Verspreide kragopwekking

Verspreide kragopwekking verwys na die opwekking van elektrisiteit vanuit baie kleiner verspreide energiebronne. Nywerheidslande wek tans die meeste van hulle krag op vanaf groot gesentraliseerde aanlegte soos steenkool-kragsentrales, kernkragsentrales, hidro-kragsentrale of gesamentlike opwekkingsentrales.

Hierdie aanlegte geniet uitstekende skaalvoordele maar versprei elektrisiteit oor baie groot afstande. Steenkoolsentrales is dikwels ver buite stede geleë om besoedeling daar te verminder. Kernreaktore word ook nie veilig genoeg geag om naby stede te bou nie. Damme word ook nie as veilig genoeg beskou om naby stede te bou nie en word ook dikwels ver van stede af gebou. Die steenkool- en kernaanlegte word daarom ook dikwels te ver vanaf bewoonde gebiede gebou dat hulle reswarmte vir die verhitting van geboue benut kan word.

Lae besoedeling is 'n kritiese voordeel van gesamentlike opwekkingsaanlegte wat aardgas as energiebron benut. Die lae besoedeling maak dit moontlik om die aanlegte naby genoeg aan stede te bou sodat reswarmte benut kan word vir doeltreffende warmteverspreiding en verkoeling.

Verspreide kragopwekking is 'n alternatiewe benadering. Dit verminder die hoeveelheid energie wat verlore gaan as gevolg van verspreiding omdat die elektrisiteit baie na aan die verbruikspunt opgewek word, dikwels selfs in dieselfde gebou. Dit verminder ook die omvang en aantal kraglyne wat gelê moet word.

Tipiese verspreide kragbronne in sulke skemas verg min onderhoud, het lae besoedelingsvlakke tot gevolg en is baie doeltreffend. Tegnologiese vooruitgang ten opsigte van outomatisering en skoner brandstowwe soos sonlig, wind en aardgas maak dit moontlik om bostaande doelwitte selfs op 'n winsgewende en kleiner skaal te verkry.

Verspreide energiebronne

Verspreide energiebronstelsels is kleiner skaal kragopwekkingstegnologieë (dikwels in die bestek van 3 kW tot 10 000 kW) wat ingespan word as 'n alternatiewe of bykomstige bron tot tradisionele elektriese kragnetwerke.

Die probleem met verspreide kragopwekkers is gewoonlik hulle hoë kostes.

Die een uitsondering is waarskynlik klein hidrokragopwekkers. 'n Goed ontwerpte aanleg kan byna geen onderhoudskoste per kWh verg en kan baie jare lank bruikbare krag lewer.

Een gewilde bron is sonpanele op die dakke van geboue. Die koste/W kan is vergelykbaar met die van steenkoolkragsentrales. terwyl dié van Kernkragsentrales hoër is. Daar is egter ook probleme met die wegdoen van gebruikte sonpanele aangesien hulle swaarmetale (CdTe en CIGS) bevat en moet eerder herwin word. Die pluspunt is dat daar geen brandstofkostes daaraan verbonde is nie met gevolglik geen besoedeling, mynbou- of bedryfsveiligheidsprobleme nie.

'n Ander gewilde bron is klein windturbines. Hierdie masjiene vereis min onderhoud en veroorsaak min besoedeling. Boukostes per watt is hoër as groot kragsentrales behalwe in baie winderige gebiede. Windkragopwekkers dra gewoonlik hoë versekeringskostes vanweë die risiko van windskade, maar bedryfsveiligheid is baie goed. Wind is ook 'n goeie aanvulling tot sonkrag; op dae waarop die son gewoonlik nie skyn nie neig dit om meer winderig te wees en omgekeerd.

Verspreide gesamentlike opwekkingsbronne gebruik aardgasaangedrewe mikroturbines of suierenjins om generators te draai. Die warm uitlaatgas word dan gebruik vir ruimte- of waterverhitting, of soms om absorpsie-verkoelers aan te dryf vir lugverkoelingsdoeleindes. Dié skoon brandstof het ook lae besoedelingsvlakke tot gevolg.

Gesamentlike opwekking is ook duurder per watt as sentrale kragopwekking. Die grootste voordeel van hierdie stelsels is die groter benutting van die hittewaarde van die brandstof.