Limbo

In Katolieke teologie is limbo of limbus (Latyn: limbus, "rand" of "grens") ’n leerstelling oor die status in die hiernamaals van ongedoopte maar onskuldige siele, soos dié van babas en vroom mense wat voor Jesus se geboorte gelewe het – dus dié wat net erfsonde het. Volgens Middeleeuse teoloë in Wes-Europa was die doderyk in vier dele verdeel: die hel van die verdoemdes, die vaevuur, die limbo van die vaders en die limbo van babas. Laasgenoemde is egter nie ’n leerstelling van die Katolieke Kerk nie.

Jesus in Limbo, deur Domenico Beccafumi.

Limbo van die vaders

"Limbo van die vaders" (Latyn: limbus patrum) word beskou as die tydelike toestand van hulle wat in God se vriendskap gesterf het, maar nie die hemel kan binnegaan totdat hulle deur Christus verlos is nie. Dit was ’n naam vir die deel van die onderwêreld waar die patriarge van die Ou Testament glo gehou is totdat Christus se siel ná sy dood daarin neergedaal het om hulle te red.

Limbo van babas

"Limbo van babas" (Latyn: limbus infantium of limbus puerorum) is die hipotetiese permanente status van ongedoopte babas, wat te jonk was om te sondig maar nie van erfsonde verlos is nie. Onlangse Katolieke teologiese spekulasie lê klem op die hoop, hoewel dit nie ’n sekerheid is nie, dat sulke babas hemel toe gaan in plaas van limbo toe.

Hoewel die Katolieke Kerk ’n definitiewe leerstelling oor erfsonde het, het dit nie een oor die ewige lot van ongedoopte babas nie, en dit laat teoloë vry om verskillende teorieë voor te stel. Die magisterium (leergesag) van die Kerk kan dit aanvaar of verwerp. Limbo is so ’n teorie.

Eksterne skakels

• Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia