Intermetaalverbinding

'n Intermetaalverbinding is 'n chemiese verbinding tussen twee (of meer) metale. 'n Goeie voorbeeld is 'n Lavesfase soos MgZn₂ of MgCu₂.

Fasediagram van die Cu-Sn-stelsel (brons). Die vaste oplosbaarheid van Sn in α-Cu is beperk, maar word groter teen hoër temperature. Die oplosbaarheid van Cu in Sn is amper nul. Daar is verskeie intermetaalfases, aangegee met Griekse letters β, γ, δ, ε ens.

Die grens tussen die begripe legering en intermetaalverbinding is nogtans nie altyd duidelik nie. Legerings is gewoonlik vaste oplossings en bestaan uit mengkristalle. In die ideale geval is dit ewekansige mengsels van metale, waarin deur isomorfiese vervanging die elementêre kristalstruktuur van een van die samestellende elemente aangeneem word. 'n Goeie voorbeeld is elektrum wat 'n vaste oplossing van silwer en goud is. Hierdie twee metale is isomorfies: hulle het dieselfde struktuur en die vervanging kan oor die hele gebied van 0%-100% plaasvind. Hierdie volledige mengbaarheid is egter 'n groot uitsondering. Die oplosbaarheid is gewoonlik beperk, soms baie beperk, veral as die twee metale 'n ander kristalstruktuur besit.

Intermetaalverbindings is in die ideale geval verbindings met 'n gedefinieerde stoigiometrie en 'n eie kristalstruktuur, met spesifieke posisies in die kristalrooster toegeken vir die atome van elke samestellende element.

Isomorfiese vervanging kan egter ook in intermetaalverbindings aangetref word en die stoichiometrie kan baie van die ideale waardes afwyk, veral teen hoër temperature. Dit is daarom dikwels beter om oor fases te praat as oor verbindings en dit in 'n Fasediagram weer te gee. 'n Intermetaalverbinding bestaan uit een fase met een bepaalde kristalstruktuur. Legerings bestaan dikwels uit meer as een fase en is dan fasemengsels in plaas van net een vaste oplossing.