Kompromis van Luxemburg
Die Kompromis van Luxemburg van Januarie 1966 was 'n ooreenkoms tussen Frankryk en die ander vyf lede van die Europese Ekonomiese Gemeenskap wat 'n einde gemaak het aan die Franse 'beleid van die leë setel', waarmee die Franse regering van president Charles de Gaulle die instellings van die EEG geboikot het.
 |
 |
 |
Die President van die Kommissie Walter Hallstein het voorgestel om die stemreg in die Raad van Ministers te wysig van eenstemmigheid na 'n gekwalifiseerde meerderheid. Hierdie metode was reeds in die Verdrag van Rome opgeneem. Frankryk, Duitsland en Italië het elk 4 stemme gehad, Nederland en België elk 2 en Luxemburg 1. Twaalf stemme was nodig vir 'n gekwalifiseerde meerderheid. Daar was ook planne om groter bevoegdhede aan die Europese Parlement (wat toe die Assemblee genoem word) oor die begroting te gee en aan die Kommissie rakende die Gemeenskappelike Landboubeleid.
Frankryk het dit as 'n bedreiging van sy soewereiniteit beskou, veral rakende die landboubeleid, waaroor die Franse met groot moeite met die ander lede onderhandel het. Ses maande het die land geweier aan vergaderings deel te neem. Dit het egter ook vir Frankryk ekonomiese gevolge opgelewer. Luxemburgse bemiddeling het gelei tot 'n kompromis. Frankryk het teruggekeer, maar die partye het eintlik net saamgestem dat hulle nie saamstem nie.
Eenstemmigheid het 'n vereiste geword indien 'n land verklaar het dat die planne sy wesenlike belange bedreig het. De Gaulle het hierdie wysiging verwelkom as 'n verskuiwing van supranasionalisme na intergoewermentele politiek. Sedert die kompromis is talle besluite geblokkeer deur net een lidstaat wat soms taamlik onbelangrike onderwerpe tot 'wesenlike belang' verklaar het en dit het die besluitneming ernstig bemoeilik, veral ná die toetreding van meer lede. Eers op 1 Julie 1987 het dit verbeter toe die Europese Akte die aantal besluite wat met gekwalifiseerde meerderheid geneem kan word aansienlik uitgebrei het.[1]