Death Valley- Nasionale Park

Death Valley- Nasionale Park is 'n Amerikaanse nasionale park, oos van die Sierra Nevada, wat die Nevada-Kaliforniese grens oorspan. Die parkgrense omsluit Death Valley, die noordelike deel van Panamint-vallei, die suidelike deel van Eureka-vallei en die oorgrote deel van Saline-vallei. Die park omvat 'n raakvlaksone tussen die dorre Groot Bekken en die Mojave-woestyn, en spesifiek die noordwestelike hoek van laasgenoemde. Dit beskerm 'n diverse omgewing van soutvlaktes, sandduine, erosielandskappe, valleie, ravyne en berge. Death Valley is die grootste nasionale park in die aaneenlopende Verenigde State, en die warmste, droogste en laagsgeleë van al die nasionale parke in die Verenigde State. Die tweede laagste punt in die Westelike Halfrond is in die Badwater Basin geleë, wat 282 voet (86 m) onder seevlak is. Ongeveer 91% van die park is 'n verklaarde wildernisgebied. Die park is die tuiste van baie spesies plante en diere wat by hierdie strawwe woestynomgewing aangepas het. Enkele voorbeelde sluit die kreosootbos, groothoringskaap, prairiewolf en die Death Valley-tandkarper in, laasgenoemde 'n oorlewende uit baie natter tye. UNESCO het Death Valley as die belangrikste element van sy Mojave- en Colorado-woestynbiosfeerreservaat in 1984 ingesluit.

Kaart van die nasionale park
     nuut geproklameerde dele
     voormalige omvang

'n Reeks inheemse Amerikaanse groepe het die gebied van so vroeg as 7000 v.C. bewoon, mees onlangs die Timbisja omstreeks 1000 n.C. wat tussen winterkampe in die valleie en somergronde in die berge migreer het. ’n Groep wit Amerikaners, wat in 1849 in die vallei vasgekeer was terwyl hulle ’n kortpad na die goudvelde van Kalifornië gesoek het, het die vallei sy naam gegee, al het slegs een van hul groep daar gesterf. Verskeie kortstondige opslagdorpe het gedurende die laat 19de en vroeë 20ste eeue ontstaan om goud en silwer te ontgin. Die enigste winsgewende erts wat langdurig ontgin is, was egter boraks wat met twintig muilspanne uit die vallei vervoer is. Die vallei het later die onderwerp van boeke, radioprogramme, televisiereekse en flieks geword. Toerisme het in die 1920's uitgebrei toe oorde rondom Stovepipe Wells en Furnace Creek gebou is. Death Valley Nasionale Monument is in 1933 verklaar en die park is aansienlik uitgebrei en het in 1994 'n nasionale park geword.

Die natuurlike omgewing van die gebied word grootliks deur sy geologie bepaal. Die vallei is eintlik 'n graben met die oudste rotse wat omvattend gemetamorfoseer is en minstens 1,7 miljard jaar oud is. Antieke, warm, vlak seë het mariene sedimente gedeponeer totdat skeuring die Stille Oseaan oopgesper het. Bykomende sedimentasie het plaasgevind totdat 'n subduksiesone kuslangs gevorm is. Die subduksie het die streek uit die see opgelig en 'n ry vulkane geskep. Later het die kors uitmekaar begin trek, wat die huidige Basin- en Range-landvorme geskep het. Valleie is in droër tye met sediment ingevul en dan weer tydens natter glasiale periodes met mere, waarvan Manlymeer 'n voorbeeld is.

Galery

• 
  Sandduine in die park
• 
  Blomme (Gerea canescens) na goeie reën
• 
  Erosielandskap by Zabriskie Point