'''Pous Gregorius VII''' was hervormingsgesind soos sy voorgangers en het die kerk en die pousdom eerste gestel. In [[1075]] vaardig hy die dekreet 'Dictatus papae' uit, wat die pous die hoogste gesag in die kerk en die maatskappy maak. Dit het hom in konflik gebring met gevestigde belange van die adel. Wie stel biskoppe aan; die keiser of die pous? Die struweling wat as die '[[Investituurstryd']] bekend staan, sou nog lank duur. Keiser Hendrik IV het voortgegaan om biskoppe aan te stel. Gregorius het hom tereggewys. Hendrik het 'n sinode van Duitse biskoppe bymekaar geroep in Worms op [[24 Januarie]] [[1076]], wat gedwee die pous afgeset het. Die pous het toe Hendrik in [[1076]] geëkskommunikeer. Op [[25 Januarie]] [[1077]] kom die keiser na Canossa om vergiffenis te vra. Matilda, gravin van Toskane en vrou van Godfried van Lotaringe, die broer van [[Pous Stefanus IX]] (X), het bemiddel. Hendrik se berou was geveins en drie jaar later ekskommunikeer die pous hom weer en sit hom bowendien af as keiser. Duitse biskoppe het teruggekap en sit Gregorius af op die sinode in Brixen op [[16 Junie]] [[1081]] en kies [[Teenpous Clemens III]]. Hendrik trek met 'n leër na [[Rome]] met die hulp van Godfried van Bouillon, maar Gregorius word gered deur die Normandiër Robert Guiscard. Die pous moet egter vlug na Salerno waar hy op [[25 Mei]] [[1085]] sterf.
