre missies veilig te loods na die poolwentelbaan, aangesien gespandeerde aanjaers waarskynlik op die Carolinas of Kuba sou neerval; korrosie vanaf die soutlug; en gereelde bewolkte of stormagtige weer. Alhoewel dit ernstig oorweeg is om 'n nuwe perseel by die White Sands Missielbaan in New Mexico te bou, het NASA sy besluit in April 1972 aangekondig om KSC steeds vir die pendellanserings te gebruik. Aangesien die pendeltuig nie outomaties of met afstandbeheer kon land nie, was die bekendstelling van Columbia op 12 April 1981 vir sy eerste orbitale missie STS-1, NASA se eerste bemande ruimtetuig wat nie in vorige lanserings getoets was nie.
Gedurende die laat 1970's is LC-39 herkonfigureer om die pendeltuig te ondersteun. Twee Orbiter-verwerkingsfasiliteite is naby die VAB-loodse gebou, met 'n derde in die 1980's.
KSC se 4,7 km lange Shuttle Landing Facility (SLF) was die primêre missielandingsplek, hoewel die eerste landing by die KSC eers na die tiende vlug plaasgevind het, toe Challenger op 11 Februarie 1984 STS-41-B voltooi het; die destydse primêre landingsterrein was Edwards Lugmagbasis in Kalifornië, wat daarna as 'n rugsteunlandingsterrein gebruik is. Die SLF is een van die langste aanloopbane ter wêreld.[16]
Die pendelprogram het vyf hoofmotorafsluitings by LC-39 ondervind, almal binne vier sekondes voor hul lansering. Pendelmissies gedurende byna dertig jaar van bedrywighede sluit in die ontplooiing van satelliete en interplanetêre ondersoeke, die uitvoering van ruimtewetenskap- en tegnologie-eksperimente, besoeke aan die Russiese MIR-ruimtestasie, konstruksie en onderhoud van die Internasionale Ruimtestasie, ontplooiing en onderhoud van die Hubble-ruimteteleskoop asook diens as 'n ruimtelaboratorium. Die vyf pendeltuie is in Julie 2011 uit diens gestel ná 135 lanserings.
Verwerking vir die ruimtestasie wysig
Toe die ontwerp van die Internasionale Ruimtestasiemodules in die vroeë negentigerjare begin het, het KSC met ander NASA-sentrums en internasionale vennote begin saamwerk om voor te berei vir die verwerking voordat dit aan boord van die pendeltuie gelaai is. KSC het sy praktiese ervaring gebruik om die 22 Spacelab-missies in die Operations and Checkout-gebou te verwerk om verwagtinge van ISS-verwerking te bereik. Hierdie ervarings is opgeneem in die ontwerp van die Space Station Processing Facility (SSPF), wat in 1991 met die bouwerk begin het. Die Direktoraat Ruimtestasie is in 1996 gestig. KSC-personeel is by stasiemodelfabrieke aangestel vir insig in hul prosesse.
Lanseerkompleks 39 wysig
Lanseerkompleks 39 (LC-39) is oorspronklik gebou vir die Saturn V, die grootste en kragtigste operasionele lanseringsvoertuig in die geskiedenis, vir die Apollo-maanprogram. Sedert die einde van die Apollo-program in 1972, word LC-39 gebruik om elke menslike ruimtevlug van die NASA te lanseer, insluitend Skylab (1973), die Apollo-Soyuz-toetsprojek (1975), en die ruimtependeltuig-program (1981–2011).
Menslike missies na die maan het die groot driefase Saturn V-vuurpyl benodig, wat 111 meter lank en 10 m in deursnee was. By KSC is Lanseerkompleks 39 op Merritt-eiland gebou om die nuwe vuurpyl te akkommodeer. Konstruksie van die VS$ 800 miljoen projek het in November 1962 begin. LC-39 A- en B-lanseerplatforms is teen Oktober 1965 voltooi (beplande lanseerpanele C, D en E is gekanselleer), die voertuigmonteergebou is in Junie 1965 voltooi met die infrastruktuur teen laat 1966.
Weer wysig
Florida se skiereilandvorm en temperatuurkontraste tussen die land en oseaan bied ideale toestande vir elektriese storms, en Sentraal-Florida dra die reputasie as "weerlighoofstad van die Verenigde State".[17] Dit maak uitgebreide weerlig- en opsporingstelsels nodig om werknemers, strukture en ruimtetuie op lanseerplatforms te beskerm. Op 14 November 1969 is Apollo 12 deur weerlig getref net na sy opstyg vanaf Platform 39A, maar die vlug het veilig voortgegaan. Die kragtigste weerligstraal wat by KSC aangeteken is, het op 25 Augustus 2006 by LC-39B plaasgevind, terwyl die pendeltuig Atlantis voorberei het vir missie STS-115, maar geen skade is gevind nie.
Op 7 September 2004, het Orkaan Frances die area direk getref met 'n konstante windspoed van 110 km/h en sarsies tot 150 km/h. Erge waterskade is by die voertuigmonteergebou opgedoen nadat die dak oopgeskeur is.
Die konserwatiewe beraming deur NASA is dat die Ruimtesentrum teen die 2050's 5 tot 8 duim seevlakstygings sal ervaar. Die Lanseerkompleks 39A is die kwesbaarste vir oorstromings en het 'n jaarlikse risiko van 14% vir oorstromings sedert 2020. [18][19]
Arbeidsmag wysig
Toe KSC in Julie 1962 van die Marshall Ruimtevlugsentrum geskei is, het dit 375 werknemers saamgeneem.
In Mei 1965 het KSC 7 000 werknemers in diens gehad en kontrakteurs het verhuis van gehuurde ruimte in Cocoa Beach na die nuwe Merritt-eiland-fasiliteite. Die grootste aantal persone wat by die sentrum gewerk het, was 26 000 in 1968 (3 000 staatsamptenare). In 1970 het president Nixon die voorneme aangekondig om die koste van ruimtebedrywighede te verlaag en groot besnoeiings het by KSC plaasgevind. Teen 1974 is die arbeidsmag van KSC verminder tot 10 000 werknemers.
Die einde van die pendeltuig-program in 2011, en die kansellasie van die Constellation-program in 2010, het 'n aansienlike afname in die arbeidsmag van die KSC veroorsaak, soortgelyk aan dié wat aan die einde van die Apollo-program in 1972 ervaar is. Nog 6 000 kontrakteurs het gedurende 2010 en 2011 hul werk by die Sentrum verloor.
Verwysings wysig
- ↑ "Kennedy Business Report" (PDF). Jaarverslag FJ2010. NASA. Februarie 2011. Besoek op 22 Augustus 2011.
- ↑ "Kennedy Space Center Implementing NASA's Strategies" (PDF). NASA. 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 13 November 2022. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ "Appendix 10 – Government Organizations Supporting Project Mercury". NASA History Program Office (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2019. Besoek op 6 November 2015.
- ↑ "2. Project Support from the NASA Centers". Mercury Project Summary (NASA SP-45) (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2019. Besoek op 6 November 2015.
- ↑ "Mercury Mission Control" (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 7 Maart 2016. Besoek op 6 November 2015.
- ↑ "Research & Technology". Kennedy Space Center (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Desember 2018. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ "NASA Partnerships Launch Multi-User Spaceport". NASA. 1 Mei 2014. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Mei 2016. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ "Kennedy Creating New Master Plan" (in Engels). NASA. 12 Maart 2012. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 27 Mei 2020. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ "Kennedy Space Center Story" (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Junie 2017. Besoek op 30 Mei 2019.
- ↑ Charles D. Benson and William Barnaby Faherty. "Land, Lots of Land – Much of It Marshy". Moonport: A History of Apollo Launch Facilities and Operations (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Julie 2019. Besoek op 27 Augustus 2009.
- ↑ "Kennedy History Quiz" (in Engels). NASA. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Junie 2017. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ "The National Archives, Lyndon B. Johnson Executive Order 11129" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Julie 2019. Besoek op 26 April 2010.
- ↑ "Kennedy Space Center Story" (in Engels). NASA. 1991. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 20 Mei 2017. Besoek op 5 November 2015.
- ↑ Kennedy's Last Visit. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 6 November 2004.
- ↑ "See All Attractions | Kennedy Space Center". www.kennedyspacecenter.com. Besoek op 5 Junie 2020.
- ↑ Shuttle Landing Facility (SLF) Geargiveer 27 Mei 2010 op Wayback Machine. Science.ksc.nasa.gov. Besoek op 5 Mei 2012.
- ↑ "Lightning: FAQ". UCAR Communications (in Engels). University Corporation for Atmospheric Research. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Maart 2010. Besoek op 17 Junie 2010.
- ↑ Horn-Muller, Ayurella; Joy, Rachael (14 November 2019). "Could Kennedy Space Center launch pads be at risk as climate changes? Experts say yes". Climate Central / Florida Today (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Junie 2020. Besoek op 11 Desember 2019.
- ↑ "Future Flood Risk: John F. Kennedy Space Center & Cape Canaveral Air Force Station" (PDF). Climate Central. 21 Oktober 2019. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 11 Desember 2019. Besoek op 11 Desember 2019.