Wikipedia

Viëtnamoorlog

gewapende konflik in Viëtnam, Laos en Kambodja tussen Noord-Viëtnam en Suid-Viëtnam
(Aangestuur vanaf Viëtnam oorlog)

Die Viëtnamoorlog (Viëtnamees: Chiến tranh Việt Nam), ook bekend as die Tweede Indo-China-oorlog,[48] en ook bekend in Viëtnam as die Weerstandsoorlog teen Amerika (Viëtnamees: Kháng chiến chống Mỹ) of eenvoudig net die Amerikaanse oorlog, was 'n Koue Oorlog-era volmagstryd (proxy war) wat in Viëtnam, Laos en Kambodja gewoed het. Oorlogshandelinge het op 1 November 1955 begin en op 15 Mei 1975 met 'n skietstilstand geëindig.

Viëtnam-oorlog
Deel van die Indo-China-oorloë en die Koue Oorlog

Die Viëtnam-oorlog
Datum 1 November 1955 – 30 April 1975
Ligging Viëtnam, Kambodja en Laos
Resultaat Noord-Viëtnamese oorwinning
  • Onttrekking van Amerikaans-geleide magte van Indo-China
  • Kommunistiese regerings neem bewind oor in Suid-Viëtnam, Laos en Kambodja
  • Suid-Viëtnam is geannekseer deur Noord-Viëtnam
Gebieds-
veranderinge 		Hereniging van Noord- en Suid-Viëtnam in die Sosialistiese Republiek Viëtnam.
Strydende partye
Vlag van Suid-Viëtnam Suid-Viëtnam
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State
Vlag van Suid-Korea Suid-Korea
Vlag van Thailand Thailand
Vlag van Australië Australië
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
Vlag van Kambodja Kambodja
Vlag van Laos Laos
Vlag van Filippyne Filippyne

Ondersteun deur:
Vlag van Republiek van China Republiek van China[1]
Vlag van Kanada Kanada[1]
Vlag van Wes-Duitsland Wes-Duitsland[1]
Vlag van Verenigde Koninkryk Verenigde Koninkryk[1]
Vlag van Iran Iran[1]
Vlag van Spanje Spanje[1]
Vlag van Maleisië Maleisië[2][3]

Vlag van Noord-Viëtnam Noord-Viëtnam
Viëtkong
Vlag van Kambodja Khmer Rouge
Vlag van Laos Pathet Lao
Vlag van die Volksrepubliek China Volksrepubliek China
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea

Ondersteun deur:
Vlag van Sowjetunie Sowjetunie
Vlag van Kuba Kuba[4][5]
Flag of Czechoslovakia Tsjeggo-Slowakye[6][7]
Vlag van Bulgarye Bulgarye[8]
Flag of the German Democratic Republic Oos-Duitsland[9]
Vlag van Roemenië Roemenië[10]
Vlag van Pole Pole[11][12]
Vlag van Hongarye Hongarye[12]
Vlag van Swede Swede[13][14]

Aanvoerders
Vlag van Suid-Viëtnam Ngô Đình Diệm (†)
Vlag van Suid-Viëtnam Nguyễn Văn Thiệu
Vlag van Suid-Viëtnam Nguyễn Cao Kỳ
Vlag van Suid-Viëtnam Dương Văn Minh
Vlag van Suid-Viëtnam Cao Văn Viên
Vlag van Suid-Viëtnam Ngô Quang Trưởng
Vlag van Verenigde State van Amerika John F. Kennedy
Vlag van Verenigde State van Amerika Lyndon B. Johnson
Vlag van Verenigde State van Amerika Richard Nixon
Vlag van Verenigde State van Amerika Robert McNamara
Vlag van Verenigde State van Amerika William Westmoreland
Vlag van Verenigde State van Amerika Creighton Abrams
Vlag van Verenigde State van Amerika Frederick C. Weyand
Vlag van Suid-Korea Park Chung-hee
Vlag van Thailand Thanom Kittikachorn
Vlag van Australië Robert Menzies
Vlag van Australië Harold Holt
Vlag van Australië John McEwen
Vlag van Australië John Gorton
Vlag van Australië William McMahon
Vlag van Filippyne Ferdinand Marcos
Vlag van Nieu-Seeland Keith Holyoake
Vlag van Nieu-Seeland Jack Marshall
Vlag van Nieu-Seeland Norman Kirk 		Vlag van Noord-Viëtnam Hồ Chí Minh
Vlag van Noord-Viëtnam Lê Duẩn
Vlag van Noord-Viëtnam Võ Nguyên Giáp
Vlag van Noord-Viëtnam Văn Tiến Dũng
Vlag van Noord-Viëtnam Lê Trọng Tấn
Vlag van Noord-Viëtnam Phạm Văn Đồng
Hoàng Văn Thái
Trần Văn Trà
Nguyễn Văn Linh
Nguyễn Hữu Thọ
Sterkte
≈1 830 000 (1968)

Vlag van Suid-Viëtnam Suid-Viëtnam: 850 000 (1968)
1 500 000 (1974–75)[15]
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State: 536 100 (1968)[16][17]
Vlag van Suid-Korea Suid-Korea: 50 003
Vlag van Thailand Thailand: 11 586
Vlag van Australië Australië: 7 672
Vlag van Filippyne Filippyne: 2 061
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland: 552[18]

≈461 000

Vlag van Noord-Viëtnam Noord-Viëtnam: 287 465 (Januarie 1968)[19]
Viëtkong: 108 000–114 000 (geskat in 1964)[18]
Vlag van Volksrepubliek China China: 170 000 (1965–69)[20][21][22]
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea: 200[23]

Ongevalle en verliese
Vlag van Suid-Viëtnam Suid-Viëtnam
195 000–430 000 burgerlikes dood[24][25][26]
220 357[27]–313 000 militêre dood[28]
1 170 000 gewond[29]

Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State
58 315 dood;[30] 303 644 gewond[31][32][33][27][34]
Vlag van Suid-Korea Suid-Korea
5 099 dood; 10 962 gewond; 4 vermis
Vlag van Australië Australië
500 dood; 3,129 gewond
[35]
Vlag van Thailand Thailand
351 dood; 1 358 gewond[36]
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
37 dood; 187 gewond[37]
Vlag van Filippyne Filippyne
9 dood;[38] 64 gewond[39]
Totaal dood: 479 668–807 311
Totaal gewond: ≈1 490 000+[29]

Vlag van Noord-Viëtnam Noord-Viëtnam en Viëtkong
65 000 burgerlikes dood[25]
444 000[25]–1 100 000 militêre dood of vermis[40]
600 000+ gewond[41]

Vlag van Volksrepubliek China China
≈1 100 dood en 4 200 gewond[22]
Vlag van Noord-Korea Noord-Korea
14 dood[42]
Totaal dood: 510 114–1 166 114
Totaal gewond: ≈604 200

Viëtnamese burgerlikes dood: 627 000–2 000 000[25][43][44]

Kambodjaanse burgeroorlog dood: 200 000–300 000[45][46][47]
Laosiaanse burgeroorlog dood: 20 000–200 000
Totaal burgerlikes dood: 847 000–2 500 000
Totaal dood: 1 484 000–3 886 026

Dié oorlog het gevolg op die Eerste Indo-China-Oorlog (1946–1954) en is geveg tussen Noord-Viëtnam – gerugsteun deur die Sowjetunie, die Volksrepubliek China en ander kommunistiese bondgenote – en die regering van Suid-Viëtnam – gerugsteun deur die Verenigde State, die Filippyne en ander anti-kommunistiese bondgenote.[49] Die Viëtkong (ook bekend as die Nasionale Bevrydingsfront, of kortweg NLF), 'n Suid-Viëtnamese kommunistiese gemeenskaplike front, wat deur die Noorde ondersteun was, het 'n guerilla-oorlog teen die anti-kommuniste in die streek gevoer. Die Volksleër van Viëtnam, ook bekend as die Noord-Viëtnamese Leër (NVA) het 'n meer konvensionele oorlog gevoer waar groot eenhede op die slagveld ingestoot is.

Namate die oorlog gevorder het, het die Viëtkong se rol al hoe minder geword soos die NVA al meer by gevegte betrokke geraak het. Die Amerikaners en Suid-Viëtnamese het grotendeels op lugbeheer staatgemaak met oorweldigende slaankrag vir soek- en spooroperasies. Hiervoor is grondmagte, artillerie en lugaanvalle gebruik. Gedurende die oorlog het die VSA ook grootskaalse strategiese bomaanvalle teen Noord-Viëtnam geloods.

Die Amerikaanse regering het sy betrokkenheid by die konflik as 'n manier gesien om die kommunistiese oorname van Suid-Viëtnam te verhoed. Aan die ander kant wou Noord-Viëtnam en die Viëtkong, Viëtnam verenig onder 'n kommunistiese bewind. Hulle het die konflik as 'n koloniale oorlog teen, aanvanklik teen die magte van Frankryk, en toe teen die VSA en uiteindelik teen Suid-Viëtnam, beskou.[50]

Aan die begin van 1950 het Amerikaanse militêre raadgewers in, wat toe nog as Frans-Indo-China bekend gestaam het, aangekom.[51] Die VSA se betrokkenheid het in die vroeë 1960's toegeneem, met die aantal troepe wat in 1961 verdriedubbel het, en in 1962 nog driekeer meer geword het.[52] Dit is in 1964 verder uitgebrei na die Golf van Tonkin-voorval, waartydens 'n Amerikaanse oorlogskip in 'n skermutseling met 'n aanvalsvaartuig van Noord-Viëtnam betrokke was. Hierna kry die Amerikaanse president magtiging om die Amerikaanse militêre teenwoordigheid te vergroot. Gevegseenhede is van die begin van 1965 ontplooi. Die operasies het oor internasionale landsgrense gestrek en grensgebiede soos Laos en Kambodja het swaar onder Amerikaanse lugbombardering deugeloop. In 1968 het die oorlog sy hoogtepunt bereik toe die kommuniste hul Tết Offensief geloods het. Die offensief het nie in sy doel geslaag om die Suid-Viëtnamese regering tot 'n val te bring nie, maar was die keerpunt in die oorlog aangesien dit 'n groot segment van die Amerikaanse bevolking laat besef het die Amerikaanse regering se aansprake dat die oorlog gewen word net 'n droom is.

'n Stelselmatige onttrekking van Amerikaanse troepe is begin as deel van die "Viëtnamisasie" van die land wat daarop gemik was om Amerika se betrokkenheid in die oorlog te beëindig, en die oorlog teen die kommuniste aan die Suid-Viëtnamese oor te laat. Ondanks die Paryse Vredesverdrag, wat deur alle partye in Januarie onderteken is, het die gevegte voortgeduur. In Amerika en die Westerse wêreld het 'n reuse anti-Viëtnambeweging gestalte gekry as deel van 'n groter kontra-kultuur wat in die 1960's posgevat het.[53]

Die Amerikaners se regstreekse betrokkenheid by die oorlog het op 15 Augusts 1973 geëindig.[54] Die oorname van Saigon deur die Noord-Viëtnamese magte het die einde van die oorlog beteken, en Noord- en Suid-Viëtnam is die volgende jaar verenig. Dit was 'n bloedige oorlog met baie sterfgevalle. Na raming is tussen 800 000 en 3,1 miljoen soldate en burgerlikes dood.[40][55][56] Sowat 200 000 tot 300 000 Kambodjane en 'n geraamde 20 000 tot 200 000 burgers van Laos het ook gesterf.[45][46][47] Die dodetal onder Amerikaanse soldate is 58 220, met 'n verdere 1 626 wat as vermis aangemeld is.[57]

Die konflik was 'n voorbeeld van die sogenaamde domino-effek, wat deur Amerika gevrees is en as rede vir sy deelname aan die oorlog gegee is. Indien die een land voor kommunistiese oorname swig, is die volgende land kwesbaar.[58]

Die Franse onttrekking, 1950–1954

wysig
 
Franse soldate deur Viët Minh vegters in 'n hinderlaag vasgepen, 1952
 
Die Genève-konferensie, 1954

In Januarie 1950 het die Volksrepubliek China en die Sowjetunie die Viët Minh se bewind in Noord-Viëtnam met sy hoofstad in Hanoi as die wettige regering van Viëtnam erken. Die volgende maand erken die VSA en die Verenigde Koninkryk die Frans-gesteunde Suid-Viëtnam in Saigon as die amptelike Viëtnamese regering.[59][60] Die uitbreek van die Korea-oorlog in Junie 1950 het die beleidmakers in Washington, D.C. oortuig dat die oorlog in Indo-China 'n voorbeeld is van kommunistiese uitbreiding wat deur die Sowjetunie georkestreer word.[61]

Militêre raadgewers van die Volksrepubliek China het die Viët Minh in Julie 1950 in hul stryd teen die Franse begin steun.[62] Chinese wapens, deskundige raad en arbeiders het die Viët Minh van 'n guerillamag tot 'n volskaalse weermag help opbou.[63] In September 1950 het die VSA 'n spesiale bystands- en raadgewersgroep saamgestel om die Franse versoek om hulpverlening, strategiese raad en die opleiding van Viëtnamese soldate, te oorweeg.[64] Teen 1954 het die VSA reeds 300 000 kleingewere voorsien en sowat $1-miljard in steun tot die Franse militêre poging bygedra. Die VSA het toe reeds 80% van die totale kostes van die oorlog befonds.[65][66][67]

President John F. Kennedy se raadgewers het voorgestel hy stuur Amerikaanse troepe onder die dekking van vloedrampwerkers na Suid-Viëtnam, dit is aanvanklik geweier, maar hy het tog die militêre hulp verder vermeerder. In April 1962 het een van sy raadgewers gewaarsku dat die VSA eenvoudig net die Franse as 'n koloniale mag in die gebied gaan vervang, en "soos die Franse gaan bloei".[68]

Omverwerping en sluipmoord op Ngô Đình Diệm

wysig
 
Ngô Đình Diệm nadat hy tydens die staatsgreep in 1963 doodgeskiet is

Die hopelose Suid-Viëtnamese leër was 'n bron van kommer vir die Amerikaanse generaals. Tydens die slag van Ap Bac het 'n klein groepie van die Viëtkong 'n baie groter en beter toegeruste gevegsmag aangeval en gewen. Vir die Amerikaners het dit gelyk of van die Suid-Viëtnamese offisiere inderdaad huiwerig is om in gevegte betrokke te raak.[69]

Die Amerikaanse intelligensiediens Central Intelligence Agency het kontak gemaak met die generaals wat Diệm in 'n staatsgreep wou omver werp, en het dit duidelik gestel dat die VSA dit nie sal teenstaan, die generaals sal straf, of hulp aan Suid-Viëtnam onttrek nie. President Diệm is saam met sy broer op 2 November 1963 tereggestel. Kennedy was uiters geskok want hy het nie verwag dat Diệm doodgemaak sou word nie.[70][71]

Hanoi het die chaos in Suid-Viëtnam tot sy voordeel uitgebuit en sy steun aan die guerillas verder uitgebrei. Suid-Viëtnam was vasgevang in 'n tydperk van ernstige politieke woelinge, soos die een militêre bewind na die ander oorgeneem het.[72]

Oorlog brei uit onder Johnson, 1963–1969

wysig
 
'n Amerikaanse tenk-konvooi tydens die Viëtnamoorlog
 
Amerikaanse bomwerpers laat die bomme reën oor Viëtnam, 1966

In die tyd toe Lyndon B. Johnson as president oorgeneem het, na Kennedy se dood, was hy nie juis betrokke by die beleid oor die oorlog nie.

Die bordjies is egter vervang toe hy president word en hy het op 24 November 1963 verklaar: "Die stryd teen kommunisme moet kragdadig en met vasberadenheid voortgesit word."[73][74]

Na verskeie aanvalle op Amerikaanse lugmagbasisse, en die feit dat die Suid-Viëtnamese magte blykbaar nie in staat was om beskerming te bied nie, is daar op 8 Maart 1965 3 500 Amerikaanse mariniers ingevlieg. Dit was die begin van die grondoorlog in Viëtnam.[75]

Die mariniers se opdragte was aanvanklik om verdedigend op te tree, maar teen Maart 1965 is die eerste 3 500 vergroot na 'n aanvalsmag van 200 000 troepe op die grond.[76]

Gedurende die nag van 30-31 Januarie 1968, Tết Nguyên Đán (die maan nuwejaar) loods bataljonsterkte elemente van die Nasionale Front vir die Bevryding van Viëtnam of "Viëtkong" (NLF) en Divisie eenhede van Noord-Viëtnam se People's Army of Vietnam (PAVN), aanvalle teen Suid-Viëtnam se Army of the Republic of Vietnam (ARVN), die Verenigde State militêre eenhede en ander ARVN-geallieerde magte. Die operasies word genoem die Tết Offensief.[77] Tydens die Tet-offensief is meer as 100 stede aangeval deur meer as 85 000 troepe, insluitende aanvalle op belangrike militêre installasies, hoofkwartiere en regeringsgeboue en kantore, insluitend die Amerikaanse ambassade in Saigon.[78] Die offensief het aangehou tot in 1969.

Die Tết Offensief het tot 'n operasionele nederlaag vir die Noord-Viëtnam en NLF gely. Die Tết Offensief word egter ook algemeen beskou as 'n keerpunt in die Viëtnamoorlog waartydens die NLF en PAVN 'n enorme sielkundige en propagandaoorwinning behaal. Populêre steun vir die oorlog in die VSA het gou hierna gekwyn en het bygedra tot die onttrekking van Amerikaanse soldate. Die Amerikaanse publiek het veel meer kritiek uitgespreek teen die oorlogbeleid van President Lyndon B. Johnson na die Tết Offensief. Die entiteit wat mees direk deur die aanvalle beïnvloed is, was die regering van die Republiek van Viëtnam van Nguyễn Văn Thiệu wie se militêre en politieke afhanklikheid van die VSA gedemonstreer is aan die bevolking. Die Tết Offensief word algemeen beskou as 'n voorbeeld van die waarde van propaganda en die massamedia se invloed in die najaag van militêre doelwitte.

Viëtnamisasie, 1969–1972

wysig

Nixon-doktriene / Viëtnamisasie

wysig

Die Amerikaanse President Richard Nixon het in 1969 begin om die troepe te onttrek. Sy plan was om die Suid-Viëtnamese gevegsmagte op te bou sodat dit die beskerming van die land kan oorneem. Dit was Nixon se Viëtnamisasie-plan.

Uittog van die Amerikaners: 1973–1975

wysig

Die meeste Amerikaanse troepe is in die finale jare van Viëtnamisasie uit die land gevlieg. Op 5 Maart 1971 land die Vyfde Spesiale Magte-groep by hul ou basis by Fort Bragg. Dit was die eerste Amerikaanse eenheid wat destyds in Viëtnam ontplooi is.[79]

Die val van Saigon

wysig

Chaos, paniek en opstande was aan die orde van die dag soos histeriese Suid-Viëtnamese amptenare en burgerlikes desperaat probeer vlug het uit Saigon. Krygswet is afgekondig. Amerikaanse helikopters het koorsagtig en desperaat Suid-Viëtnamese, Amerikaners, en buitelanders uit verskillende dele van die stad, en uit die Amerikaanse ambassade se kompleks na veiligheid probeer verskuif. Operation Frequent Wing is tot op die laaste nippertjie uitgestel omdat die ambassadeur, Graham Martin, nie geglo het Saigon gaan val nie, en dat 'n ooreenkoms gesluit sou kon word.

Op 30 April 1975 beweeg die Noord-Viëtnamese weermag die stad in en smoor enige weerstand vinnig in die kiem. 'n Tenk bars deur die paleis en om 11:30 hys die Viëtkong sy vlag.[80]

Oorsig en sterfgevalle

wysig
Militêre sterfgevalle in die Viëtnamoorlog (1955–1975)
Jaar VSA[81] Suid-

Viëtnam

1956–1959 4 n.a.
1960 5 2 223
1961 16 4 004
1962 53 4 457
1963 122 5 665
1964 216 7 457
1965 1 928 11 242
1966 6 350 11 953
1967 11 363 12 716
1968 16 899 27 915
1969 11 780 21 833
1970 6 173 23 346
1971 2 414 22 738
1972 759 39 587
1973 68 27 901
1974 1 31 219
1975 62 n.a.
Na 1975 7 n.a.
Totaal 58 220 >254 256[82]

Verwysings

wysig
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 "ALLIES OF THE REPUBLIC OF VIETNAM" (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 November 2019. Besoek op 24 September 2011.
  2. ↑ "Chapter Three: 1957–1969 Early Relations between Malaysia and Vietnam" (PDF) (in Engels). University of Malaya Student Repository. p. 72. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 24 November 2019. Besoek op 17 Oktober 2015.
  3. ↑ "Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj (Profiles of Malaysia's Foreign Ministers)" (PDF) (in Engels). Institute of Diplomacy and Foreign Relations (IDFR), Ministry of Foreign Affairs. 2008. p. 31. ISBN 978-983-2220-26-8. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 16 Oktober 2015. Besoek op 17 Oktober 2015.
  4. ↑ (en) The Cuban Military Under Castro, 1989. bl. 76
  5. ↑ (en) Cuba in the World, 1979. bl. 66
  6. ↑ "Cesky a slovensky svet" (in cz). Svet.czsk.net. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Mei 2020. Besoek op 24 Februarie 2014.{{cite web}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  7. ↑ "Bilaterální vztahy České republiky a Vietnamské socialistické republiky | Mezinárodní vztahy | e-Polis – Internetový politologický časopis" (in cz). E-polis.cz. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 14 Oktober 2014. Besoek op 24 Februarie 2014.{{cite web}}: AS1-onderhoud: onerkende taal (link)
  8. ↑ "Foreign Affairs in the 1960s and 1970s" (in Engels). Library of Congress. 1992. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2019. Besoek op 13 Augustus 2021.
  9. ↑ (en) "Project MUSE – Sailing in the Shadow of the Vietnam War: The GDR Government and the "Vietnam Bonus" of the Early 1970s" (PDF).
  10. ↑ Crump 2015, p. 183
  11. ↑ (pl) Polish military advisers in North Vietnam
  12. ↑ 12,0 12,1 (en) http://strategicstudiesinstitute.army.mil/pubs/parameters/Articles/1980/1980%20radvanyi.pdf Geargiveer 19 Oktober 2016 op Wayback Machine
  13. ↑ (en) "Why did Sweden support the Viet Cong?". HistoryNet. 25 Julie 2013. Besoek op 20 Julie 2016.
  14. ↑ "Sweden announces support to Viet Cong". HISTORY.com (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 November 2019. Besoek op 20 Julie 2016.
  15. ↑ Le Gro, bl. 28.
  16. ↑ "Vietnam War : US Troop Strength" (in Engels). Historycentral.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2020. Besoek op 17 Oktober 2009.
  17. ↑ "Facts about the Vietnam Veterans Memorial Collection" (in Engels). nps.gov. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 November 2013.
  18. ↑ 18,0 18,1 (en) The A to Z of the Vietnam War. The Scarecrow Press. 2005. ISBN 978-1-4617-1903-8.
  19. ↑ (en) Vietnam War After Action Reports, BACM Research, 2009, bl. 430
  20. ↑ (en) "China admits 320,000 troops fought in Vietnam". Toledo Blade. Reuters. 16 Mei 1989. Besoek op 24 Desember 2013.
  21. ↑ (en) Roy, Denny (1998). China's Foreign Relations. Rowman & Littlefield. p. 27. ISBN 978-0-8476-9013-8.
  22. ↑ 22,0 22,1 (en) China and Vietnam.
  23. ↑ Pham Thi Thu Thuy (1 Augustus 2013). "The colorful history of North Korea-Vietnam relations" (in Engels). NK News. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Januarie 2020. Besoek op 3 Oktober 2016.
  24. ↑ (en) Charles Hirschman et al., "Vietnamese Casualties During the American War: A New Estimate," Population and Development Review, Desember 1995.
  25. ↑ 25,0 25,1 25,2 25,3 (en) Lewy 1978, pp. 450–3
  26. ↑ (en) Thayer 1985, chap. 12
  27. ↑ 27,0 27,1 (en) Aaron Ulrich (editor); Edward FeuerHerd (producer and director). Heart of Darkness: The Vietnam War Chronicles 1945–1975 (Box set, Color, Dolby, DVD-Video, Full Screen, NTSC, Dolby, Vision Software) [Documentary]. Koch Vision. Gebeurtenis vind plaas op 321 minutes. ISBN 1-4172-2920-9.
  28. ↑ (en) Rummel, R.J (1997), "Table 6.1A. Vietnam Democide : Estimates, Sources, and Calculations," (GIF), Freedom, Democracy, Peace; Power, Democide, and War, University of Hawaii System, http://www.hawaii.edu/powerkills/SOD.TAB6.1A.GIF 
  29. ↑ 29,0 29,1 (en) Tucker, Spencer E. The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History ABC-CLIO. ISBN 1-85109-961-1
  30. ↑ (en) PR Newswire (2 Mei 2016). "Memorial Day ceremony at The Wall to commemorate eight additions to The Wall and honor all members of America's Armed Forces who have made the ultimate sacrifice". Persberig. http://www.prnewswire.com/news-releases/memorial-day-ceremony-at-the-wall-to-commemorate-eight-additions-to-the-wall-and-honor-all-members-of-americas-armed-forces-who-have-made-the-ultimate-sacrifice-300260920.html. 
  31. ↑ (en) America's Wars (Report). Department of Veterans Affairs. Mei 2010. Archived from the original on 24 Januarie 2014. https://web.archive.org/web/20140124020810/http://www.va.gov/opa/publications/factsheets/fs_americas_wars.pdf. Besoek op 26 Februarie 2011. 
  32. ↑ (en) Anne Leland; Mari–Jana "M-J" Oboroceanu (26 Februarie 2010). American War and Military Operations: Casualties: Lists and Statistics (Report). Congressional Research Service. https://fas.org/sgp/crs/natsec/RL32492.pdf. 
  33. ↑ (en) Lawrence 2009, pp. 65, 107, 154, 217
  34. ↑ (en) Kueter, Dale. Vietnam Sons: For Some, the War Never Ended. AuthorHouse (21 Maart 2007). ISBN 978-1-4259-6931-8
  35. ↑ "Australian casualties in the Vietnam War, 1962–72 | Australian War Memorial" (in Engels). Awm.gov.au. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Mei 2013. Besoek op 29 Junie 2013.
  36. ↑ (en) The Encyclopedia of the Vietnam War: A Political, Social, and Military History By Spencer C. Tucker "https://books.google.com/?id=qh5lffww-KsC"
  37. ↑ (en) "Overview of the war in Vietnam | VietnamWar.govt.nz, New Zealand and the Vietnam War". Vietnamwar.govt.nz. 16 Julie 1965. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Julie 2013. Besoek op 29 Junie 2013.
  38. ↑ "Chapter III: The Philippines" (in Engels). History.army.mil. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Augustus 2016. Besoek op 24 Februarie 2014.
  39. ↑ "Asian Allies in Vietnam" (PDF) (in Engels). Embassy of South Vietnam. Maart 1970. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 12 April 2019. Besoek op 18 Oktober 2015.
  40. ↑ 40,0 40,1 (en) Associated Press, 3 April 1995, "Vietnam Says 1.1 Million Died Fighting For North."
  41. ↑ (en) Soames, John. A History of the World, Routledge, 2005.
  42. ↑ "North Korea fought in Vietnam War" (in Engels). BBC News. 31 Maart 2000. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Junie 2020. Besoek op 18 Oktober 2015.
  43. ↑ Shenon, Philip (23 April 1995). "20 Years After Victory, Vietnamese Communists Ponder How to Celebrate". The New York Times (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2020. Besoek op 24 Februarie 2011.
  44. ↑ "fifty years of violent war deaths: data analysis from the world health survey program: BMJ" (in Engels). 23 April 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Junie 2020. Besoek op 5 Januarie 2013.
  45. ↑ 45,0 45,1 (en) Heuveline, Patrick (2001).
  46. ↑ 46,0 46,1 (en) Sliwinski 1995.
  47. ↑ 47,0 47,1 (en) Banister, Judith, and Paige Johnson (1993).
  48. ↑ Factasy. "The Vietnam War or Second Indochina War" (in Engels). PRLog. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Augustus 2019. Besoek op 29 Junie 2013.
  49. ↑ (en) "Vietnam War".
  50. ↑ Digital History, Steven Mintz.
  51. ↑ (en) Major General George S. Eckhardt, Vietnam Studies Command and Control 1950–1969 Geargiveer 19 Oktober 2017 op Wayback Machine, Department of the Army, Washington, D.C. (1991), bl. 6
  52. ↑ (en) Vietnam War Statistics and Facts 1, 25th Aviation Battalion website.
  53. ↑ (en) Thee, Marek (1976).
  54. ↑ (en) Kolko 1985, bl. 457, 461ff.
  55. ↑ (en) Shenon, Philip (23 April 1995). "20 Years After Victory, Vietnamese Communists Ponder How to Celebrate".
  56. ↑ (en) "fifty years of violent war deaths: data analysis from the world health survey program: BMJ". 23 April 2008.
  57. ↑ (en) The War's Costs. Digital History.
  58. ↑ Digital History; Steven Mintz. "The Vietnam War" (in Engels). Digitalhistory.uh.edu. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Oktober 2011. Besoek op 31 Oktober 2011.
  59. ↑ (en) McNamara 1999, bl. 377–9.
  60. ↑ (en) "The Vietnam War Seeds of Conflict 1945 – 1960".
  61. ↑ (en) Pentagon Papers, Gravel, ed, Chapter 2, 'U.S. Involvement in the Franco-Viet Minh War', bl. 54.
  62. ↑ (en) Ang, Cheng Guan, The Vietnam War from the Other Side, bl. 14.
  63. ↑ (en) "The History Place – Vietnam War 1945–1960".
  64. ↑ (en) Herring 2001, bl. 18.
  65. ↑ (en) Zinn, A People's History of the United States, bl. 471.
  66. ↑ (en) Origins of the Insurgency in South Vietnam, 1954–1960 Geargiveer 19 Oktober 2017 op Wayback Machine, The Pentagon Papers (Gravel Edition), Volume 1, Chapter 5, (Boston: Beacon Press, 1971), Section 3, bl. 314–346; International Relations Department, Mount Holyoke College.
  67. ↑ (en) Washington Post, 23 April 1985.
  68. ↑ (en) "Vietnam War".
  69. ↑ (en) Sheehan 1989, bl. 201–66.
  70. ↑ (en) Karnow 1997, bl. 326.
  71. ↑ (en) FRUS, Foreign Relations of the United States, 1961–1963, Vol.
  72. ↑ (en) McNamara 1999, bl. 328.
  73. ↑ (en) Karnow 1997, bl. 339.
  74. ↑ (en) Karnow 1997, bl. 339: "At a place called Hoa Phu, for example, the strategic hamlet built during the previous summer now looked like it had been hit by a hurricane.
  75. ↑ (en) "Generations Divide Over Military Action in Iraq".
  76. ↑ (en) McNeill 1993, bl. 94.
  77. ↑ "The Urban Movement and the Planning and Execution of the Tet Offensive". Wilson Center (in Engels). 20 Oktober 2014. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Julie 2019. Besoek op 1 Junie 2018.
  78. ↑ McNamara 1999.
  79. ↑ (en) Stanton 2003, bl. 240
  80. ↑ (en) Tucker 1999, bl. 29
  81. ↑ (en) "Statistical Information about Fatal Casualties of the Vietnam War, Electronic Records Reference Report".
  82. ↑ (en) Clarke, Jeffrey J. (1988), United States Army in Vietnam: Advice and Support: The Final Years, 1965–1973, Washington, D.C: Center of Military History, United States Army, bl. 275

Bronne

wysig
  • (en) Paul Elliott: Vietnam – Conflict & Controversy. 1998, ISBN 1-85409-320-7
  • (de) Oriana Fallaci: Wir, Engel und Bestien. Ein Bericht. Econ-Verlag, Düsseldorf/Wien 1970, ISBN 3-430-12603-7; zuletzt Wir, Engel und Bestien. Ein Bericht aus dem Vietnamkrieg. dtv, München 1988, ISBN 3-423-10259-4
  • (fr) Gilles Férier: Les trois guerres d'Indochine. Presses Universitaires de Lyon, 1994, ISBN 2-7297-0483-3
  • (fr) Philippe Franchini: Les guerres d'Indochine. Pygmalion, Paris 1997, ISBN 2-85704-267-1
  • (de) Marc Frey: Geschichte des Vietnamkriegs. Die Tragödie in Asien und das Ende des amerikanischen Traums. Beck, München 1998, ISBN 3-406-42078-8; 7. durchges. Aufl., 2004, ISBN 3-406-45978-1
  • (de) Michael Herr: An die Hölle verraten = Dispatches. Rogner und Bernhard, München 1979, ISBN 3-8077-0101-X
  • (en) Seymour Hersh: My Lai 4: A Report on the Massacre and its Aftermath. 1970, ISBN 0-394-43737-3
  • (de) Peter Jaeggi: Als mein Kind geboren wurde, war ich sehr traurig. Spätfolgen des Chemiewaffen-Einsatzes im Vietnamkrieg. Lenos-Verlag, Basel 2000, ISBN 3-85787-298-5 (Katalog zur gleichnamigen Fotografieausstellung)
  • (en) Gabriel Kolko: Anatomy of a War. Vietnam, the United States and the Modern Historical Experience. 2001 ISBN 1-84212-286-X
  • (en) Gabriel Kolko: Vietnam: Anatomy of a Peace. 1997, ISBN 0-415-15990-3
  • (en) Guenter Lewy: America in Vietnam. Oxford University Press 1978, ISBN 0-19-502732-9
  • (de) Robert S. McNamara en Brian VanDeMark: Vietnam. Das Trauma einer Weltmacht. Spiegel-Buchverlag, Hamburg 1995, ISBN 3-455-11139-4
  • (en) Lt. Gen. Harold G. Moore & Joseph L. Galloway: We Were Soldiers Once...And Young. 2002, ISBN 0-06-050698-9
  • (de) Jonathan Neale: Der amerikanische Krieg. Vietnam 1960–1975. Atlantik-Verlag, Bremen 2004, ISBN 3-926529-17-2
  • (de) Tim Page: Ein anderes Vietnam. Bilder des Krieges von der anderen Seite. National Geographic. Hamburg 2002, ISBN 3-934385-65-6 (Buch mit Fotos und Berichten nordvietnamesischer Fotografen, die den Krieg dokumentierten)
  • (fr) Jacques Portes: Les Américains et la guerre du Vietnam. Editions Complexe, Paris, 1999, ISBN 2-87027-471-8
  • (de) Peter Scholl-Latour: Der Tod im Reisfeld. Dreißig Jahre Krieg in Indochina. Deutsche Verlags-Anstalt, Stuttgart 1980, ISBN 3-421-01927-4; zuletzt dtv, München 2000, ISBN 3-423-36173-5
  • (de) Neil Sheehan: Die große Lüge. John Paul Vann und Amerika in Vietnam. Europaverlag, Wien/Zürich 1992, ISBN 3-203-51149-5
  • (de) Rolf Steininger: Der Vietnamkrieg. Fischer-Taschenbuch-Verlag, Frankfurt 2004, ISBN 3-596-16129-0
  • (en) William Appleman Williams: America in Vietnam: A Documentary History. 1989, ISBN 0-385-19752-7
  • (de) Bernd Greiner: Krieg ohne Fronten. Die USA in Vietnam. Verlag Hamburger Edition 2007, ISBN 978-3-936096-80-4

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Viëtnamoorlog&oldid=2621566"