Stereoskopie: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Uitgebrei, nog besig |
Uitgebrei, nog besig |
||
Lyn 21:
Hoewel die term "3D" algemeen gebruik word, verskil die voorstelling van twee eenderse 2D-beelde van ’n voorstelling in drie volle dimensies. In laasgenoemde verander ’n waarnemer se kop- en oogbewegings nie die inligting wat oor die voorwerpe ontvang word nie. Nes volle driedimensionele klank nie met twee stereoluidsprekers geskep kan word nie, is dit ’n oorvereenvoudiging om twee 2D-beelde "3D" te noem. Die regte term, "stereoskopies", is omslagtiger as die algemeen gebruikte verkeerde term, "3D". Hoewel die meeste stereoskopiese beelde nie werklik 3D-beelde is nie, is alle werklike 3D-beelde stereoskopies omdat hulle ook aan die laer kriteria voldoen.
==Beelde langs mekaar==
[[Beeld:Early bird stereograph2.jpg|thumb|"The early bird catches the worm", ’n stereograaf wat in 1900 deur North-Western View Co. van Baraboo, [[Wisconsin]], gepubliseer is (digitaal gerestoureer).]]
Tradisionele stereoskopiese fotografie behels die skepping van ’n 3D-illusie met behulp van twee 2D-beelde, ’n stereogram. Die oudste manier om dieptewaarneming in die brein te verbeter, is om vir die kyker twee verskillende beelde te gee wat twee perspektiewe van dieselfde voorwerp verteenwoordig, met ’n effense afwyking wat gelyk of byna gelyk is aan die perspektiewe wat die oë natuurlik in binokulêre visie waarneem.
Om oogspanning en distorsie te vermy moet elk van die twee 2D-beelde so aan die kyker gewys word dat enige voorwerp op ’n oneindige afstand deur die oog waargeneem word as reg voor hom; die kyker se oë moenie skeel wees of in verskillende rigtings kyk nie. As die foto geen voorwerp op ’n oneindige afstand, soos ’n horison of ’n wolk, bevat nie moet die foto's nader aan mekaar geplaas word.
Die voordeel van dié metode is dat daar nie ’n afname in helderheid is nie; beelde kan dus teen ’n baie hoë resolusie en in volle spektrumkleur gewys word, wat beteken min of geen beeldprosessering is nodig nie. In sommige omstandighede kan twee beelde besigtig word sonder enige spesiale toestel.
Die hoofnadeel van die metode is dat groot beelde nie prakties besigtig kan word nie. As die grootte van die beeld toeneem, moet óf die toestel óf die kyker proporsioneel verder van die beeld af beweeg om dit gemaklik te kan sien. Om nader aan die beeld te beweeg om meer besonderhede te kan sien, sal net moontlik wees met ’n toestel wat vir die verskil opmaak.
===Sonder ’n toestel===
Daar is twee maniere om sonder ’n kyktoestel na twee beelde te kyk:<ref name=":1">[http://www.angelfire.com/ca/erker/freeview.html How To Freeview Stereo (3D) Images]. Greg Erker. Besoek op 2009-08-21</ref><ref>[http://www.3dphoto.net/text/viewing/technique.html How to View Photos on This Site]. Stereo Photography – The World in 3D. Besoek op 2009-08-21</ref>
* Die parallelkykmetode gebruik twee beelde, met die linkeroogbeeld vir die linkeroog en die regteroogbeeld vir die regteroog. Die saamgestelde 3D-beeld lyk groter en verder weg as die twee werklike beelde, en so kan ’n lewensgroot toneel geloofwaardig gesimuleer word. Die kyker probeer "deur" die beeld kyk met sy oë parallel, asof hy na die werklike toneel kyk. Dit kan moeilik wees met normale visie omdat oogfokus en binokulêre samevloeiing gewoonlik gekoördineerd is. Een benadering om die twee funksies te skei, is om van naby en met ontspanne oë na die twee beelde te kyk en geen poging aan te wend om skerp te fokus nie, maar eenvoudig gemaklike stereoskopiese samesmelting van die twee dowwe beelde te kry deur "deur" die beeld te kyk, en dan eers te probeer om skerper te fokus. Die afstand van die beelde kan vergroot word indien nodig. Om dit gemaklik te kan sien, moet die grootte en spasiëring van die beelde so wees dat die ooreenstemmende punte van baie veraf voorwerpe in die toneel geskei word deur dieselfde afstand as die kyker se oë, maar nie meer nie; die gemiddelde tussenoogafstand is sowat 63 mm.
* Die skeelkykmetode ruil die linker- en regteroogbeelde om sodat hulle korrek gesien kan word wanneer die oë skeel is; die linkeroog kyk na die beeld regs en die regteroog na die beeld links. Die saamgesmelte 3D-beeld lyk kleiner en nader as die werklike beelde, en groot voorwerpe en tonele lyk dus kleiner. Dié metode is gewoonlik makliker vir amateurkykers. Om te help om die beelde te meng, kan ’n vingerpunt tussen die skeiding van die twee beelde geplaas word, en dan stadig na die kyker se oë beweeg word terwyl reguit na die vinger gekyk word; op ’n sekere afstand sal dit lyk of ’n saamgesmelte 3D-beeld net bo die vinger sweef.
Om sonder ’n spesiale toestel of bril na sulke beelde te kyk, verg ’n onnatuurlike kombinasie van [[Vergensie|oogvergensie]] (die gelyktige beweging van die oë in teenoorgestelde rigtings) en akkommodasie. Verskillende kykers kan ’n verskillende mate van ongemak verduur om versmelting en goeie fokus te ondervind, en dit kan wisselende mates van stremming op die oë plaas.
== Verwysings ==
| |||