Flespos

Flespos (ook bottelboodskap, bottelpos of bottelbrief) is die benaming wat vir ’n gesprekmiddel gebruik word, waartydens ’n boodskap, dig in ’n fles verseël, (gewoonlik ’n glasbottel, hoewel enige houer wat daartoe in staat is om te dryf en waterdig te bly, aangewend kan word) ter water gelaat word. Hierdie betrokke boodskappe word merendeels nie na ’n bepaalde iemand gerig nie, maar word eerder aan die seestrome oorgelaat wat die eindbestemming, en dus ook die ontvanger daarvan, beïnvloed. Vanweë die eenvoud word sulke briewe dikwels vereenselwig met persone wat op ’n verlate eiland gestrand is, in ’n poging om te hulp gesnel te word. Baie mense stuur egter hierdie boodskappe uit genot, om vas te stel hoe groot die afstand is wat hul bottelboodskap kan aflê, of om nuwe kennisse te bereik. Dit word ook vir wetenskaplike navorsing rakende seestrome ingespan. Flespos of bottelboodskappe kan ook na enige boodskap verwys wat sonder ’n voorafbepaalde bestemming weggestuur word.

Flespos

Geskiedenis

'n Bottel begin sy flespostog ter see. (Hurtigruten, 2011)

Die eerste flespos wat opgeteken is, is omstreeks 310 v.C. deur die Griekse wysgeer, Theophrastus, ter see gelaat, wat deel uitgemaak het van ’n proefneming om te bewys dat die Middellandse See deur die invloeiing van die Atlantiese Oseaan gevorm is.

Met sy terugkeer na Spanje, ná sy eerste seereis na die Nuwe Wêreld, het Christophorus Columbus se skip ’n tierende storm binnegevaar. Columbus het ’n verslag van sy bevindinge, tesame met ’n aantekening dat dit na die Koningin van Spanje aangestuur moet word, in ’n verseëlde kuip oorboord gegooi, in die verwagting dat die nuus die heerser sou bereik, selfs al sou hy tydens die storm omkom. Columbus het die seestorm egter oorleef, maar die verseëlde verslag is tot op hede nie opgespoor nie.

Tydens die sestiende eeu het die Engelse Vloot, onder andere flespos gebruik om inligting omtrent die vyand se ligging na die kus te stuur, waar dit op die stand sou uitspoel. Koningin Elizabeth I het selfs ’n amptelike betrekking daargestel, genaamd Uncorker of Ocean Bottles, (Kurktrekker van Seebottels), wat ongemagtigdes sou verbied om die flesse oop te maak; dit was met die dood strafbaar.

Agt-en-tagtig gestrandes is in Mei 2005 vanaf die Costa Ricaanse kus gered. ’n Noodroepbrief is in ’n bottel geplaas, waarna dit aan een van ’n verbygaande vissersboot se lang lyne vasgebind is.

Gedurende 1914 het ’n Britse Eerste Wêreldoorlog-soldaat, Thomas Hughes, ’n groen gemmerbierbottel met ’n brief binne-in, vir sy vrou bestem, die Engelse Kanaal in gewerp. Hy het twee dae later op die slagveld in Frankryk gesneuwel. In 1999 het Steve Gowan, ’n visserman, die bottel uit die Teems gebagger. Hoewel die voorgenome ontvanger van die brief alreeds in 1979 oorlede is, is die flespos in 1999 aan Hughes se 86-jarige dogter, wat in Nieu-Seeland woonagtig was, oorhandig.

Die oudste bottelboodskap bekend het 92 jaar en 229 dae ter see deurgebring. 'n Bottel, genommer as 423B, is by 60º 50'N 00º 38'W op 25 April 1914 ter see gelaat, en is deur ’n visserman, Mark Anderson van Bixter, Shetland, Verenigde Koninkryk, by 60º 50'N 00º 37'W op 10 Desember 2006 teruggevind.

Verwysings

• Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik uit die Engelse Wikipedia vertaal.

Eksterne skakels

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Flespos.