Vaporwave

Vaporwave is 'n mikrogenre van elektroniese musiek en 'n subgenre van spookkunde, 'n visuele kunsstyl en 'n internetmeem wat in die vroeë 2010's ontstaan het en in 2015 bekend geword het. Dit word deels gedefinieer deur sy vertraagde, gekapte en geskroefde monsters van gladde jazz, 1970's hysbakmusiek, R&B, en sitkamermusiek uit die 1980's en 1990's. Die omliggende subkultuur word soms geassosieer met 'n dubbelsinnige of satiriese beskouing van verbruikerskapitalisme en popkultuur, en is geneig om gekenmerk te word deur 'n nostalgiese of surrealistiese betrokkenheid by die gewilde vermaak, tegnologie en advertensies van vorige dekades. Visueel inkorporeer dit vroeë internetbeelde, laat 1990's-webontwerp, glitch-kuns, anime, gestileerde Griekse beeldhouwerke, 3D-weergegewe voorwerpe en kuberpunk-trope in sy omslagkunswerk en musiekvideo's.

'n Vaporwave-styl beeld met Wikipedia as die hooftema

Vaporwave het ontstaan as 'n ironiese variant van chillwave, wat ontwikkel het uit hipnagogiese pop sowel as soortgelyke retro-herlewings- en post-internetmotiewe wat mode geword het in ondergrondse digitale musiek en kunstonele van die era, soos Tumblr se seepunk. Die styl is begin deur vervaardigers soos James Ferraro, Daniel Lopatin en Ramona Xavier, wat elkeen verskeie skuilname gebruik het. Nadat Xavier se album Floral Shoppe (2011) 'n bloudruk vir die genre daargestel het, het die beweging 'n gehoor op webwerwe Last.fm, Reddit en 4chan gebou terwyl 'n vloed van nuwe optredes, wat ook onder aanlyn skuilname funksioneer, na Bandcamp gewend het vir verspreiding.

Na die groter blootstelling van vaporwave in 2012, het 'n magdom subgenres en uitlopers na vore gekom, soos toekomstige funk, mallsoft en hardvapour, hoewel die meeste in gewildheid afgeneem het. Die genre het ook met modeneigings soos straatdrag en verskeie politieke bewegings gekruis. Sedert die middel 2010's word vaporwave gereeld beskryf as 'n "dooie" genre. Die algemene publiek het vaporwave as 'n fassinerende internetmeem beskou, 'n idee wat sommige vervaardigers wat as ernstige kunstenaars erken wou word, frustreer het. Baie van die mees invloedryke kunstenaars en platemaatskappye wat met vaporwave geassosieer word, het sedertdien na ander musiekstyle gedryf. Later in die 2010's het die genre 'n herlewing van belangstelling in Japannese omgewingsmusiek en stadspop aangespoor.

Bronnelys

• Born, Georgina; Haworth, Christopher (2017). "Mixing It: Digital Ethnography and Online Research Methods--A Tale of Two Global Digital Music Genres". In Hjorth, Larissa; Horst, Heather; Galloway, Anne (reds.). The Routledge Companion to Digital Ethnography. Taylor & Francis. ISBN 978-1-317-37778-8.
• Frankel, Emile (2019). Hearing the Cloud: Can Music Help Reimagine The Future?. John Hunt Publishing. ISBN 978-1-78535-839-5.
• Glitsos, Laura (2019). Somatechnics and Popular Music in Digital Contexts. Springer Nature. ISBN 978-3-030-18122-2.
• Harper, Adam (2017). "Personal Take: Vaporwave Is Dead, Long Live Vaporwave!". In Cook, Nicholas; Ingalls, Monique M.; Trippett, David (reds.). The Cambridge Companion to Music in Digital Culture. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-16178-8.
• Reynolds, Simon (2011). Retromania: Pop Culture's Addiction to Its Own Past. Farrar, Straus and Giroux. ISBN 978-1-4299-6858-4. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Februarie 2017. Besoek op 1 April 2017.
• Stevens, Anne H.; O'Donnell, Molly C., reds. (2020). The Microgenre: A Quick Look at Small Culture. Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1-5013-4583-8.
• Tanner, Grafton (2016). Babbling Corpse: Vaporwave and the Commodification of Ghosts. John Hunt Publishing. ISBN 978-1-78279-760-9. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 April 2017. Besoek op 1 April 2017.
• Trainer, Adam (2016). "From Hypnagogia to Distroid: Postironic Musical Renderings of Personal Memory". The Oxford Handbook of Music and Virtuality. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-932128-5.

Eksterne skakels

• Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir vaporwave.