Neutrondiffraksie: Verskil tussen weergawes

'''Neutrondiffraksie''' is 'n tegniek om die struktuur van materiale te bestudeer deur hulle met neutrone[[neutron]]e te bombardeer<!-- beskiet --> en die (koherente) strooiing van die neutrone te meet. Die strooiing is gewoonlik elasties, maar kan soms onelasties wees.

In die jare 1930 het navorsers begin om met diffraksie van neutrone te eksperimenteer, maar dit het nie tot bruikbare resultate gelei nie omrede die beskikbare bronne te swak was. In 1945 het dit verander. Kernreaktore het 'n Maxwell-spektrum van neutrone opgelewer waaruit Zinn met 'n baie groot kristal as monochromator 'n bundel neutrone met 'n noue bereik van golflengtes uitgeselekteer het, wat vir 'n diffraksie-eksperiment gebruik kon word. In vergelyking met X-straalbronne was dit nog steeds 'n swak bron gewees en het dit groot monsters vereis, wat die tegniek lank tot poeierdiffraksie beperk het. Rondom 1951 het dit duidelik geword dat dit nie die elektrone rondom die kern is wat verantwoordelik vir die strooiing is nie, soos in die geval by X-straaldiffraksie nie, maar die kern se spin, of – indien die materiaal magnetiese orde bevat – ook die ongepaarde elektron s'n. By die meeste isotope tree by 'n elastiese botsing 'n faseverskil van 180° in, maar daar bestaan ook isotope van elemente soos Li, Mn, H waar die faseverskil nul is. In 1951 het Shull en Wollan die koherente strooiingsamplitudes van sowat sestig elemente en isotope gepubliseer en dit was die begin gewees van die toepassing van neutrondiffraksie as 'n wetenskaplike tegniek.<ref name="Bacon">{{Aut|G.E. Bacon}} X-ray and Neutron Diffraction: The Commonwealth and International Library, 1966, Pergamon Press, Library of Congress, nr 66-25305</ref>

Kernreaktore wat byvoorbeeld {{chem|235|U}} of {{chem|239|Pu}} gebruik vir 'n splytingsreaksie produseer ook neutrone wat gebruik kan word vir strooiingseksperimente. Hierdie bronne gee 'n voortdurende neutronestroom. Die momentumoordrag wat plaasvind by die strooiing word gemeet deur die strooiingshoek te bepaal. In Suid-Afrika het daar in 2015 twee nuwe instrumente vir neutrondiffraksie, MPISI en PITSI in werking getree by Necsa se SAFARI-1-navorsingsreaktor. PITSI is 'n poeierdiffraksie-instrument wat ondersoeke na fase-oorgange in die temperatuurgebiede 300-1800K en 3-350K moontlik maak.<ref>{{cite web|url=http://events.saip.org.za/contributionDisplay.py?contribId=368&sessionId=11&confId=53|title={{Aut| Andrew Venter}} Neutron diffraction facilitie MPISI and PITSI at SAFARI-1}}</ref>

{{commonsCommons|Neutron diffraction|Neutrondiffraksie}}