Ligne claire

Ligne claire, wat uit die Frans letterlik beteken die 'helder lyn', is 'n sketsmetode wat ontwikkel is deur Hergé (die skepper van Kuifie). Dit is 'n tekenmetode wat helder, sterk lyne gebruik. Die lyne het dieselfde dikte en klem, en word dus nie gebruik om sekere voorwerpe te beklemtoon of vir skaduering nie. (Dit is ook dan hoekom dit soms die demokrasie van lyne genoem word). Voorts lewer die tekenstyl sterk kleure en 'n kombinasie van strokiesverhaalagtige karakters teen 'n realistiese agtergrond. Gebruik van skadu's is gering en al die elemente van 'n strokie word met helder swart lyne omring.

Hergé het aanvanklik in 'n heelwat losser, rowwer styl geskets. Hy was aan die begin van sy loopbaan veral beïnvloed deur die befaamde Amerikaanse strokiesverhaalkunstenaars van die laat 1920's en 1930's. Dit was eers ná die Tweede Wêreldoorlog wat sy tekenstyl ontwikkel het in ligne claire. Vir Hergé was die styl nie beperk tot die sketse nie, maar het ook deurgetrek na die storielyn. Dié moes ook reguit en sonder fieterjasies wees.

Die ligne claire styl het sy hoogste gewildheid bereik in die 1950's, maar die invloed daarvan het begin taan in die 1960's, toe dit as outyds begin beskou is deur die toentertydse moderne generasie strokiesverhaalkunstenaars. Teen die laat 1970's het dit 'n herlewing belewe, veral as gevolg van die invloed van Hollandse kunstenaars soos Joost Swarte — die persoon wat die uitdrukking ligne claire die eerste keer in 1976/77 gebesig het — en Theo van den Boogaard, asook die Franse kunstenaar Jacques Tardi. Teen die 1980's het verskeie Franse kunstenaars, maar veral Yves Chaland, die styl weer hoogty laat vier.

Moderne gebruik van die ligne claire is dikwels vanuit 'n ironiese oogpunt. Van den Boogaard het die styl byvoorbeeld gebruik om spanning te skep tussen die styl en die amoraliteit van sy karakters.

Ligne claire is nie beperk tot Franko-Belgiese strokiesverhale nie. Britse kunstenaars soos Martin Handford en Amerikaanse kunstenaars soos Geoff Darrow het dit ook gebruik.

Voorbeelde van reekse wat die ligne claire-styl gebruik

Die avonture van Kuifie, Hergé
Alix, Jacques Martin

Bronnelys

Franse bronne

Joost Swarte; Yves-Marie Labé (19 Oktober 2010). "La ligne claire est une technique plus qu'un manifeste". Le Monde (in Frans).
Thierry Groensteen (November 2013). "Ligne claire". Cité internationale de la bande dessinée et de l'image.
Cambier, Jean-Luc; Verhoest, Éric (1996). éditions Blake et Mortimer (red.). Blake et Mortimer, histoire d'un retour.
Lecigne, Bruno (1983). Magic Strip (red.). Les héritiers d'Hergé.
Peeters, Benoît (2003). Flammarion (red.). Lire la bande dessinée.
Barros, David Pinho (2022). Leuven University Press (red.). The Clear Line in Comics and Cinema: A Transmedial Approach.
Rivière, François (1976). Jacques Glénat (red.). L'école d'Hergé.
Hergé (1980). Casterman (red.). Comment naît une aventure de Tintin.
Quella-Guyot, Didier (1990-11). Desclée de Brouwer (red.). La Bande dessinée. Paris. pp. 87–90. ISBN 2220031713. {{cite book}}: Gaan datum na in: |date= (hulp); Onbekende parameter |collection= geïgnoreer (hulp).
Baudry, Julien (2019). Classique Garnier (red.). La Ligne Claire : un style historique.

Duitse bronne

Urs Hangartner: Hergé und die Zeichenwelt – Anmerkungen zu 60 Jahren »Ligne Claire« in: Andreas C. Knigge (Hrsg.): Comic Jahrbuch 1989, Ullstein 36565, ISBN 3548-36565-5.
Bernd Dolle-Weinkauff: Comics. Geschichte einer populären Literaturform in Deutschland seit 1945, Beltz, 1990, ISBN 978-3-407-56521-1.
Volker Hamann: Die klare Linie, Begleitheft der Comic Reddition 18, 1991.
Roland Mietz: Ligne Claire, 16 Seiten in Lexikon der Comics, Teil 3: Themen und Aspekte (Loseblattsammlung, Corian-Verlag, 8. Erg.-Lfg. Dezember 1993).
Jörg Petersen: Die Bruderschaft der klaren Linie. Hergés nahe und entfernte Verwandtschaft in: Burkhard Ihme (Hrsg.): COMIC! Jahrbuch 2011, Stuttgart 2010, ISBN 978-3-88834-941-6. S. 62–69.