Manfred Hildermeier
Manfred Hildermeier (* 4 April 1948 in Lieme, Noordryn-Wesfale) is 'n Duitse historikus en afgetrede hoogleraar wat die leerstoel vir Oos-Europese Geskiedenis aan die Georg-August-universiteit te Göttingen beklee het. Sy navorsing fokus op die geskiedenis van Rusland tussen die 17de en 20ste eeu en die geskiedenis van die Sowjetunie.[1]
Biografie wysig
Tussen 1966 en 1972 het Manfred Hildermeier in Bochum en Tübingen in geskiedenis, Germanistiek en Slawistiek gestudeer. In Tübingen het hy in 1976 sy doktorsgraad verwerf. Danksy beurse het hy vervolgens navorsing gedoen in Moskou en Kijif asook in Stanford, Kalifornië.
In 1983 het hy sy nadoktorale habilitasieskrif - die voorvereiste vir 'n aanstelling as hoogleraar aan Duitse universiteite - aan die Freie Universität Berlin geskryf en is in Oktober 1985 aangestel as professor vir die geskiedenis van Oos-Europa aan die Universiteit Göttingen.
Werke wysig
Geschichte Russlands (2013) wysig
In sy werk Geschichte Russlands bied Manfred Hildermeier vir die belangstellende algemene publiek 'n omvattende behandeling van die geskiedenis van Rusland aan wat van die vroeg-Middeleeuse oorspronge tot in die rewolusionêre tydperk strek - dit eindig dus in 'n periode wat die beginpunt vir sy ander groot standaardwerk, Geschichte der Sowjetunion, vorm. Die hooflyne van sy uitgebreide beskrywing is politiek en staatsbedeling, samelewing, ekonomie, vervoer, nywerhede en handel asook die geestelike en materiële kultuur.
Rusland se verhouding tot Europa loop soos 'n rooi draad deur sy monografie. Hildermeier se kerntese is dat Rusland in die tyd voor die Eerste Wêreldoorlog die nouste betrekkinge met Europa gehandhaaf het soos nooit tevore in sy geskiedenis nie. Die houding tot Europa het eers met die stigting van die Sowjetunie ingrypend verander - en die verbrokkeling en ontbinding van hierdie politieke utopie het opnuut die historiese vraag laat ontstaan watter rol Rusland in die Europese en wêreldpolitiek wil speel.