Belcanto

Belcanto (dikwels ook los geskryf as bel canto, afgelei van die Italiaanse bel canto "prag-gesang") verwys na 'n uitdagende sangvorm wat teen die begin van die 17de eeu in Italië saam met monodie (solistiese vokale musiek) en opera ontstaan het. Tot omstreeks 1840 was belcanto die gewildste tegniek vir sangkuns in Europese operahuise. Belcanto word ook as sambreelterm vir Italiaanse operakomposisies in dié tydperk gebruik.

Hoofkenmerke vir suiwer belcanto-sangtegniek is 'n suiwer toon of vokale timbre en fyn legato-frasering wat besondere stemmanipulasie verg.