Klinker: Verskil tussen weergawes

Klinkerhoogte verwys na die vertikale posisie van die tong met betrekking tot óf die verhemelte óf die opening van die kakebeen. In '''hoë klinkers''', soos {{IFA|[i]}} en {{IFA|[u]}}, is die tong hoog in die mond geposisioneer terwyl die tong in '''lae klinkers''', soos {{IFA|[a]}} laag in die mond geleë is. In die Internasionale Fonetiese Alfabet (IFA) word daar eerder van onderskeidelik van '''geslote klinkers''' (vir hoë klinkers) en '''oop klinkers''' (vir lae klinkers) gepraat waar verwys word na die relatiewe mate waartoe die kakebeen oop of geslote is. Klinkerhoogte is egter 'n aksoestiese eienskap wat vandag nie in tremeterme van tonghoogte of kakebeenoopheid beskryf word nie maar volgens die relatiewe frekwensie van die eerste [[formant]] (F1). Hoe hoër die F1-waarde, hoë laer (meer oop) die klinker; hoogte is dus omgekeerd eweredig aan F1.<ref>Volgens Peter Ladefoged is tradisionele uitspraak beskrywings soos hoogte en posisie nie geheel en al beverdeigend nie en as fonetici 'n klinker as hoog of laag beskryf, beskryf hulle inder waarheid 'n akoestiese waarde eerder as die werklike posisie van die tong. Ladefoged, Peter (2006) ''A Course in Phonetics (Fifth Edition)'', Boston, MA: Thomson Wadsworth, p. 189.</ref>