Wikipedia

Elsie de Wolfe

Elsie de Wolfe, ook bekend as Dame Mendl,[1] (20 Desember 1859?[2][3][4] – 12 Julie 1950) was 'n Amerikaanse aktrise, binnenshuise versierder, nominale skrywer van die invloedryke 1913-boek The House in Good Taste,[5] en 'n prominente figuur in die New Yorkse, Paryse en Londense samelewings. Volgens The New Yorker, is "Interieurontwerp as 'n professie deur Elsie de Wolfe begin,"[6] hoewel die lof streng gesproke nie korrek is nie. Tot die 1930's was De Wolfe beslis die bekendste persoon in die vakgebied, maar die beroep van binnenshuise versierder/ontwerper is reeds so vroeg as 1900 as 'n belowende een erken,[7] vyf jaar voordat sy haar eerste amptelike kommissie, The Colony Club in New York, ontvang het. Tydens haar getroude lewe (vanaf 1926 tot en met haar dood in 1950) het die pers dikwels na haar verwys as Dame Mendl. Sy is in New York gebore en het by Versailles, Frankryk gesterf.

Elsie de Wolfe
Elsie de Wolfe in The Shades of Night, 1901
Elsie de Wolfe in The Shades of Night, 1901
Geboortenaam Ella Anderson de Wolfe
Geboorte (1859-12-20)20 Desember 1859
New York Stad, New York
Sterfte 12 Julie 1950 (op 90)
Versailles, Frankryk
Nasionaliteit Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State
Beroep(e) aktrise, binneversierder, skrywer
Internet-rolprentdatabasis-profiel

Loopbaan

wysig

In die 18de eeu is die veld van binnenshuise versiering oorheers deur stoffeerders (wat materiale en meubels verkoop het), en argitekte, (wat 'n verskeidenheid van vakmanne en ambagsmanne in diens gehad het om binneontwerpskemas vir kliënte te voltooi). Teen die laat 19de eeu, was die vaardighede van ontwerpers soos Candace Wheeler en ontwerpfirmas soos die Herter Brothers goed bekend.

 
Elsie de Wolfe, foto in The House in Good Taste, 1913

Hoewel Elsie de Wolfe nie die eerste binnenshuise versierder was nie, het sy deur haar sosiale en kommersiële kontakte maksimum publisiteit verkry en daarin geslaag om die bekendste praktisyn van die vroeë 20ste eeu te word. Onder de Wolfe se vooraanstaande kliënte was Amy Vanderbilt, Anne Morgan, die Hertog en Hertogin van Windsor en Henry Clay en Adelaide Frick.[8] Sy het die interieurs van die rykmanshuise, wat gekenmerk is deur donker hout en swaar gedrapeerde gordyne, omskep in ligte, intieme ruimtes met vars kleure en 'n voorkeur vir 18de-eeuse Franse meubels en bykomstighede.[4][9][10][11][12]

In haar outobiografie, noem de Wolfe — wat gebore is as Ella Anderson de Wolfe, en die enigste dogter van 'n Kanadees-gebore dokter —  haarself 'n "rebel in 'n lelike wêreld." Haar sensitiwiteit vir styl en kleur was sedert haar kinderdae akuut. Toe sy een dag van die skool af by die huis kom, het sy gevind dat haar ouers die sitkamer se binneversiering verander het:

Sy het ingehardloop... en die mure gesien wat bedek is met muurpapier met 'n [William] Morris ontwerp van grys palmblare en spatsels helderrooi en groen teen 'n dowwe bruin agtergrond. Iets verskrikliks wat soos 'n mes binne-in haar gesny het, het in haar opgekom. Sy het haarself op die vloer gegooi en haar bene styf geskop, terwyl sy haar hande op die mat slaan en oor en oor uitroep: "Dit is so lelik! Dit is so lelik."[13]

Hutton Wilkinson, president van die Elsie de Wolfe Foundation, maak dit duidelik dat baie dinge wat de Wolfe gehaat het, soos "pekel en pruim Morris meubels", vandag deur museums en ontwerpers waardeer word. "De Wolfe het eenvoudig nie gehou van Victoriaanse ontwerp, die gewilde styl van haar hartseer kinderjare, nie" het Wilkinson gesê, "en het verkies om dit uit haar ontwerpwoordeskat te verdryf."[14]

Elsie de Wolfe se eerste loopbaankeuse was die van aktrise. Sy het oorspronklik by The Amateur Comedy Club in New York City as Lady Clara Seymour in "A Cup of Tea," (April 1886), en as Maude Ashley in "Sunshine", 'n eenbedryfl komedie deur Fred W. Broughton (Desember 1886), opgetree. Haar sukses het gelei tot 'n voltydse teaterloopbaan.  Sy het haar professionele debuut in Sardou se Thermidor in 1891 gemaak toe sy die rol van Fabienne met Forbes-Robertson vertolk het.  In 1894 het sy by die Empire Stock Company onder aanvoering van Charles Frohman aangesluit. In 1901 het sy self die produksie van The Way of the World by die Victoria Teater hanteer, en later met die verhoogstuk in die  Verenigde State van Amerika getoer.[15] Op die verhoog was sy nie 'n totale mislukking of 'n groot sukses nie; een kritikus het haar "die voorste vertolker van die sonderlinge kuns om klere goed te vertoon" genoem.

Sy het in binneversiering begin belangstel as 'n gevolg van die dekorstelle van die opvoerings waarin sy gespeel het. In 1903 het sy die teater verlaat om 'n loopbaan as versierder te begin.[16]

Elsie de Wolfe was ongetwyfeld een van die eerste binneontwerpers. Hoewel sommige haar as die eerste binneontwerper beskou, toon bewyse dat die beroep bestaan het voordat sy haar naam van aansien daarmee gemaak het. As gevolg van haar invloed, is Amerikaanse interieurs bekendgestel aan gesofistikeerde, dog eenvoudige idees, oor die algemeen gebaseer op Elsie se voorkeur vir die laat 18de eeuse Franse styl. Baie elemente het daartoe bygedra om haar so 'n invloedryke figuur in hierdie opkomende veld te maak – haar sosiale konneksies, haar aansien as 'n aktrise en haar sukses in die versiering van die interieur van die huis wat sy met haar goeie vriendin, Elisabeth Marbury, gedeel het.

Sy het ligter, helderder binneversiering as wat in die Viktoriaanse tye modieus was verkies. Daardeur het sy gehelp om donker, swaar gedrapeerde en oordadig versierde interieurs te omskep in ligte, sagte, vrouliker vertrekke.  Sy het spieëls as glanspunte gebruik om leefruimtes te verlig en visueel te vergroot. Elsie het dit weer modieus gemaak om meubels te verf in wit of ligte kleure. Sy het voorkeur verleen aan haar liefde vir Chinoiserie, chintz, groen en wit strepe, rottang, Trompe-l'oeil effekte in muurpapier, en traliewerk motiewe, wat die bekoring van 'n tuin gesuggereer het. De Wolfe het daarop aanspraak gemaak dat: "ek het die deure en vensters van Amerika oopgemaak, en die lug en sonskyn laat inkom." Sy het inspirasie uit die 18de eeuse Franse en Engelse kuns, letterkunde, teater en mode geput.[10]

Elsie de Wolfe se smaak was ook prakties in die opsig dat haar skemas die warboel van die volgepropte Viktoriaanse huise uitgeskakel het en dit vir mense makliker gemaak het om meer gaste gemaklik te kan onthaal. Sy het ook die dagbed, nagemaakte afwerkings en diervelbedrukte stofferingsmateriaal gewild gemaak.

In 1905, het Stanford White, die argitek van The Colony Club en 'n jarelange vriend, de Wolfe gehelp om die kontrak vir die binneversiering te verkry. Die gebou, geleë by Madisonlaan 120, (naby 30ste Straat), sou met die opening twee jaar later, die voorste vroue sosiale klub word, met baie van die aantrekkingskrag te danke aan die interieurs wat de Wolfe ingerig het. In plaas van die swaar, manlike ondertone wat op daardie stadium die botoon in interieurs gevoer het, het Elsie gebruik gemaak van ligte materiale vir die vensterbedekkings, die mure in ligte kleure geverf, die vloer geteël, en rottangmeubels gebruik. Die interieurs het die illusie van 'n buitenshuise tuinpaviljoen geskep.[17] (Die gebou word tans deur die American Academy of Dramatic Arts gebruik.) Die sukses van die Colony Club was 'n keerpunt in haar eie lewe en loopbaan, met die lansering van haar befaamdheid as die mees gesogte binnenshuise versierder van die dag.[4][18]

 
Elsie de Wolfe in die Rooi Kruis sustersuniform, c. 1917

Oor die verloop van die volgende ses jaar het Elsie interieurs vir baie gesogte privaathuise, klubs en besighede aan sowel die Oos- en Weskus ontwerp. Teen 1913 het haar aansien so gegroei dat haar studio 'n hele vloer van kantore in 5de Laan beslaan het. Daardie jaar het sy ook haar grootste opdrag ontvang – van steenkoolmagnaat Henry Clay Frick, op daardie stadium een van die rykste persone in Amerika. Met sy aftrede het hy van Pennsilvanië na New York verskuif, waar sy huis tussen 1912 en 1914 deur Thomas Hastings gebou is.

Huwelik en gesin

wysig

In 1926 was De Wolfe se huwelik met die diplomaat Sir Charles Mendl voorbladnuus in die New York Times. Die huwelik was platonies en een van gerief. Die egpaar het skynbaar hoofsaaklik om sosiale redes getrou en om saam te onthaal, maar het in aparte huise gebly.  In 1935, toe de Wolfe haar outobiografie gepubliseer het, het sy nie eens haar man daarin gemeld nie.[19]

The Times berig "die voorgenome huwelik het as 'n groot verrassing vir haar vriende gekom"  - 'n verbloemde verwysing na die feit dat de Wolfe sedert 1892 volgens baie waarnemers openlik in 'n lesbiese verhouding betrokke was.  Soos wat die koerant dit gestel het:  "Wanneer sy in New York is bly sy saam met mej Elizabeth Marbury by Sutton Plek 13."

Elisabeth (Bessy) Marbury, die dogter van 'n gesiene New Yorkse prokureur, was soos de Wolfe, ook 'n loopbaanpionier. Sy was een van die eerste vroulike teateragente en een van die eerste vroulike Broadway produsente. Haar kliënte het Oscar Wilde en George Bernard Shaw ingesluit. Tydens hul byna 40 jaar saam, het Marbury aanvanklik die belangrikste ondersteuning van die egpaar voorsien. Dave Von Drehle praat van "die lenige De Wolfe en die manlike Marbury... wat 'n wye pad deur die Manhattan sosiale gemeenskap sny. Skindertonge het hulle "die Oujongkêrels" genoem.[20][21][22][23][24] Met die verwagting dat niks in hul verhouding sal verander as gevolg van haar huwelik met Mendl, het de Wolfe Marbury se minnares gebly tot met laasgenoemde se dood in 1933. [25]

Persoonlike beroemde

wysig

In 1926 het die New York Times de Wolfe as "een van die mees bekende vroue in New York se sosiale lewe beskryf," en in 1935 as "prominent in die Paryse samelewing."

Sy was ook beroemd vir haar oggendoefeninge.  In haar memoires het de Wolfe geskryf dat haar daaglikse program op die ouderdom van 70 joga, op haar kop staan, en loop op haar hande, ingesluit het. "Ek het 'n gereelde oefeningroetine wat op die Yogi metode gebaseer is," het Elsie gesê, "aan my bekendgestel deur Anne Vanderbilt en haar dogter, Prinses Murat. Ek staan op my kop (en) ek kan wawiele draai. Of ek loop onderstebo op my hande." [26]

In 1935 het Paryse kundiges haar as die besgeklede vrou in die wêreld aangewys, en daarop gewys dat sy dra wat haar die beste pas, ongeag van die mode.[27]

De Wolfe het geborduurde taffeta kussings met die leuse "Moenie kla nie, moenie ooit verduidelik nie."[28] Met die eerste sien van die Parthenon het de Wolfe uitgeroep "Dit is beige – my kleur!"[4][29][30] By haar huis in Frankryk, die Villa Trianon, het sy 'n honde begraafplaas gehad waar al die grafstene die boodskap "Die een wat ek die meeste liefgehad het" opgehad het. [31]

In die populêre kultuur

wysig
  • In Irving Berlin se Harlem On My Mind erken die sangeres dat sy Haarlem se laeklas atmosfeer bo die deftige woonstel wat Dame Mendl vir haar ontwerp het, verkies.[32]
  • Een van die kleurskemas wat sy gewild gemaak het was die inspirasie vir die Cole Porter-liedjie "Daardie swart en wit baba van my" (met lirieke soos "Al wat sy dink is swart en wit/sy drink selfs swart en wit").[verwysing benodig]
  • In Cole Porter se lirieke oor kontemporêre skandale, "Anything goes" ("Enigiets is aanvaarbaar"), het hy opgemerk, "Wanneer jy hoor dat Dame Mendl opstaan / 'n handsprong doen en op haar tone land / Enigiets is aanvaarbaar!"[33]
  • Cole Porter het ook in die lied Boerdery van die musikale Laat se Gesig Dit! na haar verwys. Die lirieke handel oor bekendes wat na die natuur teruggegaan het: Kit Cornell dop ertjies uit, Dame Mendl klim in bome, hulle almal sê Boerdery is so sjarmant!"

Huldeblyke

wysig

In 2015, is sy deur die Gelykheidsforum as een van hul 31 Ikone van die 2015 LGBT Geskiedenismaand benoem.[34]

Boeke

wysig
  • The House in Good Taste. New York: The Century Company. 1913.
  • Hutton Wilkinson, ed. (2004) [1913]. The House in Good Taste. Rizzoli. (Herdruk)
  • Elsie de Wolfe's recipes for Successful Dining.  New York:  D. Appleton-Century Company.  1934.
  • After All.  New York:  Harper and Brothers.  1935.
  • Flynn Kuhnert, Hutton Wilkinson (2015).  The Walk To Elsie's.  London:  Cecil Court Press.  ISBN 978-0-9908858-0-1.
  • Charlie Scheips (2014).  Elsie de Wolfe's Paris:  Frivolity Before the Storm.  New York:  Abrams ISBN 978-1-4197-1389-7.

Sien ook

wysig
  • Lys van binneontwerpers
  • The Decoration of Houses a manual of interior design by Edith Wharton and Ogden Codman
  • Victorian decorative arts
  • Ludwig Bemelmans, The one I loved the best (1955)
  • The Great Lady Decorators:  The Women Who Defined Interior Design, 1870–1955 deur Adam Lewis (2010), Rizzoli, New York. ISBN 978-0-8478-3336-8

Verwysings

wysig
  1. ↑ "Dame Mendl" is dikwels tydens haar getroude lewe deur die pers gebruik.
  2. ↑ Ella A. DeWolfe, ouderdom 1, word op die 1860 Verenigde State Federale Sensus aangetoon
  3. ↑ "LADY MENDL DIES IN FRANCE AT 84," July 13, 1950, p. 25.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Flanner, Janet (1938) "Handsprings Across the Sea," The New Yorker, 1938-01-15, soos aanlyn gepubliseer: "Twintig jaar later [1904] het sy 'n miljoen gemaak en was sy internasionaal bekend daarvoor dat sy die nuwe modieuse professie van binneversiering daargestel het.
  5. ↑ Ghostwritten by Ruby Ross Wood: Abercrombie, Stanley (1999), "100 Years That Changed Our World," Interior Design 12/1/1999, soos aanlyn aangebied is.  In 1913.
  6. ↑ Goodyear, Dana (September 14, 2009).
  7. ↑ Candee, Helen Churchill, How Women May Earl a Living, New York: Macmillan & Co, 1900, pp. 103-105.
  8. ↑ http://www.findarticles.com/p/articles/mi_m1026/is_3_168/ai_n15661727
  9. ↑ Webster, Katherine (2001) "A Decorator’s Life: Elsie De Wolfe 1865 – 1950", Canadian Interior Design webwerf [1] Geargiveer 11 Maart 2006 op Wayback Machine( "die eerste dame in binneversiering," "sonder twyfel die eerste vrou wat 'n beroep as ontwerper daargestel het")
  10. ↑ 10,0 10,1 Webster, Katherine (2001) "A Decorator’s Life: Elsie de Wolfe 1865 – 1950", Canadian Interior Design webwerf[2] Geargiveer 11 Maart 2006 op Wayback Machine
  11. ↑ Sparke, Penny; Mitchell Owens; Elsie De Wolfe (2005).
  12. ↑ Cummings, Mary (2004), "The Interior Realm of the Hamptons."[3] Geargiveer 22 Maart 2006 op Wayback Machine
  13. ↑ De Wolfe, Elsie (1935).
  14. ↑ Wilkinson, Hutton (2004) nota in De Wolfe, Elsie (2004) [1913].
  15. ↑ New International Encyclopedia
  16. ↑ "Elsie de Wolfe to Wed Sir Charles Mendl; Their Wedding Set for Tomorrow in Paris," The New York Times, 9 Maart 1926, p. 1: vroeë beroep as aktrise, bekendste vroue in die sosiale lewe van New York."
  17. ↑ Munhall, Edward.
  18. ↑ Gray, Christopher (2003), "Streetscapes/Former Colony Club at 120 Madison Avenue; Stanford White Design, Elsie de Wolfe Interior," The New York Times, September 28, 2003 [4]
  19. ↑ Franklin, Ruth (September 27, 2004), "A Life in Good Taste: The Fashions and Follies of Elsie de Wolfe."
  20. ↑ "Elsie de Wolfe to Wed Sir Charles Mendl; Their Wedding Set for Tomorrow in Paris," The New York Times, March 9, 1926, p. 1: vroeë beroep as aktrise, bekendste vroue in die sosiale lewe van New York."
  21. ↑ Aldrich,, Robert; Garry Wotherspoon (2002).
  22. ↑ Bunyan, Patrick (2002).
  23. ↑ Von Drehle, Dave (2003).
  24. ↑ Curtis, Charlotte (1982), "A Decorative Collaboration."
  25. ↑ Schnake,, Robert A.; Kim Marra (1998).
  26. ↑ De Wolfe, Elsie, After All (1935), p. 256.
  27. ↑ "PARIS EXPERTS PICK 20 'BEST DRESSED'; Tien Amerikaanse vroue wat beskou is as leiers op die gebied van  stylvolle kleredrag.
  28. ↑ Hadley, Albert (2004): voorwoord tot De Wolfe, Elsie (2004) [1913].
  29. ↑ Wilkinson, Hutton (2004), nota in De Wolfe, Elsie (2004) [1913].
  30. ↑ Rich, B. Ruby (2001): "Frames of mind: Dykes take on decor heaven."
  31. ↑ Wilkinson, Hutton (2004) nota in De Wolfe, Elsie (2004) [1913].
  32. ↑ Porter lyric: Irving Berlin: A Hundred Years, Columbia CGK 40039, track 8: "Harlem On My Mind," gesing deur Ethel Waters: 1:44
  33. ↑ Musicals! 15 Hit Songs from Classic Musical Shows, Angel CDC 0777 7 54835 2 9, track 8, "Anything Goes," 4:35
  34. ↑ Malcolm Lazin (August 20, 2015).

Eksterne skakels

wysig
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Elsie_de_Wolfe&oldid=2473310"