Paleoseismologie
Paleoseismologie is die studie van prehistoriese aardbewings, waar en wanneer hulle plaasgevind het en hoe kragtig hulle gewees het.
Hierdie deelgebied van die seismologie en die geologie is taamlik jonk en dateer van die 1970s.
Die kennis van die geskiedkundige aardbewings dek net 'n periode van 'n paar honderd jaar en die instrumentele navorsing slegs ongeveer 50 jaar. Die paleoseismologie brei dit tot ongeveer 100 000 jaar uit. Dit is baie belangrik vir die beraming van die gevare wat aardbewings teweeg kan bring. 'n Interdissiplinêre deelgebied van hierdie wetenskap is die argeoseismologie wat paleoseismologiese en argeologiese gegewes vergelyk.
Paleoseismologie bestudeer veral die amper onmiddellike vervorming van die landskap en die afsettings gedurende 'n aardbewing. Die meer geleidelike vervorming is die onderwerp van die (neo)tektonika.[1]
'n Goeie voorbeeld is die enorme aardbewing wat op 26 Januarie 1700 die noordweskus van die Verenigde State getref het. Dit het 'n tsoenami veroorsaak wat groot skade in Japan teweeggebring het. In Japan is die tsoenami en sy gevolge opgeteken, maar sy oorsaak was nie duidelik nie, omdat die aardbewing aan die ander kant van die oseaan plaasgevind het. Paleoseismologiese navorsing het duidelik gemaak dat die Amerikaanse kus aan groter gevare blootgestel is as wat vir lank aangeneem is.[2]
Verwysings wysig
- ↑ Minoan Earthquakes: Breaking the Myth through Interdisciplinarity, Simon Jusseret, Manuel Sintubin, Leuven University Press, 2017, ISBN 9462701059, ISBN 9789462701052
- ↑ USGS argief (en)
