Raamvertelling
’n Raamvertelling of raamverhaal is ’n vertellingstegniek waar ’n bepaalde verhaal ’n geheel vorm waarbinne ’n ander verhaal of ’n paar ander verhale voorkom. Dit word veral in rolprente en letterkunde gebruik.
’n Raamvertelling kan begin met ’n vertelling in die hede waarin verskillende karakters aan die woord kom. Dit word bedoel as die agtergrond, waarmee die tema bepaal word en die karakters as vertellers voorgestel word. Hulle vertel dan elk sy verhaal oor wat in die verlede plaasgevind het. Op dié manier word hierdie verhale verbind deur die raamvertelling.
In die binneverhale kan dieselfde verteller aan die woord wees, soos in Duisend-en-een-nag, of verskillende vertellers, soos in Giovanni Boccaccio se Decamerone.
Voorbeelde van raamvertellings
wysig- Job in die Bybel
- Homeros se Odussee en deels ook die Aeneis
- Duisend-en-een-nag
- Emily Brontë se Wuthering Heights
- Die Meester en Margarita deur Michail Boelgakof
- The Canterbury Tales deur Geoffrey Chaucer
- Faust deur Johann Wolfgang von Goethe
- Decameron deur Giovanni Boccaccio
- Heart of Darkness deur Joseph Conrad
- Die Kreutzersonata deur Leo Tolstoi (1891)
Eksterne skakels
wysig
Hierdie artikel is vertaal uit die Nederlandse Wikipedia
Wikiwoordeboek het 'n inskrywing vir raamvertelling.
