In literêre kritiek was die term gepopulariseer deur Robert Scholes in sy werk The Fabulators. Dit beskryf die groot en groeiende klas van meestal 20ste eeuse romans wat geskryf word in 'n styl wat soortgelyk is aan magiese realisme, en nie inpas in die tradisionele kategorieë van Realisme (kunste) of (novelistiese) romantiek nie.

Die werke oortree op 'n verskeidenheid van maniere die standaard novelistiese verwagtinge, deur drasties en somtyds hoogs suksesvolle eksperimente met onderwerp, vorm, styl, temporale opeenvolging, en eenwording van die alledaagse, fantastiese, mitiese en nagmerrie-agtige te voer; in weergawes wat tradisionele onderskeidings oorskry tussen wat ernstig, triviaal, verskriklik, belaglik, tragiese of komies is.

In 'n groot mate val fabulisme en Postmodernisme saam, John Barth was byvoorbeeld getipeer as 'n fabulis totdat die term Postmodernisme uitgedink is.

Verdere Leeswerk wysig

  • Robert Scholes, The Fabulators (1967); ook op uitgebrei in Fabulation and Metafiction (1979).
  • James M. Mellard, The Exploded Form: The Modernist Novel in America (1980).
  • Bordeleau, Erik, Toni Pape, Ronald Rose-Antoinette en Adam Szymanski. Nocturnal Fabulations: Ecology, Vitality and Opacity in the Cinema of Apichatpong Weerasethakul. Open Humanities Press (2017).