Lunar Orbiter 2
Lunar Orbiter 2, gelanseer op 6 November 1966, was 'n onbemande ruimtetuig as deel van NASA se maanwentelprogram. Die hoofdoelwit was om die platter gebiede van die Maan se oppervlakte te fotografeer om geskikte landingsplekke vir die ruimtetuie van die Surveyor- en Apollo-programme te kies. Dit was ook toegerus om maangrond, stralingsintensiteit en mikro-meteoroïdise impakdata te versamel.
Die ruimtetuig was in 'n vrye-terugkeer[lower-alpha 1] baan na die maan gestuur en by die maan in 'n elliptiese wentelbaan om die maan geplaas, amper op die maan se ewenaar. Daar het dit vir 92,6 ure data versamel en na die aarde teruggestuur. Die ruimtetuig se wentelbaan was 196 by 1 850 kilometer teen 'n inklinasie van 11,8 grade. Na 33 omwentelings oor vyf dae is die perikintion verklein na 49,7 km. Op die laaste dag, 7 Desember, het 'n fout met die versterker tot gevolg gehad dat ses foto's verlore gegaan het. Op 8 Desember is die inklinasie verander na 17,5 grade om nuwe data oor die maan se gravitasie te verkry.
Die ruimtetuig het foto's geneem vanaf 18 tot 25 November 1966 en die terugsending na die Aarde het tot 7 Desember geduur. Daar is altesaam 609 hoë-resolusie en 208 medium-resolusie foto's na die aarde gestuur met die meeste van uitstekende kwaliteit met 'n resolusie van tot 1 m. Dit het 'n skouspelagtige skuinsprentjie van die Copernicus-krater, wat deur die nuusmedia as een van die groot prente van die eeu gedoop is, ingesluit. Dié foto is op 23 November geneem vanaf 'n hoogte van 45 km.[1] Daar was ook akkurate data uit die ander eksperimente verkry regdeur die duur van die sending. Daar is drie mikro-meteoroïdise impakgebiede opgemerk. Die ruimtetuig het aanhou opnames maak totdat dit met die maan gebots het na 'n instruksie uitgereik is op 11 Oktober 1967. Die impakgebied was by 3.9 grade N breedtegraad en 119.1 O lengtegraad.
Gedurende 2011 het NASA se Lunar Reconnaissance Orbiter daarin geslaag om die impakposisie te identifiseer en het foto's van die ruimtetuig geneem. Die wrakstukke het teen 'n hoek van 45 grade van die impakplek uitgesprei gelê, soos die vlerke van 'n vlinder.[2]
Notas
wysig- ↑ 'n Baan wat verseker dat die maan se aantrekkingskrag die ruimtetuig terug slinger na die aarde.
Verwysings
wysig- ↑ Ulivi, Paolo; Harland, David M (2004). Lunar Exploration Human Pioneers and Robot Surveyors. Springer. pp. 75–76. ISBN 185233746X.
- ↑ "Lunar Lost and Found - Rediscovering Old Wrecks on the Moon". Popular Mechanics. 2 November 2011. Besoek op 4 November 2011.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
