Postmodernisme in die Nederlandse letterkunde

Postmodernisme in die Nederlandse letterkunde is 'n veelsydige literêre beweging wat hom vanaf die 1960's gemanifesteer het en sowel literatuur as leesstof insluit. Postmoderne literatuur wyk so af van vorige literêre bewegings in onder meer sy opvatting van menslikheid, verteltegniek en hantering van verhaalchronologie, dat tradisionele ontledingsmetodes nie leiding bied vir die verstaan ​​van 'n postmoderne werk nie.

Integrasie van die term

wysig

Alhoewel die Amerikaanse literêre kritiek reeds in die 1960's die term postmodernisme gebruik het, het dit eers in die 1980's aanvaarding in die Nederlandse literatuurkritiek gevind. Werke wat nou postmodern genoem sou word, het verskillende name gekry. Die werk van die Vijftigers is 'eksperimentele' poësie genoem en Sybren Polet het die term 'Ander prosa' geskep, 'n effektiewe benaming vir werk wat nie aan tradisie voldoen nie. Ander terme het metaliteratuur en neo-avant-garde ingesluit.[1]

In die 1980's het navorsers gesoek na vroeë voorbeelde van Nederlandstalige werke wat as postmodernisties beskou kan word. ’n Gunstelingkandidaat was Hermans se surrealistiese roman De God Denkbaar Denkbaar de God uit 1956, vanweë die problematisering daarvan van die verhouding tussen taal en werklikheid, intertekstualiteit en ander vorme van grensverbreking.[2]

Verwysings

wysig
  1. Musschoot (1991), 204
  2. Brems (2006), 511

Bronne

wysig