Panjikent
Panjikent (Tadjiks: Панҷакент; Persies]: پنجکنت; Russies: Пенджикент) is 'n belangrike argeologiese vondsplek aan die syroete in Tadjikistan. Dit is omtrent 60 km ten ooste van Samarkand geleë.[1]
Panjikent | |
|---|---|
Dorp | |
 Panjikent se basaar | |
  Panjikent | |
| Koördinate: 39°30′N 67°37′O / 39.500°N 67.617°OKoördinate: 39°30′N 67°37′O / 39.500°N 67.617°O | |
| Land |  Tadjikistan |
| Streek | Sughd |
| Hoogte | 996 m (3 268 ft) |
| Bevolking | |
| • Totaal | 33 000 |
| Tydsone | UTC+5 (TJT) |
Opgrawings het daar in 1947 onder leiding van argeoloë van die Hermitage-museum van Sint Petersburg (toe Leningrad) in Rusland begin. Die helfte van die klein stad van 6–7 hektaar is opgegrawe. Dit is omtrent die vyfde eeu gebou en het in die 7de eeu sy grootste omvang bereik. Panjikent het in 722 in hande van die Arabiere geval. In die 740s het dit nog opgebloei maar tussen 770 en 780 is dit volledig verlaat. Dit het sowat vyf- tot seweduisend inwoners gehad en het reeds in die vyfde eeu 'n stadsmuur gehad. Daar was twee tempels; een was 'n vuurtempel in die ander was daar beelde van tien of meer gode, waaronder die Indiese god Shiva.[1]
Die stad was deel van nedersettings wat die Sogdiërs in die vyfde eeu vanuit Samarkand en Bukhara in die dal van die Zerafsjanrivier gebou het. My sy besproeiingstelsels en die handel van die syroete het die gebied die rykste van Asië geword. Daar is derduisende kopermunte gevind wat vanaf die tweede helfte van die 7de eeu plaaslik gemunt is, maar ook kleiner hoeveelhede silwermunte uit die Sassaniederyk en 'n paar Bisantynse goudmunte.[1]
Baie mense word soos die Zoroastriërs in beenderkissies begrawe, maar daar is ook grafte met uitgestrekte liggame, wat dalk op die Christendom dui. Een lyk het 'n kruis gedra en 'n skryfoefening in Siries wys dat daar Sogdiërs was wat hierdie liturgiese taal van die Kerk van die Ooste geleer het. Die stad se bewoners was dalk hoofsaaklik Zoroastries, maar daar was ook Christene en mense wat die Mesopotamiese godin Nana vereer het. Afbeeldings op mure dui op die Iranse epos Rustam, die fabels van Aesopos en verhale uit die Indiese Panchatantra.[1]
Verwysings wysig
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 The Silk Road: A New History Valerie Hansen Oxford University Press, 2012, ISBN 0-19-993921-7, ISBN 978-0-19-993921-3
Eksterne skakels wysig
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Panjikent.- (en) Toerisme-inligting oor Panjikent op Wikivoyage
