PBT-portretprojek
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Die PBT-portretprojek is tydens die 2014/2015 ebola-uitbraak in Liberië deur kunstenaar Mary Beth Heffernan begin as 'n manier om mediese personeel wat volledige persoonlike beskermende toerusting (PBT) dra, te humaniseer. Pasiënte wat een van die vreesaanjaendste tye van hul lewens beleef, kan nie die gesigte van hul mediese personeel sien nie, maar as daar 'n foto-plakker op die PBT-toga van die personeel is, kan die pasiënt beter met hul versorger skakel. Hierdie projek is in 2020 weer begin deur die sosiaalwetenskaplike Cati Brown-Johnson aan Stanford Universiteit se skool vir geneeskunde en verskyn op The Rachel Maddow Show, NPR, die tydskrif Smithsonian en KQED, 'n openbare mediavervaardiger in San Francisco, Kalifornië.
Geskiedenis wysig
Die idee kom van die 2014/2015 ebola-uitbraak in Liberië. Die Amerikaanse kunstenaar Mary Beth Heffernan, 'n professor in kuns en kunsgeskiedenis aan Occidental College in Los Angeles, Kalifornië,[1] het die volle PBT-pakke wat die ebola-gesondheidswerkers gedra het gesien en sy het besluit om die PBT-portretprojek optestel. Heffernan noem dit "'n 'kunsintervensie' wat ontwerp is om die versorging van pasiënte met ebola te verbeter". Die projek wat befonds word deur toekennings, het gefokus op die isolasie van pasiënte en die voordele om "die isolasie te verbreek" deur pasiënte toe te laat om beter met hul verskaffers te skakel. Liberiese dokters J. Soka Moses en Moses Massaquoi het Heffernan genooi om saam met die ebola-dokters en personeel te gaan kuier.[2] Massaquoi het gesê dat hy e-posboodskappe ontvang van mense wat "'n ongetoetste skema aanbied … dit gaan nogal pynlik wees". Maar die voorstel om foto's op die pakke te plaas, het soveel sin gemaak dat hy onmiddellik op Heffernan se e-pos gereageer het.[3] Heffernan het aan Maddow-personeel gesê dat sy "gehoop het dat die PBT-portrette standaard beste mediese praktyk sou word vir alle soorte pasiënte wie die afsondering moet ervaar om mense nooit buite die PBT te sien nie – dae lank sien hulle slegs die gemaskerde gesigte."[4]
Die Gold Foundation het Heffernan befonds om na Liberië te reis met ink, kameras, drukkers, plakkers "en 'n plan". Heffernan het $5000 (R85 000) ontvang wat sy vir hierdie projek gebruik het, maar sy het baie probleme ondervind, waaronder dat die kragaansluitproppe wat sy beoog het om vir die drukkers in Liberië te gebruik verkeerd was en drie van die drukkers opgeblaas het. Boonop het die mediese personeel so van die fotoplakkers gehou dat hulle dit huis toe geneem het en dit aan hul kinders gegee het.[3] Aan die positiewe kant, het personeel in die gesondheidsorg "meer menslik gevoel".[5] Sy was drie weke lank besig om die personeel op te lei en het al die voorrade agtergelaat vir hulle om te gebruik toe sy vertrek het.[2]
Heffernan het in die vyf jaar sedert ebola baie hospitale genader, maar het gevind dat hulle nie belangstel nie. Mediese personeel wat volledige PBT-pakke tydens die Koronaviruspandemie van 2019–2020 dra het die houding by baie hospitale verander.[5]
Die PBT-portretprojek wysig
"Sodat jou vreesbevange pasiënte wat nie regtig jou gesig kan sien nie, ten minste 'n idee het van wie jy is en hoe jy regtig lyk" – Rachel Maddow, 8 Mei 2020[4]
Stanford se Cati Brown-Johnson het die projek vir die COVID-19-pandemie weer begin. Sy sê sy is 'n sosiale wetenskaplike wat belangstel in menslike verbande. Brown-Johnson sê die navorsing agter hierdie idee wys dat "'n warm en bekwame aanbieder kontak maak met die genesingsmeganismes binne 'n persoon se eie liggaam. En PBT, natuurlik is dit reg op en af … net bevoegdheid. Dit wys jou bekwaamheid dadelik, 'n PBT-portret is die miskien die eenigste warmte wat jy kan kry, dit is die basis van die navorsing wat ons interesseer." Brown-Johnson het verder gesê dat hulle 'n verbetering in die moraal van die mediese personeel ervaar, omdat dit hulle meer gehumaniseer laat voel.[4] Brown-Johnson het die herleefde program eers probeer met 'n paar toetse by Stanford waarin mense in hul motors kon bly.[5]
Personeel het tydens een van die proeftoetse vir die projek gesê dat hulle dadelik beter interaksies met pasiënte opgemerk het. Een verpleegster, Anna Chico, wat op die "in-die-kar"-toetse gewerk het, het gesê dat sy haarself aan die pasient voorgestel het deur na haar portret te wys en te sê "dit is ek onder al hierdie goed". Dokters het gemeld dat dit gevoel het asof hulle met mense in die span werk, "in plaas van lewelose voorwerpe".[6][7]
The Rachel Maddow Show-televisieprogram het van hierdie projek verneem toe hulle opmerk dat dokter Ernest Patti van St. Barnabas-hospitaal in New York, met wie hulle verskeie kere onderhoude gevoer het oor sy ervarings met COVID-19-pasiënte, in 'n volledige PBT-pak verskyn maar met 'n glimlaggende foto van homself aan die buitekant van sy PBT-pak. Die personeel van Maddow het met Patti navraag gedoen en verneem dat 'n vrou hom op 'n vorige Maddow-vertonings gesien het en vir hom 'n stel plakkers van sy eie gesig gestuur het om op sy PBT-pak te gebruik. Die vrou was dokter Lori Justice Shocket, 'n kunstenaar met 'n mediese graad. Sy is ook getroud met 'n noodafdelingdokter en het 'n kind en stiefkind wat ook 'n noodafdelingdokters is. Shocket vra mense om vir haar foto's van hul gesigte te e-pos; sy druk plakkers af en pos dit terug.[4]
Volgens Heffernan is die doel van die projek om hospitale die gereedskap en opleiding te gee sodat hulle die projek onafhanklik kan bestuur. Sy hoop dat alle mediese personeel PBT-portrette sal gebruik, ongeag of hulle in volle PBT is of nie. In situasies waar mediese personeel 'n masker dra, sal dit vir die pasiënt voordelig wees om 'n glimlaggende foto te sien.[7] Maddow het verder gesê van die PBT-portretprojek dat die sien van 'n foto van hul versorger 'n werklike verbinding skep in plaas van 'n "vreemde verbinding, selfs wanneer hulle die beste doen om jou lewe te red".[4] Die Smithsonian-tydskrif meen dat die gevoel om iemand te sien in PBT is soos om "hierdie individue anoniem te maak as gemaskerde, uitdrukkingslose personeel in ruimtepak."[6] Heffernan het in Liberië gesê dat die mediese werkers gevind het dat "mense hulle as 'skrikwekkende ninjas' beskou het – en hulle is geïsoleer, verontmenslik en die pasiënte se vrees erger gemaak het."[1]
Medewerkers aan die projek sluit in die Arnold P. Gold Foundation, Occidental College, Stanford-universiteit se Mediese Sentrum en Paige K. Parsons Photography.[8] Ander hospitale wat vanaf April 2020 PBT-portrette begin gebruik is die Universiteit van Massachusetts se Medieseskool, die USC Keck School of Medicine en Boston se kinderhospitaal.[1]
"Om foto's op PBT te sit is so 'n eenvoudige, lae-tegniese hulpmiddel – maar dit kan daardie kosbare oomblikke van sorg transformeer wanneer 'n pasient siek, bang en alleen voel. Ons was bly om Mary Beth Heffernan te ondersteun en haar briljante idee in haar aanvanklike PBT-portretprojek. Ons doen 'n beroep op alle hospitale om hierdie praktyk toe te pas, sodat beide pasiënte en gesondheidsorgspanne daarby kan baat vind." – Dr. Richard I. Levin, president en uitvoerende hoof van die Gold Foundation.[5]
In die praktyk wysig
Stanford se Mediese Sentrum bied instruksies aan vir die maak en aanwending van PBT-plakkers op sy webwerf. Dit dui daarop dat die foto in die hoërisiko-instellings weggegooi word saam met die PBT-pakke. In instellings met 'n laer risiko waar die pak hergebruik sal word, moet die fotoplakker ontsmet word voordat die PBT-pak gebruik word, op dieselfde manier as 'n naamteken. Stanford stel voor dat as jy die portret van jouself skep, jy die portretinstelling op u slimfoon moet gebruik, direk in die kameralens moet kyk en "die glimlag moet bied wat jy wil hê dat jou pasiënte moet sien".[8] Heffernan beveel aan dat selfklevende etikette van 22 cm x 28 cm wat nie herbruikbaar is gebruik word. Die laminering, ontsmetting en hergebruik is eers bespreek, maar daar was kommer dat die harde rand van die plastiek die PBT-pakke kan beskadig en 'n bron van besmetting kan word. Mediese personeel kan 'n voorraad foto-etikette in die versorgingsgebied hou.[5] Daar word voorgestel dat die foto op "hartvlak gedra word, omdat "jou versorging uit jou hart uit kom."[6]
Verwysings wysig
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Tranquada, Jim. "Photo Project Builds Connections Between Patients, Doctors in Pandemic". oxy.edu (in Engels). Occidental College. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 2,0 2,1 Sarah, Lakshmi. "From Ebola to Coronavirus — A Simple Practice of Sticker-Photo Portraits for Health Care Workers". kqed.org (in Engels). KQED. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 3,0 3,1 Aizenman, Nurity. "An Artist's Brainstorm: Put Photos On Those Faceless Ebola Suits". npr.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Maddow, Rachel (8 Mei 2020). "PPE Portraits". YouTube (in Engels). MSNBC. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Mei 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 "Reactivated PPE Portrait Project strengthens human connections in the COVID-19 crisis". gold-foundation.org (in Engels). Gold Foundation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Wu, Katherine J. "Portrait Project Reveals the Faces Behind Health Care Workers' Protective Gear". smithsonianmag.com (in Engels). Smithsonian Magazine. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 7,0 7,1 Almino, Elisa Wouk. A Photo Project Helps Mitigate Patient Loneliness During COVID-19 Pandemic (Engels). hyperallergic.com. Argief geskep van die oorspronklike op 1 Junie 2020. URL besoek op 1 Junie 2020.
- ↑ 8,0 8,1 "PPE Portrait Project". med.stanford.edu (in Engels). Stanford Medicine. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Junie 2020. Besoek op 1 Junie 2020.