Nikolaas II van Rusland: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Uitgebrei, nog besig |
Uitgebrei, nog besig |
||
Lyn 68:
In April 1894 is Nikolaas saam met sy oom Sergei en tante Ella na Koburg in Duitsland vir die troue van Ella en Alix se broer, [[Ernst Ludwig, Groothertog van Hesse]], met hul gemeenskaplike niggie [[prinses Victoria Melita van Sakse-Koburg en Gotha]]. Onder die gaste was koningin Victoria en keiser Wilhelm II. In Koburg het Nikolaas vir Alix gevra om te trou, maar sy het dit van die hand gewys. As diep godsdienstige lidmaat van die [[Lutherse Kerk]] was sy ongewillig om haar tot die [[Russies-Ortodokse Kerk|Russies-Ortodokse geloof]] te bekeer.<ref>[[#King1994|King (1994)]] p. 54</ref> Die Duitse keiser het egter vir haar gesê sy het ’n plig om met Nikolaas te trou en haar geloof te verander, nes haar suster Ella in 1892 gedoen het. Op [[20 April]] [[1894]] het Nikolaas en Alix verloof geraak. Sy ouers was aanvanklik daarteen gekant omdat Alix ’n swak indruk gewek het op haar besoeke aan Rusland. Hulle het ook gehoop om Rusland se nuwe bondgenootskap met [[Frankryk]] te versterk deur ’n huwelik tussen Nikolaas en prinses Hélène van Orléans, dogter van Philippe, die Graaf van Parys. Hulle het net hul toestemming gegee toe hulle besef Aleksander II se toestand versleg. Koningin Victoria was ook aanvanklik teen hul huwelik gekant omdat sy blykbaar nie van Rusland gehou het nie.
[[Beeld:Engagement official picture of Alexandra and Nicholas.jpg|thumb|180px|Die amptelike verlowingsfoto van Nikolaas en Alix (April 1894).]]
Teen Oktober 1894 het Aleksander III op sy sterfbed gelê, en hy en Nikolaas het Alix gevra om na die keiserlike paleis in Liwadija te kom.<ref>[[#King2006|King (2006)]] p. 326</ref> Sy het op 22 Oktober daar aangekom en 10 dae later is Aleksander op 49-jarige ouderdom dood. Nikolaas, toe net 26, was die nuwe keiser van Rusland. Daardie aand het sy pa se priester hom ingeseën as keiser Nikolaas II. Die volgende dag het Alix die Ortodokse geloof aangeneem met die naam Aleksandra Fjodorowna, die titel groothertogin en die aanpsreekvorm Keiserlike Hoogheid.<ref>{{cite news |title=The Czar And Princess Alix. Another Manifesto |work=Exeter and Plymouth Gazette |date=5 November 1894 |accessdate=11 Maart 2016 |url=http://www.britishnewspaperarchive.co.uk/viewer/bl/0000509/18941105/028/0003| via = British Newspaper Archive|subscription=yes}}</ref>
Lyn 238:
Lede van die Doema en die Petrogradse [[sowjet]] het ’n tussentydse regering gevorm om die orde te probeer herstel. Hulle het geëis dat Nikolaas II abdikeer. Die tsaar kon nie eintlik weier nie – sy generaals het saamgestem, hy het geen lojale soldate gehad nie, sy gesin was in die hande van die tussentydse regering en hy was bang ’n burgeroorlog breek uit en open die deure vir Duitse verowering.
==
===Abdikasie===
Ná die [[Februarie-rewolusie]] het Nikolaas eindelik geabdikeer: eers ten gunste van sy seun, Aleksei, maar ’n paar uur later het hy op advies van dokters ook namens Aleksei bedank. Hy het sy broer, [[Groothertog Michail Aleksandrowitsj van Rusland|groothertog Michail]], as nuwe tsaar aangewys.
Line 245 ⟶ 246:
Dit is debatteerbaar of Nikolaas se gedwonge abdikasie regtig wettig was en of hy die reg gehad het om namens sy seun te abdikeer; hy was immers ná sy eie abdikasie eintlik ’n onderdaan van Aleksei en net groothertog Michail, as die aangewese regent, het die reg gehad om die opvolging te verander. Sommige historici glo Nikolaas het tot met sy dood tsaar gebly, al was dit net in teorie.
==
[[Beeld:Tobolskhouse2.jpg|thumb|260px|Die goewerneurshuis in [[Tobolsk]] waar die keiserlike gesin tussen Augustus 1917 en April 1918 gevange gehou is.]]
Nikolaas was desperaat om na Brittanje te gaan vir sy bannelingskap. Die Britse regering het op 19 Maart 1917 teensinnig aangebied om asiel aan die gesin toe te staan, hoewel voorgestel is dit sou beter wees as die Romanofs na ’n neutrale land gaan. Nuus oor die asiel het groot teenkanting van die [[Arbeidersparty]] en baie Liberale gekry, en die Britse ambassadeur, sir George Buchanan, het gemaan die verlinkses sou die gewese tsaar se teenwoordigheid gebruik "as ’n verskoning om die openbare mening teen ons te laat draai".<ref name="Massie, Robert K. 1967 p. 461">Massie, Robert K. ''Nicholas and Alexandra: The Last Tsar and His Family'' (1967) p. 461</ref> Die regering het die aanbod van asiel in April teruggetrek ná besware deur koning [[George V van die Verenigde Koninkryk|George V]], wat bekommerd was dit sou oproer in Brittanje veroorsaak. Die Franse regering wou ook nie die Romanofs aanvaar nie vanweë die toenemende onrus aan die Westerse Front en tuis oor die voortgesette oorlog teen Duitsland.<ref>{{cite book|author=Gareth Russell|title=The Emperors: How Europe's Rulers Were Destroyed by the First World War|url=https://books.google.com/books?id=K4QFBQAAQBAJ&pg=PP164|year=2014|publisher=Amberley|pages=164–65}}</ref><ref>Rose, Kenneth ''King George V'' (1983) p. 210</ref> Nog ’n rede was die idee dat keiserin Aleksandra pro-Duits was.<ref name="Massie, Robert K. 1967 p. 461"/>
Om die gesin te beskerm teen die toenemende rewolusionêre toestande het die tussentydse regering die gesin in Augustus na [[Tobolsk]] in die [[Oeralgebergte]] gestuur totdat hulle in die lente van 1918 via Japan oorsee kon gaan.<ref>Massie, Robert K. ''Nicholas and Alexandra: The Last Tsar and His Family'' (1967) p. 487</ref> Daar het hulle redelik gerieflik in die voormalige goewerneur se woning gebly. In Oktober 1917 het die [[Bolsjewis]]te egter die tussentydse regering oorgeneem. Nikolaas was nie baie bekommerd nie, want Boris Solowijef, die man van Maria Raspoetin, was veronderstel om reddingspogings te organiseer, maar niks het daarvan gekom nie. Daar is gerugte dat Solowijef vir die Bolsjewiste of Duitsers, of albei, gewerk het.<ref>Massie, Robert K. ''Nicholas and Alexandra: The Last Tsar and His Family'' (1967) p. 488-492</ref>
Op 1 Maart 1918 is die gesin op soldaatrantsoene geplaas, wat beteken het die verlies van 10 lojale bediendes asook botter, koffie en ander luukses. Nikolaas en Aleksandra was geskok oor die nuus van die Verdrag van Brest-Litofsk, waarvolgens Rusland ingestem het om [[Pole]], [[Finland]], die [[Baltiese lande]], [[Oekraïne]], die [[Krim]] en die grootste deel van die [[Kaukasus]] af te staan.<ref>Massie, Robert K. ''Nicholas and Alexandra: The Last Tsar and His Family'' (1967) p. 493-494</ref> Wat hulle moed gegee het, was die geloof dat hulp op pad was.<ref>[[#Tames|Tames]], p. 62.</ref>
Op 30 April 1918 is die Romanofs na hul finale bestemming gestuur: die dorp [[Jekaterinburg]], waar hulle aangehou is in die [[Ipatijef-huis]], die woning van die militêre ingenieur Nikolai Ipatijef.
===Teregstelling===
[[Beeld:Family Nicholas II of Russia ca. 1914.jpg|thumb|280px|Die Russiese keiserlike gesin (tussen omstreeks 1913 en 1914.)]]
Daar is verskeie weergawes oor wat daarna gebeur het en historici het nog nie tot ’n finale vergelyk gekom nie.
Volgens die weergawe van Jakof Joerofski, die hooflaksman, is die gesin omtrent tweeuur die oggend van 17 Julie 1918 wakker gemaak; hulle het aangetrek en is na ’n kelderkamer agter die Ipatijef-huis geneem. Die voorwendsel was die gesin se veiligheid omdat Bolsjewistiese magte glo op pad na Jekaterinburg was en dalk op die huis sou skiet.<ref name="Nicholas 1998">''Nicholas & Alexandra – The Last imperial Family of Tsarist Russia'', Booth-Clibborn Editions, 1998, {{ISBN|1861540388}}</ref>
Saam met Nikolaas, Aleksandra en hul kinders was hul dokter en drie bediendes wat vrywillig by die gesin gebly het: die tsaar se persoonlike dokter, Ewgeni Botkin, Aleksandra se bediende, Anna Demidowa, die gesinskok, Iwan Charitonof, en die voetsoldaat Aleksei Troepp. ’n Vuurpeloton het intussen in ’n aangrensende vertrek byeengekom; dit het bestaan uit sewe Kommunistiese soldate van Sentraal-Europa en drie plaaslike Bolsjewiste, en was onder die bevel van Joerofski.<ref name="Nicholas 1998" />
Terwyl die vuurpeloton die kamer binnegekom het, het Joerofski aangekondig die Oeral-sowjet van werkersafgevaardigdes het hulle tot dood veroordeel. Hy het daarna die tsaar trompop geskiet.<ref name="Nicholas 1998" />
Die vuurpeloton het daarna die res van die mense geskiet. Die tsaar is eerste dood; Anastasia, Tatjana, Olga en Maria het die eerste sarsie skote oorleef. Die susters het 1,3 kg se diamante en edelgesteentes in hul klere weggesteek wat aanvanklik die skote en bajonetsteke afgeweer het.<ref>[[#Massie1995|Massie (1995)]] p. 8.</ref> Hulle is daarna van naby in die kop geskiet.<ref>[[#Massie1995|Massie (1995)]] p. 6.</ref>
Volgens ’n aankondiging van die Presidium van die Oeral-streeksowjet is sameswerings ontbloot om die gewese tsaar te bevry, teenrewolusionêre magte was op pad na Jekaterinburg en die oudtsaar was skuldig aan onvergeeflike misdade teen die nasie.<ref>{{cite book|author=Alexander, Robert |title=The Kitchen Boy: A Novel of the Last Tsar|url=https://books.google.com/books?id=l0z8GNUhOqoC|date=2003|publisher=Penguin Group US|isbn=978-1-101-20036-0}}</ref>
<blockquote>In die lig van die vyand se nabyheid aan Jekaterinburg en die [[Tsjeka]] se ontbloting van ’n ernstige Wit Leër-sameswering om die gewese tsaar en sy gesin te ontvoer... In die lig van die nadering van die Rooi hoofstad van die Oeralgebergte deur teenrewolusionêre groepe en die moontlikheid dat die gekroonde tiran ’n verhoor deur die volk sal vryspring (’n sameswering deur die Wit Leër om hom en sy gesin te ontvoer is blootgelê en die ooreenstemmende dokumente sal gepubliseer word), het die Presidium van die Oeral-streeksowjet, in die vervulling van die wil van die Rewolusie, besluit om die gewese tsaar Nikolai Romanof te skiet wat skuldig is aan tallose, bloedige, gewelddadige handelings teen die Russiese volk.<ref>Telegraph quoted in [https://books.google.com/books?id=l0z8GNUhOqoC ''The Kitchen Boy''] by Robert Alexander (unpaginated).</ref></blockquote>
== Stamboom ==
| |||