Kronstadt-rebellie
Die Kronstadt-rebellie (Russies: Кронштадтское восстание, tr. Kronshtadtskoye vosstaniye) was 'n 1921-opstand van Sowjet-matrose, soldate en burgerlikes teen die Bolsjewistiese regering in die Russiese SFSR-hawestad Kronstadt. Geleë op Kotlin-eiland in die Golf van Finland, het Kronstadt die voormalige hoofstad, Petrograd, verdedig as die basis van die Baltiese Vloot. Vir sestien dae in Maart 1921 het rebelle in Kronstadt se vlootvesting gerebelleer in opposisie teen die Sowjet-regering wat hulle gehelp het om te konsolideer. Onder leiding van Stepan Petrichenko was dit die laaste groot opstand teen die Bolsjewistiese regime op Russiese grondgebied tydens die Russiese Burgeroorlog [1]
Teleurgesteld in die beleidsrigting van die Bolsjewistiese regering, het die rebelle - wat Leon Trotsky self vroeër as "versiering en trots van die rewolusie" geprys het - 'n reeks hervormings geëis: vermindering in Bolsjewistiese mag, nuutverkose Sowjetrade om sosialistiese en anargistiese groepe in te sluit, ekonomiese vryheid vir kleinboere en werkers, ontbinding van die burokratiese regeringsorgane wat tydens die burgeroorlog geskep is, en die herstel van burgerregte vir die werkersklas.[2]
Oortuig van die gewildheid van die hervormings waarvoor hulle geveg het (wat hulle gedeeltelik tydens die opstand probeer implementeer het), het die seemanne van Kronstadt tevergeefs gewag op die ondersteuning van die bevolking in die res van die land en hulp van emigrante verwerp. Alhoewel die raad van offisiere 'n meer offensiewe strategie voorgestaan het, het die rebelle 'n passiewe houding gehandhaaf terwyl hulle gewag het dat die regering die eerste stap in onderhandelinge neem. Daarenteen het die owerhede 'n kompromislose houding ingeneem en 'n ultimatum gestel wat onvoorwaardelike oorgawe op 5 Maart geëis het. Sodra hierdie tydperk verstryk het, het die Bolsjewiste verskeie kere op die eiland toegeslaan en die opstand op 18 Maart onderdruk nadat hulle etlike duisende mense gedood het.
Ondersteuners het die rebelle as revolusionêre martelare gesien terwyl die owerhede die rebelle as “agente van die Drievoudige Entente en teenrevolusie” gesien het. Die Bolsjewistiese reaksie op die opstand het groot omstredenheid veroorsaak en was verantwoordelik vir die ontnugtering van verskeie ondersteuners van die Bolsjewistiese regime, soos Emma Goldman. Terwyl die opstand onderdruk is en die rebelle se politieke eise nie nagekom is nie, het dit gedien om die implementering van die Nuwe Ekonomiese Beleid (NEP), wat "oorlogskommunisme" vervang het, te versnel.[3][4][5] Volgens Lenin was die krisis die mees kritieke wat die Bolsjewiste nog in die gesig gestaar het, "ongetwyfeld gevaarliker as Denikin, Yudenich en Kolchak saam".[6]
Verwysings wysig
- ↑ Guttridge, Leonard F. (2006). Mutiny: A History of Naval Insurrection. Naval Institute Press. p. 174. ISBN 978-1-59114-348-2.
- ↑ Kronstadt Rebellion, Kronstädter Aufstand In: Dictionary of Marxism, http://www.inkrit.de/e_inkritpedia/e_maincode/doku.php?id=k:kronstaedter_aufstand
- ↑ Chamberlin 1987, p. 445.
- ↑ Steve Phillips (2000). Lenin and the Russian Revolution. Heinemann. p. 56. ISBN 978-0-435-32719-4. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 18 Maart 2016.
- ↑ The New Cambridge Modern History. Vol. xii. CUP Archive. p. 448. GGKEY:Q5W2KNWHCQB. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 April 2020. Besoek op 18 Maart 2016.
- ↑ Hosking, Geoffrey (2006). Rulers and Victims: The Russians in the Soviet Union. Harvard University Press. p. 91. ISBN 9780674021785.