Hondefluitjie
'n Hondefluitjie (ook bekend as 'n stilfluit of Galton se fluit) is 'n tipe fluit wat klank in die ultrasoniese reeks uitstraal, wat mense nie kan hoor nie, maar sommige ander diere kan, insluitend honde en huiskatte, en word in hul opleiding gebruik. Dit is in 1876 deur Francis Galton uitgevind en word genoem in sy boek Inquiries into Human Faculty and Its Development,[1] waarin hy eksperimente beskryf om die reeks frekwensies te toets wat deur verskeie diere, soos 'n huiskat, gehoor kan word.
Die boonste limiet van die menslike gehoorreeks is ongeveer 20 kilohertz (kHz) vir kinders, en daal tot 15–17 kHz vir middeljarige volwassenes.[2] Die boonste punt van 'n hond se gehoorreeks is ongeveer 45 kHz, terwyl 'n kat s'n 64 kHz is.[3][4] Daar word gereken dat die wilde voorouers van katte en honde hierdie hoër gehoorreeks ontwikkel het om hoëfrekwensie-klanke te hoor wat gemaak word deur hul voorkeur prooi, klein knaagdiere.[2] Die frekwensie van die meeste hondefluitjies is binne die reeks van 23 tot 54 kHz,[5] dus bo die omvang van menslike gehoor, hoewel sommige verstelbaar is tot in die hoorbare reeks.
Vir menslike gehoor gee hondefluitjies net 'n stil sisgeluid uit.[6] Die belangrikste voordeel van hondefluitjies is dat dit nie 'n harde, potensieel irriterende geluid vir mense produseer wat 'n normale fluitjie sou produseer nie en dus gebruik kan word om diere op te lei of te beveel sonder om mense naby aan hulle te steur. Sommige hondefluitjies het verstelbare skuiwers vir aktiewe beheer van die frekwensie wat geproduseer word. Afrigters kan die fluitjie gebruik bloot om 'n hond se aandag te trek of om pyn te veroorsaak vir die doel van gedragsverandering.
Benewens longaangedrewe fluitjies, is daar ook elektroniese hondefluitjietoestelle wat ultrasoniese klank via piëso-elektriese uitstralers uitstraal.[3] Die elektroniese variëteit word soms met blafsensors gekoppel in 'n poging om blafgedrag te stuit. Hierdie soort fluitjie kan ook gebruik word om die gehoorreeks vir mense te bepaal en vir fisika-demonstrasies wat ultrasoniese klanke vereis.
Verwysings
wysig- ↑ Galton, Francis (1883). Inquiries into Human Faculty and Its Development, pp. 26-27.
- ↑ D'Ambrose, Christoper; Choudhary, Rizwan (2003). Elert, Glenn (red.). "Frequency range of human hearing". The Physics Factbook. Besoek op 22 Januarie 2022.
- ↑ 3,0 3,1 Krantz, Les (2009). Power of the Dog: Things Your Dog Can Do That You Can't. MacMillan. pp. 35–37. ISBN 978-0312567224.
- ↑ Strain, George M. (2010). "How Well Do Dogs and Other Animals Hear?". Prof. Strain's website. School of Veterinary Medicine, Louisiana State University. Besoek op 21 Julie 2012.
- ↑ Caroline Coile, D.; Bonham, Margaret H. (2008), "Why Do Dogs Like Balls?: More Than 200 Canine Quirks, Curiosities, and Conundrums Revealed", Sterling Publishing Company, Inc: 116, ISBN 9781402750397, https://books.google.com/books?id=uqe_I8Q83yAC&pg=PA116, besoek op 2011-08-07
- ↑ Weisbord, Merrily; Kachanoff, Kim (2000). Dogs with Jobs: Working Dogs Around the World. Simon & Schuster. pp. xvi–xvii. ISBN 0671047353.