Nasireër

Die woord Nasireër beteken afgesonderde. In Numeri 6 lees ons dat enige Israeliet 'n Nasireer kon word. Om 'n Nasireër te wees het beteken dat iemand 'n gelofte aan die Here aflê waardeur hy homself op 'n besondere wyse aan die Here toewy. Met die nasireergelofte het 'n Israeliet sy ywer en liefde vir die Here getoon. Die nasireerbelofte het gewoonlik net vir 'n bepaalde tyd geduur, gewoonlik ongeveer dertig dae.

In die geval van Simson, Samuel en Johannes die Doper was dit egter anders gesteld. Hulle was lewenslange nasireërs – lede van 'n baie eksklusiewe en besonderse groepie mense. Simson en Johannes die Doper was reeds voor hul geboortes deur die Here geroep as Nasireërs van God. Samuel, daarteenoor, is met sy geboorte deur sy ouers aan die Here as 'n Nasireër toegewy. Nietemin het hulle almal die een besondere eienskap in gemeen dat hulle hul hele lewe lank as Nasirëers van God opgetree het.

Aangesien die nasireers mense was wat gewy is vir diens aan God, moes hulle lewenswyse ook sekere uitsonderlike eienskappe toon. Die nasireër mag in die eerste plek geen vloeistof of voedsel wat van druiwe gemaak is geëet of gedrink het nie. Hy mag nie sterk drank, wyn, asyn of druiwesap gedrink het nie. Die Nasireër mag ook nie enige vars of gedroogde druiwe geëet het nie. Alle produkte wat van druiwe gemaak is moes vermy word deur die Nasireer. Die rede hiervoor was dat God van die Nasireer verwag het om absoluut heilig te leef. Deur weg te bly van wyn of sterk drank het die Nasireer verseker dat sy optrede en woorde nie beïnvloed word deur die gebruik van alkohol nie. Die Nasireer moes te alle tye nugter en gehoorsaam aan God optree. Asyn, druiwe, rosyntjies en rosyntjiekoeke moes ook vermy word deur die Nasireer, nie omdat dit soos drank sy oordeelsvermoe kon beïnvloed nie, maar wel omdat hierdie produkte simbole was van 'n lewe wat deur die najaag van genot gekenmerk word. By die omringende volkere was die eet van hierdie lekkernye wat van druiwe gemaak is deel van hulle diens aan hul afgode. Die Nasireers moes daarom alle druiweprodukte vermy omdat dit simbool was van vleeslike genot en plesier wat nie by 'n godvresende lewe behoort nie.

Tweedens mag die Nasireer nie sy hare gesny het nie. Sy hare en baard moes ongesny bly vir die hele periode wat hy aan God gewy was. Die lang hare en baard van die Nasireer was 'n sigbare teken gewees van sy heilige afsondering aan die Here. Lang hare het in die wêreld van destyds lewe en lewenskragtigheid gesimboliseer en het daarop gewys dat die Nasireer sy lewenskrag ontvang.

Laastens mag die Nasireer aan geen lyk gevat het nie. Die Nasireer moes aan die volk 'n voorbeeld stel van volmaakte heiligheid voor God. Daarom mag hy nie in aanraking gekom het met voorwerpe wat deur God as onrein verklaar is nie. Ons weet dat 'n lyk deur God se wette as onrein verklaar is. Hoewel daar baie dinge was wat 'n mens onrein kon maak voor God, word die vat aan 'n lyk spesifiek vir die Nasireer verbied. Die Nasireer mag nie met die dood in aanraking kom, want die Nasireer is aan die volk 'n sigbare teken van die verlossing en lewe wat God bring aan sy kinders wat aan Hom gehoorsaam is.

Verwysings

Geneem uit Die gawe van selfverloëning Geargiveer 17 Maart 2017 op Wayback Machine