Diachroniese taalkunde: Verskil tussen weergawes

Aanvanklik was diachroniese taalkunde [[vergelykende taalkunde|vergelykend]] van aard en was dit hoofsaaklik gemoeid met die vasstelling van taalfamilies en die rekonstruksie van prehistoriese tale deur gebruik te maak van die [[vergelykende metode]] en [[interne rekonstruksie]]. Die fokus was op die welbekende [[Indo-Europese tale]], waarvan 'n baie uitgebreide opgetekende geskiedenis gehad het. Sedertdien is daar egter betekenisvolle werk gedoen op die gebied van die vergelykende taalkunde aan onder meer die [[Oeral-tale]], [[Austronesiese tale]] en etlike families van [[Amerikaanse Indiaan-tale]]. [[Vergelykende taalkunde]] is egter nou net 'n deel van 'n breër dissipline van diachroniese taalkunde. Vir die [[Indo-Europese tale]] is vergelykende studie nou 'n hoogs gespesialiseerde studieveld en die meeste navorsing word nou gedoen op die gebied van die latere ontwikkeling van hierdie tale, veral die ontwikkeling van die moderne standaardvorme.

==Evolusie tot ander studievelde==

Aanvanklik was ''alle'' moderne taalkunde diachronies van aard - selfs die studie van moderne dialekte het behels dat die oorsprong daarvan ondersoek word. Maar [[Ferdinand de Saussure|Saussure]] het 'n onderskeid getref tussen [[sinchroniese taalkunde|sinchroniese]] and diachroniese taalkunde, wat grondliggend is aan die hedendaagse organisasie van die dissipline. Voorrang word gegee aan sinchroniese taalkunde, en diachroniese taalkunde word gedefinieer as die studie van opeenvolgende sinchroniese stadiums. Saussure se duidelike afbakening word egter nou as idealisties beskou. In die praktyk is 'n suiwer sinchroniese taalkunde nie moontlik vir enige periode voor die uitvinding van die [[grammofoon]] nie: geskrewe verslae weerspieël taalkundige ontwikkelinge nooit so vinnig soos spraak nie. Dit is in elk geval ook moeilik om dit akkuraat te dateer voor die ontwikkling van die moderne [[titelblad]]. Daarbenewens het die werk wat [[sosiolinguistiek|sosiolinguiste]] op die gebied van taalkundige variasie gedoen het, getoon dat sinchroniese stadiums nie eenvormig is nie: die spraakgewoontes van ouer en jonger sprekers verskil op maniere wat 'n aanduiding gee van taalverandering. Sinchroniese variasie is taalverandering wat besig is om plaas te vind.