Mjasisjtsjef M-4
| Hierdie artikel is 'n weesbladsy. Dit is nie geskakel of in ander bladsye ingesluit nie. Help Wikipedia deur na moontlike teks te soek en 'n skakel hierheen te plaas. |
Die Mjasisjtsjef M-4 Molot (Russies: Молот (Hammer), USAF/DoD-verslagdoeningnaam "Tipe 37",[1] NAVO verslagdoening naam "Bison") is 'n viermotorige strategiese bomwerper ontwerp deur Vladimir Mjasisjtsjef. Die bomwerper is deur die Sowjetunie in die 1950's vervaardig om teikens in Noord-Amerika te kan aanval. Die Mjasisjtsjef-ontwerpburo is gevorm om so 'n bomwerper te bou.
| M-4 / 3M Bison | |
|---|---|
 | |
| Tipe | Strategiese bomwerper |
| Vervaardiger | Mjasisjtsjef |
| Ontwerp deur | Wladimir Mjasisjtsjef |
| Nooiensvlug | 1953 (M-4/2M) 1956 (M-6/3M) |
| Vrygestel | 1956 (M-4/2M) 1958 (M-6/3M) |
| Onttrek | 1994 |
| Status | Onttrek aan diens |
| Hoofgebruikers | Sowjetlugmag Russiese Lugmag Sowjetvloot |
| Vervaardig | 1982–hede |
| Aantal gebou | 91 + 2 prototipes |
| Weergawes | Mjasisjtsjef VM-T |
Ontwerp en ontwikkeling
wysigDie eerste M-4 vlug het pas na die nooiensvlug van die Boeing B-52 Stratofortress geskied, en is die eerste keer aan die publiek vertoon op die Rooiplein, op Meidag 1954. Die vliegtuig was 'n verrassing vir die Verenigde State van Amerika, wat nie geweet het dat die Sowjetunie 'n stralerbomwerper gebou het nie.[2] Dit het egter gou duidelik geword dat die bomwerper 'n onvoldoende reikafstand het om Amerika aan te val en weer terug te keer na die Sowjetunie. Slegs 'n paar van die oorspronklike produksie M-4s is egter in diens geplaas. Om hierdie probleem op te los, het die Mjasisjtsjef-ontwerpburo die 3M vrygestel, aan die Weste bekend as die "Bison-B", wat aansienlik kragtiger as die vorige weergawe was. Hierdie nuwe model se nooiensvlug was in 1955. Onder andere is twee van die vyf oorspronklike kanonne verwyder om die vliegtuig ligter te maak.
In Julie 1955 het Amerikaanse waarnemers tydens 'n Sowjetlugskou, 28 Bisons in twee groepe sien verbyvlieg. Die Amerikaanse regering het geglo dat die bomwerper reeds in massaproduksie moes wees, en die Central Intelligence Agency het beraam dat 800 teen 1960 operasioneel beskikbaar sou wees. Die lugvertoning was egter net oëverblindery aangesien die eerste groep van tien die verbyvlug herhaal het met agt meer vliegtuie. Die geklassifiseerde skattings het egter daartoe gelei dat Amerikaanse politici gewaarsku het teen 'n "bomwerpertekort".[2]
Verwysings
wysig- ↑ "Non-US Bomber listings." designation-systems.net. URL besoek op 19 Mei 2010.
- ↑ 2,0 2,1 Heppenheimer, T.A. (1998). The Space Shuttle Decision. NASA. p. 193.
 | Hierdie lugvaartartikel is 'n saadjie. Jy kan Wikipedia help deur dit uit te brei. |
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
