Elementêre analise

Elementêre analise is 'n tak van die analitiese chemie wat probeer om stowwe in hulle elemente te ontleed en die hoeveelheid van elke element wat in die stof teenwoordig is noukeurig te bepaal.

Klassieke analise

Aanvanklik was elementêre analise gebaseer op chemiese ontleding van die stof, gewoonlik een ontleding en bepaling per element, byvoorbeeld deur titrasie. Hierdie metodes was:

• destruktief: die stof self is in die ontleding vernietig
• tydrowend: elke element moet apart bepaal word
• verspillend: groot hoeveelhede van die stof self en van ander chemikalieë is verbruik.
• nie altyd afdoende nie: dit is gewoonlik nie moontlik om alle elemente te ondersoek, veral indien hulle in klein hoeveelhede teenwoordig is

Daar is organisasies soos die ASTM wat standaarprosedures vir hierdie bepalings saamgestel het.

Instrumentele metodes

Later het instrumentele metodes die moontlikhede van die elementêre bepaling sterk verbeter. Metodes wat dikwels gebruik word is:

• Neutronaktiwering
• Optiese emissie-spektroskopie
• Atomêre absorpsie-spektroskopie AAS
• Elektrochemiese metodes, soos die anode-afstroping-voltametrie
• Massaspektoskopie
• X-straalfluoressensie

Elke metode het sy sterk en swak kante. X-straalfluoressensie het byvoorbeeld 'n goeie kant dat dit nie destruktief is nie. Stowwe hoef nie ontsluit (opgelos) te word nie, maar dit werk nie goed vir ligte elemente nie. Neutronaktiwering kan suurstof bepaal, ook sonder ontsluiting, maar dit vereis toegang tot 'n kernreaktor en maak die materiaal radioaktief. AAS kan talle elemente in een keer bepaal en dikwels met groot noukeurigheid maar ook die werk nie vir ligte elemente nie en die materiaal moet opgelos word.

Watter metode die geskikste is hang af van die stof wat aan analise onderwerp moet word.