Halssnoermoord

Halssnoermoorde (Engels: necklacing) was veral in die 1980's tydens die onluste in Suid-Afrika se gesegregeerde swart woonbuurte 'n metode van teregstelling van meelopers, politieke opponente of mense wat as polisie-informante verdink was. Die moorde, waarvan selfs kinders slagoffers geword het, is deur militante swart anti-apartheidvegters, kriminele bendes en gewelddadige aanhangers van mededingende radikale groeperings gepleeg. Alhoewel die ANC die moorde skerp veroordeel het, het sekere politieke figure soos Winnie Mandela die praktyk wel goedgekeur.

Die betrokke "meeloper" se hande is gewoonlik met draad agter sy rug vasgemaak. Dan is die beoordeelde gedwing om diesel (somtyds petrol) te drink. 'n Motorband is om hom/haar geplaas en hy/sy word verder natgegooi met brandstof. Dan is hy/sy lewendig aan die brand gesteek, gewoonlik ten aanskoue van familielede om sodoende as afskrikmiddel te dien. Sodra die buiteband begin het om te brand was dit onmoontlik om die band te verwyder. Met dié pynlike moord kon die slagoffer nog 20 minute leef terwyl daar niks vir hom/haar gedoen kon word nie.

Hierdie wreedaardige metode kan geïnterpreteer word as 'n teken van haat en veragting vir die slagoffer en is deur die Afrikaanse intellektueel Dan Roodt aan tradisionele swart rituele moorde gelykgestel. Die Suid-Afrikaanse Waarheids- en Versoeningskommissie (WVK) het dit in sy ondersoek baie duidelik gestel dat sowel die ANC asook die swart massaorganisasie UDF aan menseregskendings soos halssnoermoorde skuldig was; in sy stryd teen die Apartheidbewind het die ANC dus bewustelik ook die Geneefse Konvensie geminag waarop hy hom dikwels beroep het.

Halssnoermoorde kom nog steeds sporadies in Suid-Afrika voor. Volgens persberigte is daar insidente waar mense in swart woonbuurte die reg in eie hande wil neem sodra hulle 'n misdadiger betrap. In ander insidente word daar berrig dat die moorde deur Xenofobie gedryf word.