Die Vier Ou Dinge (vereenvoudigde Chinees: 四旧, tradisionele Chinees: 四舊, sì jiù) was ou gebruike, kultuur, gewoontes en idees in die Volksrepubliek China. Een van die doelwitte van die land se Kulturele Rewolusie was om die Vier Ou Dinge te vernietig.[1] Die veldtog het op 19 Augustus 1966 in Beijing begin, kort ná die begin van die Kulturele Rewolusie.[2]

Vier Ou Dinge
’n Beskadigde fries van die huis van ’n ryk amptenaar in Suzhou.
’n Beskadigde fries van die huis van ’n ryk amptenaar in Suzhou.
Name (taalvariante)
Tradisionele Chinees   四舊
Vereenvoudigde Chinees   四旧
Pinyin sì jiù

Terminologie wysig

Die term "vier ou dinge" is die eerste keer op 1 Junie 1966 gebruik in Chen Boda se hoofartikel in die Volksdagblad, "Vernietig alle monsters en duiwels", waar die Ou Dinge beskryf is as teenproletaries, iets wat "deur die uitbuitende klasse gekoester word" en "wat die gees van die volk duisende jare lank vergiftig het".[3] Daar is egter nie verduidelik wat die "Vier Ou Dinge" is nie.[4]

Op 8 Augustus het die Sentrale Komitee van die Kommunistiese Party van China die term op sy agtste nasionale kongres gebruik. Dit is op 18 Augustus deur Lin Biao op ’n massabyeenkoms herhaal, en van daar het dit versprei na publikasies soos dié van die Rooi Gardes.[4]

Replika van ’n standbeeld wat vernietig is.
Die Begraafplaas van Confucius is in November 1966 deur Rooi Gardes geplunder.

Beroepe om die Vier Ou Dinge te vernietig is gewoonlik nie afsonderlik gedoen nie, maar in teenstelling met die opbou van die "Vier Nuwe Dinge": nuwe gebruike, kultuur, gewoontes en idees.[4]

Veldtog wysig

Die veldtog om die Vier Ou Dinge te vernietig en die Vier Nuwe Dinge op te bou het op 19 Augustus in Beijing begin.[3] Straat- en winkelname het eerste verander: Die "Bloulug-klerewinkel" is verander in die "Verdediging van Mao Zedong-klerewinkel", "Cai E-weg" in "Rooi Gardeweg", ens. Mense het ook hul doopname verander in rewolusionêre name soos Zhihong (志红, "Vasbeslote Rooi") of Jige (继革, "Volg die Rewolusie").[4]

Rooi Gardes het ook toesprake gelewer, plakkate opgeplak en mense soos intellektuele lastig geval[5] wat die Vier Ou Dinge verdedig het.[3] In latere fases van die veldtog is voorbeelde van Chinese argitektuur vernietig, klassieke letterkunde en skilderye stukkend geskeur en tempels ontheilig.[4]

Die Begraafplaas van Confucius is in November 1966 aangeval en gevandaliseer.[6][7] Die oorskot van die 76ste-generasie-hertog Yansheng is uit sy graf verwyder en kaal aan ’n boom opgehang.[8] Rooi Gardes het mense se huise binnegegaan en skilderye, boeke en meubels verwoes; alles items wat beskou is as deel van die Vier Ou Dinge.[9] Dit het alles plaasgevind sonder die goedkeuring van die regering, wat eintlik die bewaring van kultuurskatte soos Mawangdui en die Terracottaleër voorgestaan het.[10]

Toe hy uitvind die Rooi Gardes nader die Verbode Stad, het premier Zhou Enlai gelas dat die hekke gesluit word en die Volksbevrydingsleër aangesê om dit teen die Rooi Gardes te verdedig. Pogings om die gardes tydens die rewolusie te keer is gefnuik deurdat Mao hulle ondersteun het.[11]

Skade en herstel wysig

Die Kommunistiese Party het nooit enige amptelike statistieke bekend gemaak oor die omvang van die skade wat aangerig is nie. Teen 1978 het baie stories oor sterfgevalle en vernietiging tydens die Kulturele Rewolusie uitgelek en wêreldwyd bekend geword.[12]

Sedert die 1990's is daar ’n poging om die skade te herstel en kultuurterreine te herbou. Dit het saamgeval met ’n hernude belangstelling in en aanvraag na Chinese kulturele artefakte.

Verwysings wysig

  1. Spence, Jonathan. The Search for Modern China. 2de uitg. New York: W.W. Norton & Co., 1999. p575
  2. Law, Kam-yee. [2003] (2003). The Chinese Cultural Revolution Reconsidered: beyond purge and Holocaust. ISBN 0-333-73835-7
  3. 3,0 3,1 3,2 Li, Gucheng. A Glossary of Political Terms of The People's Republic of China. Chinese University Press. p. 427.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Lu, Xing. Rhetoric of the Chinese Cultural Revolution: The Impact on Chinese Thought, Culture, and Communication. University of South Carolina Press. pp. 61–62.
  5. Wen, Chihua. Madsen, Richard P. [1995] (1995). The Red Mirror: Children of China's Cultural Revolution. Westview Press. ISBN 0-8133-2488-2
  6. Ma, Aiping; Si, Lina; Zhang, Hongfei (2009), "The evolution of cultural tourism: The example of Qufu, the birthplace of Confucius", in Ryan, Chris; Gu, Huimin, Tourism in China: destination, cultures and communities, Routledge advances in tourism, Taylor & Francis US, p. 183, ISBN 0-415-99189-7, https://books.google.com/books?id=hd_D3ZV8NH0C&pg=PA183 
  7. Asiaweek, Volume 10
  8. Jeni Hung (5 April 2003). "Children of confucius". The Spectator. Besoek op 4 Maart 2007.[dooie skakel]
  9. Kort, Michael G. (1994). China Under Communism. Brookfield, MN: Millsbrook Press. p. 123.
  10. Gao, Mobo (2008). The Battle for China's Past: Mao and the Cultural Revolution. Pluto Press. pp. 21–22.
  11. Macfarquhar, Roderick; Schoenhals, Michael (2008). Mao's Last Revolution. Harvard University Press. pp. 118–119.
  12. Roberts, Richard H. [1995] (1995). Religion and the Transformations of Capitalism. Routledge Publishing. ISBN 0-415-11917-0

Eksterne skakels wysig