Ochrana

Die Departement vir die Beskerming van Openbare Veiligheid en Orde (Russies: Отделение по охранению общественной безопасности и порядка, geromaniseer: Otdelenie po okhraneniyu obshchestvennoy bezopadnosti i poryadka), gewoonlik genoem die Wagdepartement (Russies: Охранное отделение,, geromaniseer: Okhrannoye otdelenie) en algemeen in moderne bronne afgekort as die Ochrana (Russies: Охрана, IPA: [ɐˈxranə] ⓘ, lit. 'Die Wag') was 'n geheime polisiemag van die Russiese Ryk en deel van die polisiedepartement van die Ministerie van Binnelandse Sake (MVD) in die laat 19de eeu en vroeë 20ste eeu, bygestaan deur die Spesiale Korps van Gendarmes.

Oorsig

Die Ochrana, wat gevorm is om politieke terrorisme en linkse politiek en revolusionêre aktiwiteite te bekamp,^[1] het kantore regdeur die Russiese Ryk bedryf, sowel as satellietagentskappe in 'n aantal buitelandse lande. Dit het gekonsentreer op die monitering van die bedrywighede van Russiese revolusionêre in die buiteland, insluitend in Parys, waar die Ochrana-agent Pyotr Rachkovsky (1853–1910) 1884–1902 gevestig was voordat hy 1905–1906 in Sint Petersburg teruggekeer het om diens te doen.

Die Ochrana het verskeie metodes ontplooi, insluitend geheime operasies, geheime agente en "perlustrasie" - die lees van private korrespondensie. Die Ochrana se Buitelandse Agentskap het ook revolusionêre aktiwiteite gemonitor.^[2] Die Ochrana het berug geword vir sy agente provokateurs, insluitend Jacob Zhitomirsky (gebore 1880, 'n toonaangewende Bolsjewistiese en nabye vennoot van Vladimir Lenin), Yevno Azef (1869–1918), Roman Malinovsky (1876–1918) en Dmitri Bogrov (1887–1911).

Die Ochrana het probeer om die arbeidersbeweging in gedrang te bring deur vakbonde wat deur die polisie bestuur word, 'n praktyk bekend as zubatovshchina te stig. Die Kommuniste het die Ochrana gedeeltelik geblameer vir die Bloedige Sondag-gebeurtenis van Januarie 1905, toe Tsaristiese troepe^[3] honderde ongewapende betogers doodgemaak het wat opgeruk het tydens 'n betoging wat deur Vader Georgi Gapon gereël is.^[4]) en met die deelname van Pyotr Rutenberg.

Baie historici, soos die Duitser Konrad Heiden^[5] en die Russiese historikus Mikhail Lepekhine^[6] hou vol dat Matvei Golovinski, 'n skrywer en Ochrana-agent, die eerste uitgawe van die Protokolle van die Wyses van Sion (1903) geskep het. Die organisasie het ook dokumentasie geskep wat verband hou met die antisemitiese Beilis-verhoor van 1913.

Verdagtes wat deur die Ochrana gevange geneem is, is na die regstelsel van die Russiese Ryk oorgedra.

Die Ochrana was voortdurend onderbefonds en onderbeman; voor 1914 het dit net 49 werknemers gehad wat tussen sewe kantore verdeel was en het nooit meer as 2 000 informante op enige tyd gehad nie. Dit het nooit meer as 10% van die totale polisiebegroting ontvang nie.^[7]

Verwysings

↑ Okhrana Britannica Online
↑ Fischer, Ben B. (1997). Okhrana: The Paris Operations of the Russian Imperial Police. DIANE Publishing (published 1999). p. 6. ISBN 9780788183287. Besoek op 10 Mei 2019. Die opening in 1883 van die Ochrana se Buitelandse Buro, gesentreer in Parys, is aangespoor deur die verskuiwing van Russiese revolusionêre aktiwiteit van die Russiese Ryk na Wes- en Sentraal-Europa.
↑ Salisbury, Harrison E. (1981). Black Night White Snow. Da Capo Press. pp. 122–123. ISBN 0-306-80154-X.
↑ Evans, Charles T. Father Gapon
↑ "Forging Protocols" by Charles Paul Freund. Reason Magazine, February 2000
↑ Bishop, Patrick (19 November 1999). "'Protocols of Zion' forger named". The Daily Telegraph. No. 1638. Parys. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Mei 2008. Besoek op 8 November 2015. Navorsing deur 'n vooraanstaande Russiese historikus, Mikhail Lepekhine, in onlangs oopgemaakte argiewe het bevind die vervalsing is die werk van Mathieu Golovinski, opportunistiese afstammeling van 'n aristokratiese maar rebelse familie wat in 'n lewe van spioenasie en propaganda werk.
↑ Lauchlan, Iain (3 September 2005). "The Okhrana: security policing in late imperial Russia". In McKean, Robert B.; Thatcher, Ian D. (reds.). Late Imperial Russia: Problems and Prospects. Manchester University Press Series. Manchester: Manchester University Press (published 2005). p. 50. ISBN 9780719067877. Besoek op 10 Mei 2019. Die hoë vlak van geheimhouding het beteken dat revolusionêres net kon raai oor die grootte en aard van die Ochrana. Gevolglik het die opposisie blykbaar die alwetendheid van die geheime polisie oorskat. Die meeste het gedink dat daar 'n Swart Kabinet in elke stad en selfs baie dorpe van die ryk was. Toe een Sowjet-historikus die argiewe deurgegaan het, het hy net bewyse gevind van sewe sulke kantore met 'n totaal van 49 werknemers voor 1914; berigte van ander, het hy opgemerk, 'was pure hallusinasies'. Aktiviste in die politieke ondergrondse het hulle voorgestel dat die stede met wagters en informante besmet is, en was bang dat hulle geledere deurspek was met verraaiers. Vroeë teenstanders van die Ochrana het geskat dat dit tot 40 000 spioene in diens het en daarna verwys as die belangrikste stut vir die tsaristiese regime. Maar toe die polisie-argiewe in 1917 in die hande van die Voorlopige Regering val, het hulle net daarin geslaag om 600 informante te ontbloot. Onlangse opnames van die argiewe het aan die lig gebring dat die Departement van Polisie nooit meer as 2 000 informante op enige tydstip in diens geneem het nie en die meeste van hulle was nie hoëvlak spioene nie. Die hele Ochrana-begroting het gewoonlik minder as 10 persent van die totale uitgawes aan polisie uitgemaak, en het in 1914 'n hoogtepunt van ongeveer vyf miljoen roebels bereik [...].

[1] Okhrana Britannica Online

[2] Fischer, Ben B. (1997). Okhrana: The Paris Operations of the Russian Imperial Police. DIANE Publishing (published 1999). p. 6. ISBN 9780788183287. Besoek op 10 Mei 2019. Die opening in 1883 van die Ochrana se Buitelandse Buro, gesentreer in Parys, is aangespoor deur die verskuiwing van Russiese revolusionêre aktiwiteit van die Russiese Ryk na Wes- en Sentraal-Europa.

[3] Salisbury, Harrison E. (1981). Black Night White Snow. Da Capo Press. pp. 122–123. ISBN 0-306-80154-X.

[4] Evans, Charles T. Father Gapon

[Freund2000-5] "Forging Protocols" by Charles Paul Freund. Reason Magazine, February 2000

[6] Bishop, Patrick (19 November 1999). "'Protocols of Zion' forger named". The Daily Telegraph. No. 1638. Parys. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 28 Mei 2008. Besoek op 8 November 2015. Navorsing deur 'n vooraanstaande Russiese historikus, Mikhail Lepekhine, in onlangs oopgemaakte argiewe het bevind die vervalsing is die werk van Mathieu Golovinski, opportunistiese afstammeling van 'n aristokratiese maar rebelse familie wat in 'n lewe van spioenasie en propaganda werk.

[7] Lauchlan, Iain (3 September 2005). "The Okhrana: security policing in late imperial Russia". In McKean, Robert B.; Thatcher, Ian D. (reds.). Late Imperial Russia: Problems and Prospects. Manchester University Press Series. Manchester: Manchester University Press (published 2005). p. 50. ISBN 9780719067877. Besoek op 10 Mei 2019. Die hoë vlak van geheimhouding het beteken dat revolusionêres net kon raai oor die grootte en aard van die Ochrana. Gevolglik het die opposisie blykbaar die alwetendheid van die geheime polisie oorskat. Die meeste het gedink dat daar 'n Swart Kabinet in elke stad en selfs baie dorpe van die ryk was. Toe een Sowjet-historikus die argiewe deurgegaan het, het hy net bewyse gevind van sewe sulke kantore met 'n totaal van 49 werknemers voor 1914; berigte van ander, het hy opgemerk, 'was pure hallusinasies'. Aktiviste in die politieke ondergrondse het hulle voorgestel dat die stede met wagters en informante besmet is, en was bang dat hulle geledere deurspek was met verraaiers. Vroeë teenstanders van die Ochrana het geskat dat dit tot 40 000 spioene in diens het en daarna verwys as die belangrikste stut vir die tsaristiese regime. Maar toe die polisie-argiewe in 1917 in die hande van die Voorlopige Regering val, het hulle net daarin geslaag om 600 informante te ontbloot. Onlangse opnames van die argiewe het aan die lig gebring dat die Departement van Polisie nooit meer as 2 000 informante op enige tydstip in diens geneem het nie en die meeste van hulle was nie hoëvlak spioene nie. Die hele Ochrana-begroting het gewoonlik minder as 10 persent van die totale uitgawes aan polisie uitgemaak, en het in 1914 'n hoogtepunt van ongeveer vyf miljoen roebels bereik [...].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]