Loris Malaguzzi

Loris Malaguzzi (1920–1994), is gebore in Correggio en hy was die stigter van die Reggio Emilia (vernoem na die dorpie Reggio Emilia in Italië waar dit ontstaan het) onderwys benadering. Malaguzzi het saam met die gemeenskap en verskeie ander plaaslike administrateurs gewerk in die vorming en opbou van die Reggio Emilia-netwerk van munisipale voor-skole (3-6) en kleuterskole (0-3).

Malaguzzi het in pedagogie gegradueer en sy loopbaan as primêre skool onderwyser begin in 1946. Hy kwalifiseer as opvoedkundige sielkundige in 1950, waarna hy die Reggio Emilia munisipale Psigiese-Pedagogiese Mediese Sentrum stig, en hy werk daar vir meer as 20 jaar. Hy het reeds in 1963 begin saamwerk met die stad administrasie om die eerste munisipale kleuterskool te open. In 1967 begin die netwerk self-bestuurde “Asili del Popolo” skole wat aan die einde van die oorlog gestig is inneem, en in 1971 word baba-kleuter sentrums bygevoeg. Malaguzzi was vir verskeie jare die direkteur van hierdie netwerk van skole, en tesame met ander kollegas het hulle die stelsel gedefinieer. Malaguzzi was adviseer vir die “Ministry of Education”, direkteur van die Zerosei and Bambini journals, en in die Reggio Emilia het hy in 1980 die Nidi Infanzia National Group gestig.

Malaguzzi het ook die idee vir die ekshibisies “The eye if it Leaps over the Wall” en “The Hundred languages of Children” ontdek. Loris Malaguzzi was die stigter van 'n innoverende filosofie van onderwys waarmee die teorie van die honderd tale waarde gee aan die potensiaal, die hulpbronne en baie intelligensies van alle kinders. Loris Malaguzzi was baie nou betrokke by onderwys, en hy het baie ondervinding gehad in die teater, joernalistiek, sport en politiek. Hy sal onthou word deur sy kollegas as 'n baie sterk karakter, maar hoogs samewerkend. Malaguzzi het eens homself beskryf as 'n korrelkop met 'n yster wil. Hy wou almal wat soos hy gedink het wen en saamsleep, asook wat beter as hyself gedink het, of selfs anders as hyself gedink het. As gevolg van hierdie houding het hy eindelose werk gedoen in Reggio om sy verstaan van hoe kinders leer te bevorder, en om homself te vereenselwig met die kompetensie, en vertroue van die kind.

Geskiedenis van Reggio Emilia

Die eerste kleuterskool in Reggio Emilia ontstaan op Vryheidsdag in 1945. Reggio Emilia is 'n moderne, dinamiese stad wat ekonomiese vooruitgang met sosiale en ekologiese verantwoordelikheid kombineer. In die dorpie Villa Cella, naby aan Reggio, was geld beskikbaar gestel uit die verkoop van 'n weermag tenk, 'n paar perde en 'n trok wat deur die Nazi soldate agtergelaat was. Die mans in die dorpie het aanbeveel dat 'n teater gebou moes word, maar die vrouens het verkies om 'n kleuterskool te bou om 'n nuwe vorm van opvoeding te vestig om seker te maak dat hulle nooit 'n generasie kinders opvoed wat in ongeregtigheid en oneweredigheid glo nie. Die eerste kleuterskole was deur plaaslike families en die gemeenskap gebou in 'n tydperk van swaarkry. Oor die volgende 40 jaar het 'n netwerk van kleuterskole en babasentrums ontwikkel. Tot en met die 1970’s was kleuterskole die verantwoordelikheid van die Katolieke Kerk, maar al hoe meer ouers het begin vra vir sekulêre opvoeding van hul kinders. Die eerste baba-kleuter sentrum vir kinders vanaf drie maande tot drie jaar was in 1970 geopen, na die versoek van werkende moeders. Hierdie sentrums was die primêre voorsieners van vroeë kinder opvoeding in omgewings wat geskik was vir die kinders se vlak van ontwikkeling en dit moes die weerstand van die kerk oorkom en dit moes die vrees dat hierdie sentrums die familie sal opbreek oorkom. Tot en met 1976 was politieke opposisie teenwoordig, toe het kleuterskole geopen weens publieke versoek. Die ouers en gemeenskap het hul ondersteuning bevestig vir die leidende prinsiepe van die Reggio benadering tot vroeë kinder ontwikkeling, wat 'n sterk verhouding gevestig het tussen die kleuterskool en die gemeenskap. Mettertyd het Malaguzzi en ander opvoeders in Reggio, opinies en idees van verskeie bronne versamel tot ontwikkeling van hul teorieë en filosofieë ten opsigte van onderwys. Hul het merendeels op die Montessori metode gefokus. Die Reggio model het sterk gefokus op die kind met 'n ryk, sterk potensiaal, en hulle het geglo dat 'n kind bevoeg is om sukses te behaal omdat 'n kind sy eie waardes het wat gerespekteer en waardeer moet word. Die Reggio stelsel moedig kinders aan om hulle eie teorieë oor hoe die wêreld is en werk te vorm deur eksplorasie.

Die kritieke kenmerke van die Reggio benadering kan as volg saamgevat word:

• Aktiewe betrokkenheid van die ouers in die ontwikkeling en bestuur van vroeë kinder ontwikkelings dienste
• Bydrae van ouers ten opsigte van die koste van hul kinders se opvoeding, inaggenome hul inkomste vlak
• Alle kinders word geakkommodeer, die met 'n gebrek word gesien as kinders met spesiale regte eerder as kinders met spesiale behoeftes
• Onderwysers word gesien as entoesiastiese leerders en navorsers eerder as mense wat kennis afdwing
• Elke groep kinders het twee onderwysers wat deur hul hele skoolloopbaan by hulle bly
• Die rol van die “aterlierista” wat 'n praktiserende artes is, wie die ontwikkeling van kinders se leer, kreatiwiteit en verbeelding ondersteun, is sentraal tot die Reggio benadering

In 1980 was daar 'n ekshibisie gehou in Europa wat die Reggio stelsel laat momentum opbou het. In 1991 het die Amerikaanse tydskrif, Newsweek, die Diana kleuterskool as die mees vooruitgaande vroeë kinderontwikkeling instituut in die wêreld benoem, wat die belangstelling in die Verenigde State en die res van die wêreld bespoedig het.

Reggio Emilia benadering

Die Reggio Emilia benadering is 'n opvoeding filosofie wat fokus op die kleuterskool en primêre opvoeding, wat na die tweede wêreld oorlog ontstaan het. 'n Nuwe metode van leer was nodig, en Loris Malaguzzi en ander ouers het geglo dat kinders 'n honderd tale het waarvolgens hulle leer en dink. Die teiken van hierdie benadering was om simboliese taal soos verf, kunswerk en drama te gebruik in die alledaagse lewe om kinders te leer. Hierdie benadering is gebaseer op die prinsiep van respek, verantwoordelikheid en gemeenskap deur ontdekking in 'n ondersteunende en verreikende omgewing gebaseer op die belangstellings van die kinders deur 'n self geleide kurrikulum.

Die Reggio Emilia benadering het die volgende in gedagte:

• Kinders moet beheer hê oor die rigting van hul opvoeding
• Kinders moet deur ondervinding van gevoel, beweging, luister en observasie kan leer
• Kinders het 'n verhouding met ander kinders en materiële items in die wêreld en hulle moet toegelaat word om dit te ontdek
• Kinders moet eindelose maniere en geleenthede hê om hulself uit te druk

Die Reggio Emilia benadering om jong kinders te leer plaas die natuurlike ontwikkeling van kinders sowel as die verhouding wat hulle deel met hul omgewing in die middel van sy filosofie.

Reggio Emilia is nie 'n metode nie, en daar is geen internasionale opleidings kolleges om as 'n Reggio Emilia onderwyser opgelei te word nie. Buite die grense van die dorpie Reggio-Emilia is alle skole, kleuterskole en tuisskole net Reggio-geïnspireerd indien hulle op hierdie wyse funksioneer tesame met 'n aanpassing van die behoeftes in hul direkte gemeenskap. Elke student, onderwyser, ouer, gemeenskap en dorp verskil, en daarom moet alle Reggio-geïnspireerde skole verskil en volgens hul eie behoeftes bedryf word.

Dit gaan ook verder met die idee dat kinders aangemoedig moet word om deur hul taal te ondersoek en ontdek. Wanneer 'n kind praat moet daar met respek na hom/haar geluister word, en ouers en onderwysers moet geloofwaardig na die vrae van die kind luister, want dit wat hulle vra is tog dit wat hulle gesien en beleef het en hulle is nuuskierig om meer daarvan te leer. So 'n tipe vraag is tog 'n leerproses, en dit is 'n aanhoudende leer proses. Somtyds reken die ouers dat hulle 'n vraag geantwoord het en dit sluit die saak af, maar nee, die kind sal die vraag weer vra en weer 'n logiese antwoord verwag.

'n Kind vra eendag vir sy pa hoekom die son rooi is, en sy pa antwoord met “ek weet nie”, die kind vra hoekom die lug blou is, en die pa antwoord “ek weet nie”, hy vra vir sy pa hoekom die see se water groen/blou is, en sy pa antwoord “ek weet nie”. Die arme kind in 'n ongemaklike posisie vra verskoning vir sy pa dat hy so baie vrae vra, en die pa antwoord hom en sê “as jy nie vra nie sal jy nooit 'n antwoord kry nie en dan leer jy niks”. Hierdie kind kon niks van sy pa leer nie omdat sy pa nie weet nie.

Hierteen waak die Reggio Emilia benadering juis, want hulle glo dat 'n kind 'n duidelike antwoord op sy vraag moet kry om te leer, en dit maak nie saak hoeveel keer die kind die vraag vra nie die vraag moet altyd beantwoord word.

Dit is ook so dat die omgewing 'n derde onderwyser is, deur die lig, orde en mooiheid daarvan. Om elke hoek en draai is daar iets anders, iets om te bewonder, iets om te leer. Kinders sien iets en vra wat dit is want die ouers en onderwysers en selfs hul ouer maats is hul mentors.

Loris Malaguzzi het eens gesê, “Our image of children no longer considers them as isolated and egocentric, does not only see them as engaged in action with objects, does not emphasise only the cognitive aspects, does not belittle feelings or what is not logical and does not consider with ambiguity the role of the reflective domain. Instead our image of the child is rich in potential, strong, powerful, competent and, most of all, connected to adults and children.”

Net voor die dood van Loris Malaguzzi, skryf hy in 1993 'n gedig oor die honderd tale van kinders.