Liguriërs

Die Liguriërs (Latyn: Ligures) word as die oorspronklike bewoners van die westelike Alpegebied, veral die valleie van die Bo-Ryn, Wes-Switserland, die Rhônegebied, die Povlakte, die Franse en Italiaanse Riviera, Korsika en Wes-Spanje beskou. Die Liguriërs word verbind met die sogenaamde Terramare-beskawing wat in die Middelbronstyd, tussen 1750 en 1150 v.C. in Noord-Italië gefloreer het. Dit is nog nie duidelik of hulle oorspronklik deel uitgemaak het van die Indo-Europese groep van volkere en tale nie, alhoewel sommige navorsers die Liguriese taal, waarvan net enkele woorde en name bekend is, wél as van Indo-Europese afkoms beskou.

Die bevolkings van Gallia Cisalpina. Name word in Italiaans aangedui

Sedert 700 v.C. word die Liguriërs ingevolge die uitbreiding van Keltiese stamme in Europa teruggedring na die gebied van die huidige Ligurië. In sommige gebiede soos die Rhônevallei vermeng hulle met Keltiese stamme. Nadat die Liguriërs aanvanklik net militêre diens in die Romeinse leër doen, veral as bekwame ruiters, kom hulle gebied sedert 238 v.C. onder Romeinse heerskappy.

Albingaunum (Album Ingaununm, die huidige Albenga), wat deur die Liguriese stam van die Ingauni bewoon is, behoort tot die belangrikste Liguriese stede van die antieke tydperk.

Baie Liguriërs, wat tydens die Tweede Puniese Oorlog as soldate in die Romeinse vloot geveg het, bly na die einde van die oorlog in 202 v.C. sonder soldy. Hulle probeer net soos hul Istriese metgeselle 'n heenkome as seerowers te vind. Seerowerskepe in groot eskaders verwoes in hierdie tydperk 'n aantal Mediterreense kusgebiede. Die seerowers is deur die Romein Aemilius Paulus verslaan, en volgens oorlewerings het sowat 17 000 Liguriërs in die seegevegte gesneuwel.