William Wallace: Verskil tussen weergawes

Op 11 September 1297 gewen Wallace die slag van Stirling Bridge teen 'n veel groter Engelse mag. Die ses maande daarna lei hy 'n klopjag in die noorde van Engeland. Hy wou die stryd na Engelse grondgrondgebied neem, om aan Eduard te wys dat Skotland dieselfde skade as wat hy aangerig het, suid van die grens kan aanrig.

Die [[Slag van Falkirk (1298)|slag van Falkirk]] volg op 1 April 1298, wat Eduard met behulp van sy swaar gewapende leër wen. Wallace vlug na die berge om die gevegstryd van daar af voort te sit.

[[Lêer:The Trial of William Wallace Statueat , Aberdeen2Westminster.jpg|duimnael|links|Standbeeld van William Wallace inse [[Aberdeen]]verhoor.]]

Wallace ontduik gevangenskap tot 5 Augustus 1305, waarna John de Menteith, 'n Skotse ridder wat lojaal aan Eduard was, hom op Robroyston naby [[Glasgow]] aan Engelse soldate uitlewer. Wallace is na ''Westminster[[Paleis Hall''van Westminster|Westminster]] in [[Londen]] geneem, waar hy vir [[hoogverraad]] aangekla is. Hy antwoord die aanklag met die woorde: "Ek kan nie verraad teenoor Eduard pleeg nie, omdat ek nie een van sy onderdane is nie". Wallace is egter skuldig bevind.

Na die verhoor is Wallace op 23 Augustus 1305 uit die saal geneem, kaal uitgetrek, en agter 'n perd deur die stad na gesleep. Hy is daarna gehang en gevierdeel (in 4 dele gekap of uitmekaargetrek), die wreedste teregstelling volgens die destydse Engelse wetreg. Dit beteken dat hy gehang is om te wurg, maar afgehaal is terwyl hy nog gelewe het. Sy liggaam is daarna oopgesny en sy ingewande is voor hom verbrand. Daarna is hy onthoof en sy liggaam in vier dele gekap. Sy hoof is in teer gedoop en bo London Bridge geplaas. Dit is later saam met die koppe van broers John en Simon Fraser, wat kollegas van Wallace was, uitgestal. Wallace se ledemate is afsonderlik in [[Newcastle upon Tyne]], Berwick-upon-Tweed, Stirling en [[Aberdeen, Skotland|Aberdeen]] ten toon gestel.