Eik: Verskil tussen weergawes

Eikebome met hul dik stamme, skurwe bas, knoetserige takke en donkergroen blare het sedert die vroegste tye 'n belangrike rol in die Europese kultuur gespeel. Die Kelte en Germane het dithulle as heilige bome beskou, wat die woonplek van die oppergod Wodan was (vandaar die benamingnaam wodanseik vir besonder groot eike). Onder eikebome is offers gebring en inweidingsinwydings- en rouplegtighede gehou. HeideHelde wat uit oorloë teruggekeer het, is met eikeloof getooi en menige romantiese toneel het hom volgens oorlewering, gedigte en liedjies onder eikebome afgespeel.·

Eike is eenhuisig, dit wil sê, manlike en vroulike blomme kom langs mekaar op dieselfde plant voor. Die manlike blomme vorm katjies, wat afval nadat die boom klaar geblom het. Die vroulike blomme kom ofóf afsonderlik in groepies ofóf in 'n gemeenskaplike omwindsel voor. Die vrugte van eikebome, bekend as akkers of eikels, word binne een of twee jaar ryp, afhangende van die spesie.

Die eik en die Europese eik kan albei tot 40 m hoog en sowat 300 jaar oud word. Daar is vir ʼn lang tydlank gemeen dat die twee eike subspesies is, maar die akkers van die Europese eik is rond en vet, terwyl die van die wintereik lank en spits is. Laasgenoemde se akkers is ook nie gesteeld nie. Daarby verskil die kleur van die jong blare: diedié van die Europese eik is rooibruin en diedié van die wintereik geelgroen. In die somer is die kleur dieselfde by albei bome, hoewel die blaarsteel van die Europese eik altyd baie korter is as diedié van die wintereik.

Nog ʼn eik wat goed in Suid-Afrika aard, is die kurkeik (''Quercus suber''). Dit is inheems in [[Spanje]] en [[Portugal]] en van sy dik bas word kurk vervaardig. Hoewel die meeste eike van Europa af versprei het, kry ʼn mens ook ʼn Amerikaanse eik (''Quercus rubra''), waarvan die groot spitslobbige blare in die herfs donkerrooi van kleur is. Hierdie eik verdra meer skaduwee as enige ander een, maar geen sterk wind nie.

Die akkers van die meeste eike is bitter en is hoogstens as veevoer geskik. Uitsonderings is egter die akkers van die Hongaarse eik (''Quercus frainetto''), die Turkse of moseik (''Quercus cerris'') en die steeneik (''Quercus ilex var ballota''), wat soet en smaaklik is. Hoewel dieselfde eikesoort in wisselende klimaatstoestande kan groei, word hul groeiwyse deur die klimaat beïnvloed. Waar ʼn eikeboom byvoorbeeld in [[Nederland]] naná 10 of 12 jaar nog maar klein is, sal ʼn boom van dieselfde soort in Suid-Afrika na ná 5 jaar al manshoogte wees. Die rede hiervoor is dat die Europese winter ʼn langer winterslaap aan die boom bied, terwyl die groeiperiode (in die somer) in Suid-Afrika weer langer is. ʼn Nadeel van die vinnige groei van die Suid-Afrikaanse eike is dat hul hout sagter en brosser is en dus nie so geskik is vir timmerhout soos die van die Europese eike nie.