Plastiese kristal

Die term plastiese kristal is die eerste keer in 1938 deur Timmermans gebruik om fases te karakteriseer wat die volgende kenmerke het:

1. 'n buitengewoon klein smeltentropie (<20 kJ/molK) wat deur een of meer oorgange met 'n groot entropie voor die smelttemperatuur voorafgegaan word
2. hoë drievoudpuntdruk en -temperatuur
3. hoë simmetrie; gewoonlik is dit kubies of heksagonaal met 'n klein eenheidsel
4. hoë deursigtigheid, klewerigheid en 'n relatief goeie plastisiteit en lae hardheid.

Die struktuur is molekulêr en die molekules het 'n globulêre vorm wat effens afwyk van sferies, soos tetaëders of oktaëders. In die plastiese kristal lyk hulle egter as sfere te gedra en daar is wanorde in hulle oriëntasie.