Regent's Canal
Regent's Canal is 'n kanaal met 'n lengte van 13,8 km en dertien sluise wat deur 'n gebied net noord van Sentraal-Londen - deur Regent's Park, Camden, Islington en Mile End - loop. Die waterweg verbind die Paddington-arm van die Grand Union Canal net noordwes van die Paddington-bekken by Little Venice in die weste met die Limehouse-bekken en die Teemsrivier in die ooste van Londen.[1]
In sy ontstaanstyd in die vroeë 19de eeu en die volgende dekades het die kanaal deel uitgemaak van 'n uitgebreide netwerk van waterweë wat nuut geïndustrialiseerde streke in die noorde van Engeland met die hoofstad in die suide verbind het. Tot in die sestigerjare van die 20ste eeu is goedere soos landbouprodukte, steenkool en boumateriale uit die noorde op die Regent's Canal na Londen vervoer, dikwels om hulle vanuit Oos-Londen se dokke na buitelandse bestemmings te verskeep.
Vandag speel die kanaal geen rol meer as kommersiële waterweg nie, maar dit word steeds vir ontspanningsdoeleindes onderhou, net soos die ou trekpaaie langs sy oewers wat tans as rustige fiets-, wandel- en drafroetes temidde van die woelige Hoofstadlewe dien en waarlangs bankies aangebring is.
Geskiedenis wysig
Beplannings- en boufase wysig
Die eerste voorstel vir die bou van 'n kanaal, wat vanaf Paddington met 'n ooswaartse draai tot by die Teems naby Limehouse sou loop, is in 1802 deur die spekulant Thomas Homer gemaak - een jaar nadat 'n nuwe kanaalarm die Grand Junction Canal met die Paddington-bekken verbind het. Ná konsultasie met die ingenieur John Rennie (1761–1821) is 'n roete voorgestel wat deur Sentraal-Londen en tot die East End sou loop. Dié plan is egter weens kosteoorwegings laat vaar.
Eers in 1811 is nuwe lewe in die projek geblaas toe Homer die befaamde argitek John Nash (1752–1835) genader het. Nash was op dié tydstip besig met planne vir herehuise in Marylebone Park, wat later ter ere van die prinsregent en latere koning (vanaf 1820) George IV (1762–1830) hernoem is tot Regent's Park. Nash was gaande oor die idee om 'n kanaal deur die park te laat bou en het, nadat die Britse parlement in 1812 die Wet op die Regent's Canal afgekondig het, self een van die direkteurs van die nuutgestigte Regent's Canal Company geword.
Een van Nash se assistente, James Morgan (omstreeks 1773–1856), is op 10 Augustus 1812 as die kanaalmaatskappy se ingenieur, argitek en landopmeter benoem, terwyl Homer as superintendent aangestel is. Boubedrywighede het in Oktober 1812 begin. Aanvanklik het Morgan slegs toesig gehou oor die bou van die kanaal, terwyl die sluise en tonnels onafhanklik daarvan ontwerp sou word. Nogtans is alle bouplanne, wat hiervoor by die maatskappy ingedien is, uiteindelik verwerp en die hele projek op 17 Desember 1812 aan Morgan toevertrou. Sy jaarlikse salaris het £1 000 beloop.[2]
Die kanaal se wydte is noukeurig beplan sodat twee belaaide vragskuite - betreklik lang en smal bote wat ontwerp is om massagoedere te vervoer - langs mekaar kon verbyvaar. Tussen Paddington en die Hampstead Road-sluis (Camden Lock) het die kanaal op dieselfde watervlak geloop, en eers vanaf dié sluis het die kanaalloop skielik gedaal met altesaam 27,4 meter sodat die watervlak deur middel van elf verdere sluise tot by die destydse Regent's Canal-dok (tans die Limehouse-bekken) beheer moes word. Daarnaas moes twee lang en een kort baksteentonnels gebou word.
Homer het intussen minder goed gevaar. Sedert sy aanstelling het hy 'n groot skuldlas opgehoop wat hy probeer verlig het deur geld op 'n bedrieglike wyse uit die kanaalmaatskappy se fondse te verkry. Sy bedrog is ontdek, en in 1815 is Homer vir sewe jaar na Australië verban. Boubedrywighede is tydelik gestaak totdat die maatskappy se voorsitter, George Parker (Lord Macclesfield, 4de graaf van Macclesfield, 1755–1842), beheer oor die finansies geneem het. Ter ere van Lord Macclesfield is een van die brûe oor die kanaal in Regent's Park Macclesfield-brug genoem.
Die eerste deel van Regent's Canal, wat oor 'n afstand van 3,7 km deur die Regent's Park tot Camden geloop en twee tonnels (Maida Hill-tonnel met 249 m en Eyre's Tunnel met 48,5 m) ingesluit het, is in Augustus 1816 ter geleentheid van die Prinsregent se verjaardag geopen. Die Hampstead Road-sluis - en moontlik ook die ander twee sluise - is volgens Sir William Congreve (1772–1828) se gepatenteerde hidro-pneumatiese dubbelewewig-ontwerp gebou. Die Hampstead Road-sluis moes egter later weens 'n lekkasie teen hoë koste volgens konvensionele ontwerpe herbou word. Alle sluise in die kanaal bestaan uit twee eenhede met 'n lengte van 23,8 m en 'n wydte van 4,3 m wat langs mekaar gebou is om waterverliese vanaf die hoogste watervlak te verminder.
Weens 'n hernieude tekort aan fondse is boubedrywighede in 1817 nog eens gestaak totdat regeringslenings ter waarde van tot £250 000 verkry kon word. Twee jaar later is met Regent's Canal-dok die eerste gedeelte gebou wat ook geskik was vir groter seevarende skepe en oorspronklik 1,8 hektaar beslaan het. Soos deur 'n Parlementswet van 1819 bepaal is, kon drie bekkens langs die kanaal gegrawe word om goedere af te laai - Horsfall-bekken by die Battle-brug (wat later King's Cross sou word), 'n bekken aan weerskante van City Road en die nabygeleë Wenlock-bekken in Islington. Weens sy nabyheid tot die City of London het die City Road-bekken ná die kanaalopening tot die besigste aflaaiplek ontwikkel en selfs by Paddington verbygesteek.
Die voltooide Regent's Canal is op 1 Augustus 1820 plegtig ingewy. John Nash, James Morgan en die kanaalmaatskappy se direkteurs het in 'n seremoniële boot vanaf Battle-brug tot die nuwe kanaaldok in Limehouse gevaar - begelei deur die klanke van blaasorkeste en toegejuig deur 'n menigte toeskouers wat aan die oewers gestaan het. Die totale boukoste vir die projek het tot £772 000 gestyg - meer as twee keer soveel as wat oorspronklik beraam is. Nogtans het die projek nog in sy eerste jaar geblyk om winsgewend te wees nadat 122 000 ton se vrag op die kanaal vervoer is.
Uitbreiding en mededinging met spoorvervoer wysig
_p017_-_Railway_Bridge_over_the_Regent%27s_Canal.jpg)
In 1830 is 'n verbindingskanaal naby Loop Road, net suid van Old Ford Road en die gekanaliseerde Lea-rivier (Lea Navigation) gegrawe. Dié kanaal, wat sowat twee kilometer reguit in 'n noordwaartse rigting loop, staan bekend as Herford Union Canal of Duckett's Canal.
Een van die moeilikste take vir bootsbemannings was die vaart deur die Maida Hill- en Islington-tonnels wat sonder 'n trekpad gegrawe is. Aanvanklik het bemanningslede bo-op die vrag op hul rûens gelê en met hul voete langs die tonnelplafon geloop om hul boot deur die tonnels te navigeer - 'n moeilike metode waarna in Engels as legging verwys is. Dit was bowendien 'n baie stadige proses wat steeds meer opeenhopings veroorsaak het. Vanaf 1826 tot in die 1930's is 'n stoomgedrewe sleepboot gebruik om vragskuite deur die Islington-tonnel - die langste kanaaltonnel in Londen onder Islington Hill - te navigeer.
'n Verdere uitdaging was die voorsiening van water vir die kanaal. Probleme in dié verband het moontlik bygedra tot Morgan se bedanking as kanaalingenieur in 1835. Steeds in dieselfde jaar het die kanaalmaatskappy met die bou van die Brent-waterreservoir noordwes van Londen begin waarmee die water van die Brentrivier naby Hendon opgedam is. Die reservoir is in 1837 en 1854 uitgebrei.
Volgens 'n berig in die tydskrif Gentleman's Magazine is die kanaalmaatskappy se jaarlikse inkomste aanvanklik op sowat £50 000 beraam, terwyl die onderhoudkoste £10 000 beloop het. Sodoende was 'n jaarlikse bedrag van £50 000 beskikbaar vir skulddelging en dividend-uitbetalings.[3] Aangesien die Regent's Canal as een van die laaste groot projekte van Engelse kanaalbou voltooi is, was sy goue tydperk kortstondig van duur.
Teen die middel van die 19de eeu het spoorweë gaandeweg tot die belangrikste vervoermiddel van goedere ontwikkel. Reeds in 1837 het Robert Stephenson sy London & Birmingham Railway (L&BR) geopen - 'n spoorweglyn wat vanuit die Midlands-nywerheidstreek langs die Grand Junction-kanaal geloop. In Camden het dié spoorweglyn op sy roete na Londen se Euston-stasie die Regent's Canal gekruis. In 1852 het die London & York Railway gevolg waar treine op die laaste deel van hul roete na Londen se King's Cross-stasie deur 'n tonnel onder die kanaal gery het. Vir die Midland Railway-spoorwegmaatskappy, wat St. Pancras-stasie bedien het, is 'n brug oor die Regent's Canal gebou.
Treine was 'n vinniger en meer doeltreffende vervoermiddel om vrag oor groot afstande te vervoer en het binnekort strawwe mededingers vir Engelse kanaalondernemings geword, alhoewel hulle voordeel kon trek uit die toenemende vraag na steenkool as brandstof vir stoomlokomotiewe wat dikwels deur vragbote vanuit Noord-Engelse mynbougebiede na die suide vervoer is. Die grootste bedreiging vir die winsgewende bedryf van die Regent's Canal was egter die opening van die North London Railway in 1850, 'n spoorweglyn wat goedere vanuit die vragsentrum in Camden na Bow vervoer het. Vrag kon sodoende vinniger vanuit die Engelse Midlands regstreeks na Londen se dokke vervoer word sonder om vragbote op die Grand Junction en Regent's Canal te gebruik.
Spoorwegmaatskappye het soms pogings onderneem om bestaande kanale in spoorweglyne te omskep. So het die Regent's Canal-maatskappy reeds in 1845 'n aanbod ter waarde van £1 000 000 ontvang om die kanaal aan 'n spoorwegonderneming te verkoop. In 1883 is 'n tweede aanbod ter waarde van £1 275 000 ingedien, maar in albei gevalle het geen koopkontrak tot stand gekom nie, omrede die kopers nie die benodigde bedrag kon verskaf nie.
20ste en 21ste eeu wysig
Die kanaal het op 1 Maart 1914, op die vooraand van die Eerste Wêreldoorlog, onder die beheer van die Britse Board of Trade gekom. Hierdie departement het die kanaal ook ná die oorlog nog tot en met 31 Augustus 1920 bestuur. In 1929 is die Regent's Canal saamgesmelt met 'n reeks ander kanale, waaronder Grand Junction en Warwick-kanaal, om die Grand Union-kanaal te vorm.
Ná die Tweede Wêreldoorlog het die Britse Arbeidersparty 'n nasionaliseringsbeleid ingestel waarvolgens sleutelbedrywe en strategiese infrastruktuurgeriewe onder staatsbeheer gekom het. Die Vervoerwet van 1947 het voorsiening gemaak vir die nasionalisering van die meeste van die land se spoorweë en kanale asook sommige paaie. Die Regent's Canal is vanaf 1948 deur die Britse Vervoerkommissie (British Transport Commission) se uitvoerende beampte vir dokke en binnelandse waterweë bestuur. In 1963 is die Vervoerkommissie vervang deur die British Waterways Board.[4]
Vanaf 1953 is bote op die kanaal deur klein trekkers getrek, en binne drie jaar het perdekrag geen rol meer gespeel nie. In die strawwe winter van 1962/63 het die kanaal so hard gevries dat weke lank geen vrag meer daarop vervoer kon word nie. Toe dooiweer op die lang koueperiode gevolg het, was die vragvervoer al lank na die paaie verskuif. Kommersiële vervoerbedrywighede op die kanaal is vervolgens heeltemal gestaak.[5]
Die historiese Limehouse-sluis is in 1968 met grond gevul terwyl 'n nuwe kanaal gebou is om die Regent's Canal met Limehouse Cut te verbind. Die dok is in 1969 gesluit. Gedurende die sewentigerjare is die kanaal se twaalf paarsgewyse sluise herbou en een bekken per sluis omskep tot 'n keerwal. Binne die oorspronklike skeepssluis het 'n nuwe moderne sluis met straalvormige hekke ontstaan.
Op 9 Maart 1992 is die nuwe Londense Kanaalmuseum, wat aan die ooskant van die kanaal se Battlebridge-bekken in die stadsdeel King's Cross opgerig is, deur Diana, Prinses van Wallis, plegtig ingewy.
Verwysings wysig
- ↑ Regent's Canal and Hertford Union Canal
- ↑ www.engineering-timelines.com: Regent's Canal. Besoek op 9 Desember 2015
- ↑ The History of London: The Regent's Canal. Besoek op 15 Desember 2015
- ↑ Engineering Timelines: Regent's Canal. Besoek op 1 Mei 2016
- ↑ "King's Cross: The history of Regent's Canal. Besoek op 1 Mei 2016". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 22 Julie 2015. Besoek op 10 Desember 2015.
Eksterne skakels wysig
| Wikimedia Commons bevat media in verband met Regent's Canal. |
- Geskiedenis
- Uitsigte