Olivier Messiaen
Olivier Eugène Prosper Charles Messiaen[1] (Frans: [ɔlivje mɛsjɑ̃]; * 10 Desember 1908 – † 27 April 1992) was 'n Franse komponis, orrelis, en ornitoloog, en een van die belangrikste komponiste van die 20ste eeu.
.jpg)
Sy musiek is wat betref ritme kompleks en wat betref harmonie en melodie het hy 'n sisteem gebruik wat hy noem modes van beperkte transposisie, welke hy verkry het uit die sisteme van materiaal wat gegenereer is deur vroeëre komposisies en improvisasie.
Hy het musiek geskryf vir kamerensembles en -orkeste, sowel as vokale musiek en solowerke vir orrel en klavier. Hy het ook geëksperimenteer met die gebruik van nuwe elektroniese instrumente wat ontwikkel is in Europa gedurende sy leeftyd.
Messiaen het wys gereis en het werke geskryf wat geïnspireer is deur verskillende invloed soos Japannese musiek, die landskap ven Bryce Canyon in Utah en die lewe van Franciskus van Assisi. Hy het gesê dat hy kleure waargeneem het wanneer hy seker musikale akkoorde gehoor het ('n verskynsel of fenomeen bekend as sinestesie in sy letterlike manifestasie). Hy het ook gesê dat kombinasies van hierdie kleure belangrik was in sy proses van komposisie. Hy het vir 'n kort periode geëksperimenteer met die parametrisasie wat geassosieer word met "totale serialisme", in welke veld hy dikwels aangehaal word as 'n innoverende persoon. Sy styl het baie globale musikale invloede geabsorbeer, soos bv. Indonesiese gamelan. (ingestemde perkussie is prominent in sy orkestrale werke)
Messiaen het die Paryse Konservatorium op die ouderdom van 11 jaar betree en het onderrig ontvang vanaf onder andere Paul Dukas, Maurice Emmanuel, Charles-Marie Widor en Marcel Dupré. Hy was aangestel as orrelis by die Église de la Sainte-Trinité, Parys, in 1931. Dit was 'n pos wat hy sou hou tot sy dood. Hy het onderrig gegee by die Schola Cantorum de Paris gedurende die 1930's. By die val in 1940 van Frankryk was Messiaen 'n krygsgevangene gemaak. In die tyd het hy sy Quatuor pour la fin du temps ("Kwartet vir die Einde van Tyd") gekomponeer vir die vier beskikbare instrumente naamlik —klavier, viool, tjello en klarinet. Die stuk was die eerste keer deur Messiaen en sy mede gevangenes voor 'n verhoor van gevangenes en wagte opgevoer. Hy was kort na sy vrylating in 1941 aangestel as professor in harmonie, en later ook professor van komposisie in 1966 by die Parys Konservatorium. Die posisies het hy gehou tot sy aftrede in 1978. Sy vele uitsonderlike studente sluit George Benjamin, Alexander Goehr, Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen, en Yvonne Loriod, in, wie sy tweede vrou sou word.
Hy het glo die sang van voëls fassinerend gevind, en het regoor die wêreld voëlsang opgeneem, wat hy geïnkorporeer het in sy musiek. Sy innoverende gebruik van kleur en sy begrip van die verhouding tussen tyd en musiek, sowel as sy gebruik van voëlsang is van die eienskappe van Messiaen se musiek uitsonderlik maak.[2]