Fabulasie
Fabulasie beskryf die groot en groeiende klas van meestal 20ste eeuse romans wat geskryf word in 'n styl wat soortgelyk is aan magiese realisme en derhalwe nie inpas in die tradisionele kategorieë van Realisme of (novelistiese) romantiek nie. In literêre kritiek is die term gepopulariseer deur Robert Scholes in sy werk The Fabulators.
Werk wat onder die term val oortree op 'n verskeidenheid maniere die standaarde en verwagtinge van die moderne roman, deur drastiese en somtyds hoogs suksesvolle eksperimente uit te voer wat betref onderwerp, vorm, styl, temporale opeenvolging, en eenwording van die alledaagse, fantastiese, mitiese en nagmerrie-agtige, in werke wat tradisionele onderskeidings oorskry tussen wat ernstig, triviaal, verskriklik, belaglik, tragiese of komies is.[1]
In 'n groot mate val fabulisme en postmodernisme saam, John Barth is byvoorbeeld getipeer as 'n fabulis, totdat die term postmodernisme uitgedink is.
Bekende fabuliste is Günter Grass, Gabriel García Márquez, Etienne van Heerden, Etienne le Roux, Thomas Pynchon, John Barth, Donald Barthelme, William H. Gass, Robert Coover en Ishmael Reed.[1]
Verwysings
wysig- ↑ 1,0 1,1 Abrams, M. H. (2005). A Glossary of Literary Terms. Met bydrae deur Geoffrey Galt Harpham (8ste uitg.). Boston, MA: Thomson/Wadsworth. p. 204. ISBN 1-4130-0218-8. Besoek op 7 Februarie 2023.
Bronnelys
wysig- Robert Scholes, The Fabulators (1967); ook op uitgebrei in Fabulation and Metafiction (1979).
- James M. Mellard, The Exploded Form: The Modernist Novel in America (1980).
- Bordeleau, Erik, Toni Pape, Ronald Rose-Antoinette en Adam Szymanski. Nocturnal Fabulations: Ecology, Vitality and Opacity in the Cinema of Apichatpong Weerasethakul. Open Humanities Press (2017).