Suid-Afrika se beroemste moordenaars

   Hierdie artikel behoort versmelt te word met Lys van Suid-Afrikaanse reeksmoordenaars.
Maak seker om die inhoud te skuif na die bladsy wat reeds aan Wikidata gekoppel is!
Indien altwee gekoppel is, sien hier.

Hierdie artikel is ingeskryf vir die Skole Skryfkompetisie [1].
As u van plan was om ’n groot wysiging aan hierdie artikel aan te bring, is dit miskien ’n beter idee om dit vir eers op die besprekingsblad voor te stel. Nog inligting hier.

Suid-Afrika se beroemdste moordenaars

Inleiding

Daisy de Melker, Moses Sithole, Hendri van Breda, en die Dickson-familie-tragedie is almal figure en gebeurtenisse wat donker hoofstukke in Suid-Afrika se misdaadgeskiedenis verteenwoordig. Alhoewel hul dade en die omstandighede verskil, het hulle elkeen die nasie geskok met hul gruwelike misdade. De Melker, een van die land se bekendste vroulike moordenaars, het haar eie familie vergiftig. Sithole, 'n berugte reeksmoordenaar, het talle slagoffers oor 'n periode van terreur geëis. Van Breda is skuldig bevind aan die wrede moord op sy eie gesin, en die Dickson-familie-tragedie is 'n hartverskeurende verhaal van verlies en gesinsmoord. Hierdie gevalle beklemtoon die donker kant van die menslike natuur en die verwoestende impak van geweld op families en gemeenskappe in Suid-Afrika.

Daisy de Melker

Daisy Louisa de Melker was een van Suid-Afrika se berugste reeksmoordenaars en het in die vroeë 20ste eeu bekendheid verwerf vir haar dade. Haar verhaal is ‘n ingewikkelde kombinasie van tragedie, boosheid en die gemeenskaplike diskoers oor vroulike misdadigers in ‘n tyd waarin vroue in so ‘n lig nie dikwels gesien is nie. Hierdie opstel ondersoek haar lewe, die oortredings wat sy gepleeg het, haar arrestasie en teregstelling, asook die invloed wat sy op die samelewing van haar tyd gehad het. Daisy de Melker se verhaal bied ’n blik op hoe moordenaars in die vroeë 20ste eeu waargeneem is, en hoe die Suid-Afrikaanse samelewing van daardie tyd sulke misdade verwerk het.

Kinderjare en vroeë lewe

Daisy de Melker, gebore op 1 Junie 1886 in Boksburg, was die dogter van ‘n gesin wat in moeilike omstandighede geleef het. Haar pa, Willem Hancorn Smith, was ‘n spoorman en haar ma, Fanny Sophia, was ‘n huisvrou. Haar kinderjare was redelik ongewoon vir ‘n persoon wat later as ‘n moordenaar sou bekend staan. Daar is min bewyse dat sy as kind enige abnormaliteit in gedrag vertoon het. Sy het in ‘n tipiese werkersklas-omgewing grootgeword en was een van elf kinders.

Na haar skoolopleiding het Daisy as verpleegster opgelei. Hierdie loopbaan het ‘n belangrike rol in haar toekomstige misdade gespeel, aangesien sy chemiese kennis opgedoen het wat haar later in staat gestel het om haar slagoffers met gif te vermoor. Haar kennis van medisyne en gifstowwe het haar ‘n voordeel bo haar slagoffers en ondersoekers gegee, en vir baie jare het sy die vermoede vermy.

Eerste huwelik en die dood van haar eerste man

In 1909 het Daisy met haar eerste man, William Alfred Cowle, getrou. Hulle het in ‘n werkersklasbuurt van Johannesburg gewoon, en het saam een seun, Rhodes Cowle, gehad. Op 11 Januarie 1923 het William siek geword en na ‘n kort siekbed is hy oorlede. Sy dood is aanvanklik aan meningitis toegeskryf, maar jare later sou dit bekend word dat Daisy haar man met strignien vergiftig het. Strignien is ‘n uiters dodelike gif wat krampe, asemhalingsprobleme en uiteindelik die dood veroorsaak. Destyds het min mense vermoed dat sy enige rol in haar man se dood gespeel het, aangesien sy ‘n versorgende vrou en ma voorgehou het.

Tweede huwelik en weer ‘n dood

Na die dood van haar eerste man het Daisy vinnig weer begin werk en haarself as ‘n weduwee probeer hervestig. In 1926 het sy weer getrou, dié keer met Robert Sproat, ‘n loodgieter. Hul huwelik het aanvanklik ook gesond en normaal voorgekom, maar op 6 November 1927 het Sproat siek geword en gesterf. Weer eens is sy dood aan natuurlike oorsake toegeskryf, hierdie keer aan chroniese nefritis. Weereens het niemand vermoed dat sy ‘n moordenaar in hul midde gehad het nie, en Daisy het haarself weer as ‘n bedroefde weduwee voorgehou.

https://www.1820settlers.com/genealogy/familygroup.php?personID=I67400&tree=master

Derde huwelik en ‘n nuwe slagoffer

Daisy het voortgegaan met haar lewe en in 1931 weer getrou, hierdie keer met Sydney Clarence de Melker, ‘n ou vriend en ook ‘n loodgieter. Hul huwelik het rustig verloop, maar die gierigheid van Daisy het bly opvlam. Sy het nie net haar mans vermoor om by hul lewensversekeringspolisse uit te kom nie, maar het ook haar eie seun, Rhodes, vergiftig vir geldelike gewin. In 1932 het Rhodes begin kla oor ‘n siekte, wat al hoe erger geword het. Hy is uiteindelik dood aan ‘n vergiftiging met monosodium arsenik. Hierdie daad het uiteindelik gelei tot haar ondergang.

Arrestasie en verhoor

Daisy se planne het finaal begin ontrafel toe speurders haar begin ondersoek het ná Rhodes se dood. Die polisie het agterdogtig geraak oor die dood van haar seun, veral omdat hy gesond was voordat hy siek geword het. Toe ondersoekbeamptes die verband begin trek tussen die vergiftiging van Rhodes en die skielike dood van Daisy se vorige mans, het hulle begin vermoed dat sy dalk vir al die sterftes verantwoordelik was.

Op 15 April 1932 is Daisy in hegtenis geneem op aanklagte van moord. Die ondersoek het aan die lig gebring dat sy drie van haar familielede vergiftig het, maar sy is slegs vir die moord op haar seun aangekla en verhoor. Die verhoor het nasionale belangstelling gewek, en Daisy het ‘n simbool van boosheid en bedrog geword.

Tydens die verhoor het sy ontken dat sy haar seun of enige van haar mans vermoor het. Die staat het egter sterk getuienis voorgelê, waaronder die koop van gifstowwe deur Daisy en die ooreenstemmende simptome van vergiftiging wat al haar slagoffers getoon het. Na ‘n intensiewe verhoor is sy skuldig bevind aan die moord op haar seun, Rhodes.

https://southafricafacts.co.za/daisy-de-melker/#:~:text=On%20the%2025th%20of%20November,in%20the%20Pretoria%20Central%20Prison.

Teregstelling

Op 30 Desember 1932 is Daisy de Melker skuldig bevind aan moord en ter dood veroordeel. Sy is op 30 Desember 1932 opgehang in die Pretoria-sentraalgevangenis. Haar teregstelling het wydverspreide aandag in Suid-Afrika getrek, aangesien dit een van die min gevalle was waar ‘n vrou tot die doodstraf gevonnis is.

Daisy se dood het egter nie die misterie rondom haar verdwyn nie. Sy het aan die einde haar onskuld volgehou, en sommige glo tot vandag toe dat daar meer aan haar verhaal was as wat aanvanklik onthul is.

Die impak op die samelewing

Daisy de Melker se dade het ‘n blywende impak op Suid-Afrikaanse misdaadgeskiedenis gehad. Haar status as een van die land se bekendste vroulike moordenaars het tot talle spekulasies gelei oor die motiewe agter haar misdade en hoe sy so lank onopgemerk gebly het. Haar gebruik van gif as ‘n moordwapen het die vermoëns van vroue in ‘n nuwe lig geplaas, veral in ‘n tyd waar gif dikwels as ‘n “vroulike” moordwapen beskou is.

Daisy de Melker se verhaal het ook die openbare siening oor verpleging en medisyne verander. Omdat sy ‘n verpleegster was, het sy toegang tot gifstowwe gehad wat haar in staat gestel het om haar moorde uit te voer. Haar geval het vrae laat ontstaan oor wie toegang tot gevaarlike stowwe behoort te hê en hoe hulle gemonitor behoort te word.

Gevolgtrekking

Daisy de Melker se lewe en misdade bly een van die mees fassinerende en ontstellende hoofstukke in Suid-Afrika se kriminele geskiedenis. Haar vermoë om vir jare aan geregtigheid te ontsnap, haar vermoede dade, en uiteindelike val, bied ‘n ingewikkelde blik op ‘n vrou wat bereid was om haar eie gesin te verwoes vir finansiële gewin. Haar verhaal dien as ‘n herinnering aan die duisternis wat soms in die menslike siel skuil, en hoe samelewings soms traag kan wees om vroulike boosheid te erken.

Verdere Gedagtes

Die opkoms van Daisy de Melker as ‘n reeksmoordenaar in ‘n samelewing wat nie gewoond was aan die idee van vroulike misdadigers nie, het ook vrae laat ontstaan oor hoe vroue in daardie tyd gesien is. Sy was dalk net so dodelik soos enige ander reeksmoordenaar, maar die manier waarop sy gemanoeuvreer het tussen die rolle van vrou, moeder en verpleegster het die samelewing oorweldig.

Wanneer ons na Daisy de Melker kyk, sien ons nie net ’n vrou wat moord gepleeg het nie, maar ook ’n produk van haar tyd – iemand wat die rol van sorgsame vrou as ‘n masker gebruik het om haar ware bedoelings weg te steek. Haar verhaal is ’n tydlose voorbeeld van hoe voorkoms misleidend kan wees, en hoe die donkerste boosheid soms agter die sagste fasades kan skuil.

Moses sithole

Moses Sithole, een van Suid-Afrika se mees berugte reeksmoordenaars, het tussen 1994 en 1995 ’n reeks gruweldade gepleeg wat ’n groot impak op die land gehad het. Sy wrede misdade, wat die lewens van ten minste 38 vroue geëis het, het Suid-Afrika geskok en die land in die greep van vrees gedompel, net enkele jare nadat apartheid tot ’n einde gekom het. Sithole het sy slagoffers op ’n brutale wyse vermoor, wat hom die naam “ABC-moordenaar” besorg het, vernoem na die gebiede waar hy sy misdade gepleeg het: Atteridgeville, Boksburg, en Cleveland.

Ons bespreek hierna Sithole se lewe, sy misdade, die ondersoek wat tot sy arrestasie gelei het, en die daaropvolgende hofsaak ondersoek. Ons sal ook kyk na die impak van sy misdade op die Suid-Afrikaanse samelewing, asook na die psigologiese faktore wat moontlik ’n rol in sy gedrag gespeel het. Hierdie verhaal van wreedheid en geweld is nie net ’n blik op die dade van ’n man nie, maar ook ’n weerspieëling van die komplekse sielkundige en sosiale faktore wat kan lei tot sulke onmenslike dade.

https://www.10minutemurder.com/blog/the-abc-killer-moses-sithole/

Moses Sithole se Agtergrond

Moses Sithole is op 17 November 1964 in Vosloorus, Gauteng, gebore. Sy kinderjare was moeilik en getraumatiseerd. Toe hy jonger was, is sy vader oorlede, en sy moeder, wat gesukkel het om vir haar kinders te sorg, het hom en sy sinbe in ’n kinderhuis geplaas. Hierdie ervaring het ’n blywende indruk op Sithole gelaat, en dit word algemeen beskou as een van die vormende ervarings wat tot sy latere gedrag gelei het. Die trauma van verwerping en verlatenheid het sy persoonlikheid diep beïnvloed, en daar is ’n sterk moontlikheid dat sy latere wrok teenoor vroue uit sy moeilike jeug gegroei het.

Sithole het ‘n moeilike verhouding met vroue gehad, en daar word bespiegel dat hy vroeër in sy lewe deur ’n vrou verwerp of mishandel is, wat sy haat en aggressie teenoor vroue vererger het. Daar is egter min konkrete bewyse oor spesifieke gebeure in sy lewe wat direk tot sy misdade gelei het. Wat wel duidelik is, is dat hy al op ’n vroeë ouderdom tekens van abnormale gedrag getoon het, insluitend die neiging om manipulerend en aggressief te wees.

In 1987, op die ouderdom van 23, is Sithole skuldig bevind aan die verkragting van ’n jong vrou. Hy is vir ses jaar tronk toe gestuur, maar is vroeg vrygelaat. Baie kriminoloë en sielkundiges beskou hierdie vroeë vrylating as ’n kritieke fout, aangesien hy onmiddellik na sy vrylating sy reeks van gruweldade begin het. Sy ervaring in die tronk het hom blykbaar nie verbeter nie, en hy het meer verbitterd en gevaarlik geword.

https://www.biography.com/crime/moses-sithole

Die Begin van die Misdade

Moses Sithole het tussen 1994 en 1995 sy reeksmoorde begin, net toe Suid-Afrika die oorgang na demokrasie gemaak het na die val van apartheid. Sy modus operandi was sistematies en gesofistikeerd. Hy het hoofsaaklik jong swart vroue geteiken wat op soek was na werk. Sithole het homself voorgedoen as ’n werkgewer of iemand wat werksgeleenthede kon aanbied, en hy het die vroue gelok deur aan te bied om hulle te help om werk te kry.

Sodra hy sy slagoffers gewen het, sou hy hulle na afgeleë plekke neem, waar hy hulle sou verkrag en verwurg. Die lyke van sy slagoffers is dikwels in ’n verswakte toestand gelaat, dikwels in veld of bosagtige gebiede waar hulle later deur wandelaars of die polisie ontdek is. Hierdie wrede moorde het tot groot vrees en paniek in die gemeenskap gelei, veral omdat die moordenaar onbekend was en daar min bewyse was om hom te identifiseer.

Sithole se misdade het die aandag van die media en die polisie getrek, en daar is vinnig ’n verband gesien tussen die verskeie moorde in die Gauteng-streek. Hierdie patroon het die polisie in staat gestel om te besef dat hulle met ’n reeksmoordenaar te doen het. Wat egter die ondersoek bemoeilik het, was die feit dat Suid-Afrika in daardie tyd steeds met grootskaalse sosiale en politieke verandering te doen gehad het, en die polisie het nie die nodige hulpbronne gehad om ’n georganiseerde soektog na die moordenaar te loods nie.

https://www.crimelibrary.org/serial_killers/predators/moses_sithole/11.html

Die Polisie-ondersoek

Die polisie-ondersoek na die reeksmoorde was kompleks en uiters moeilik. Die Suid-Afrikaanse Polisiediens (SAPD) het aanvanklik gesukkel om enige konkrete leidrade te vind. Die moordenaar het geen duidelike vingerafdrukke of fisiese bewyse agtergelaat nie, en daar was min ooggetuies wat Sithole se bewegings kon bevestig. Wat die ondersoek nog moeiliker gemaak het, was die feit dat baie van die slagoffers se families nie dadelik die verdwyning van hul geliefdes aangemeld het nie, aangesien hulle geglo het dat die vroue moontlik na werk elders gesoek het.

Daar was egter ‘n deurbraak toe die polisie verskeie slagoffers se lyke in dieselfde omgewing gevind het, wat daarop gedui het dat die moordenaar in spesifieke gebiede gemik het. Dit het gelei tot die identifisering van die “ABC-moorde”, wat na die drie geografiese gebiede verwys waar die lyke gevind is: Atteridgeville, Boksburg, en Cleveland. Hierdie verbinding het die polisie in staat gestel om ’n gesamentlike ondersoek in hierdie gebiede te loods en al die sake as deel van ’n groter patroon van moorde te beskou.

Een van die belangrikste deurbraakke in die saak was die getuienis van ’n vrou wat deur Sithole aangeval is, maar daarin geslaag het om te ontsnap. Sy het waardevolle inligting aan die polisie verskaf oor Sithole se voorkoms en sy manier van optrede. Hierdie inligting, tesame met getuienis van ander oorlewendes van sy aanvalle, het die polisie in staat gestel om ’n profiel van die moordenaar op te stel.

Arrestasie en Verhoor

Moses Sithole is op 5 November 1995 in hegtenis geneem, nadat hy deur die polisie in Johannesburg geïdentifiseer is. Sy arrestasie het gevolg op ’n massiewe nasionale soektog, en daar was ’n intense mediabedekking oor die saak. Hy het aanvanklik probeer om van die polisie te vlug en is tydens sy arrestasie geskiet, maar het oorleef en is onder polisie-aanhouding geneem.

Tydens sy verhoor het Sithole geen berou getoon vir sy dade nie en het hy selfs probeer om sy misdade te regverdig. Hy het erken dat hy vroue verkrag en vermoor het, maar het probeer om dit op sy moeilike kinderjare en sy verwerping deur vroue te blameer. Sy gebrek aan skuldgevoelens of spyt het hom verder gedemoniseer in die oë van die publiek en die media.

Die verhoor van Moses Sithole het een van die grootste in die geskiedenis van Suid-Afrika geword, met ’n intense openbare belangstelling in elke detail van die saak. Hy is uiteindelik skuldig bevind aan 38 aanklagtes van moord, 40 aanklagtes van verkragting, en 6 aanklagtes van rooftog. In Desember 1997 is hy tot 2410 jaar tronkstraf gevonnis, sonder die moontlikheid van parool vir minstens 930 jaar. Hierdie vonnis het die strengheid van sy misdade weerspieël en was een van die langste vonnisse in die geskiedenis van die land.

https://criminalminds.fandom.com/wiki/Moses_Sithole#:~:text=On%20December%204%2C%201997%2C%20Sithole,of%20parole%20for%20930%20years.

Henri van Breda

Henri van Breda se verhaal is een van die mees opspraakwekkende misdaadsake in Suid-Afrikaanse geskiedenis. Hy het nasionale en internasionale aandag getrek toe hy daarvan beskuldig is dat hy op 27 Januarie 2015 sy ouers en broer wreed vermoor het en sy suster ernstig beseer het in hul gesinshuis in De Zalze, ’n luukse landgoed in Stellenbosch. Die Van Breda-gesinsaak het nie net mense geskok nie, maar het ook vrae laat ontstaan oor die psigologiese en sosiale faktore wat tot sulke gruweldade kan lei.

Hierna word Henri van Breda se lewe, die gebeure rondom die moord, sy arrestasie en verhoor, en die impak van sy misdade op die gemeenskap en die samelewing in die breë bespreek. Verder sal ons ondersoek instel na die sielkundige faktore wat ’n rol in sy dade kon speel, asook die rol van die media en openbare mening gedurende sy verhoor.

https://www.bbc.com/news/world-africa-44359696.amp

Die Van Breda-familie en Henri se agtergrond

Die Van Breda-familie was welgesteld en het ‘n gemaklike lewe gelei. Martin van Breda, Henri se vader, was ‘n suksesvolle sakeman en sy ma, Teresa, het gesorg vir die gesin. Die Van Breda’s was oorspronklik van Suid-Afrika, maar het ’n geruime tyd in Australië gewoon voordat hulle teruggekeer het na Suid-Afrika in 2014. Hulle het hul intrek geneem op die De Zalze-landgoed in Stellenbosch, een van die mees eksklusiewe landgoedere in die land, bekend vir sy pragtige natuurskoon en streng sekuriteit.

Henri was die middelste kind van drie kinders. Sy ouer broer, Rudi, was ’n talentvolle student wat op universiteit in Australië gestudeer het, en sy jonger suster, Marli, was nog op skool ten tyde van die aanvalle. Henri self was nie besonder akademies of sportief uitmuntend nie, maar het ook nie uitgestaan as iemand wat probleme veroorsaak het nie. In baie opsigte het hy ’n normale lewe gelei, alhoewel daar later inligting na vore gekom het wat daarop dui dat hy moontlik probleme onder die oppervlak gehad het.

Henri het ’n jaar van universiteit in Australië voltooi voordat hy na Suid-Afrika teruggekeer het om saam met sy gesin te woon. Daar is spekulasie dat hy met dwelmgebruik gesukkel het, hoewel dit nooit ten volle bewys is nie. Sy terugkeer huis toe het nie onmiddellik as ’n probleem gesien nie, maar sy gedrag het verander soos wat tyd aangestap het.

https://www.iol.co.za/news/five-things-to-know-about-the-henri-van-breda-axe-murder-case-24987359

Die Moorde

Die gebeure wat op 27 Januarie 2015 plaasgevind het, het ’n skokkende en grusame karakter. Volgens die hofverslae het Henri van Breda, gewapen met ’n byl, sy ouers en broer aangeval terwyl hulle geslaap het. Martin, Teresa en Rudi is almal dodelik gewond, terwyl Marli, wat ook aangeval is, oorleef het maar ernstige kop- en nekbeserings opgedoen het. Sy het later aan geheueverlies gely en kon nie die gebeure van daardie aand onthou nie.

Henri het die nooddienste na die moorde geskakel en beweer dat ‘n inbreker die gesin aangeval het. In sy weergawe van die gebeure het hy gesê dat hy in die bad was en dat hy later ’n gemaskerde aanvaller gesien het wat sy gesin met die byl aangeval het. Hy het ook beweer dat die aanvaller hom gesny het, maar die wond was oppervlakkig.

Baie van Henri se weergawe van die gebeure het egter nie sin gemaak nie, en die polisie het hom al hoe meer begin ondersoek. Sy kalm houding tydens die noodoproep het agterdog gewek, sowel as die feit dat daar geen bewyse van ’n inbraak of die teenwoordigheid van ’n ander persoon in die huis was nie. Verder was daar geen ooglopende motief vir ’n inbraak nie, aangesien niks van waarde gesteel is nie. Hierdie faktore het daartoe gelei dat Henri as die primêre verdagte beskou is.

https://www.dailymaverick.co.za/article/2022-06-01-axe-murderer-henri-van-breda-relocated-to-gauteng-facility-after-prison-attack/

Die Arrestasie en Verhoor

Henri van Breda is op 5 Junie 2016 in hegtenis geneem, meer as ’n jaar nadat die moorde plaasgevind het. Die polisie het voldoende getuienis bymekaar gemaak om hom aan te kla, insluitend sy vingerafdrukke op die byl wat gebruik is in die moorde, asook bloedspatsels op sy klere wat ooreenstem met dié van sy gesin. Hy is aangekla van drie aanklagte van moord, een van poging tot moord, en een van dwarsboming van die gereg.

Die verhoor het in April 2017 begin en het regoor die wêreld aandag getrek. Die media het elke stap van die verhoor gevolg, en mense was gefassineer deur Henri se koue en emosielose houding gedurende die hofproses. Tydens sy getuienis het hy volgehou dat hy nie skuldig was nie en dat ’n onbekende aanvaller die misdade gepleeg het. Sy regspan het probeer om twyfel te saai oor die polisie se hantering van die bewysmateriaal, asook die moontlikheid dat ’n derde party betrokke kon wees.

Een van die belangrikste stukke getuienis in die saak was die bloedspatontleding wat deur die staat se kundiges aangebied is. Hulle het getuig dat die patrone van die bloed op Henri se klere daarop dui dat hy naby aan die slagoffers was toe hulle met die byl aangeval is, wat strydig was met sy bewering dat hy ver weg was en dat die aanvaller sy gesin aangeval het. Daarbenewens het die ondersoekbeamptes gewys op die onwaarskynlikheid dat ’n gemaskerde inbreker sonder ’n duidelike motief sou binnekom, net om die gesin te vermoor sonder om iets te steel.

https://www.saflii.org/za/cases/ZAWCHC/2018/87.html

Henri se Verdediging

Henri se verdedigingspan het probeer om te argumenteer dat daar moontlik foute in die polisie se ondersoek was en dat ’n onbekende persoon steeds die aanvalle kon uitgevoer het. Hulle het ook probeer om die moontlikheid van ‘n dwelmprobleem by Henri aan te dui as ’n manier om sy gedrag te verduidelik, maar dit het nie ’n beduidende impak op die hof se bevindinge gehad nie.

Die verdediging het verder probeer om Henri se wondes as bewys van sy stryd met die vermeende aanvaller te gebruik. Maar die staat het betoog dat sy snye self toegedien kon wees om die voorkoms van ’n stryd te skep.

Marli van Breda, die enigste oorlewende van die aanval, het as gevolg van haar ernstige beserings en geheueverlies nie teen haar broer getuig nie. Dit het beteken dat die hof hoofsaaklik op forensiese bewyse en Henri se eie verklarings moes steun om tot ’n uitspraak te kom.

Skuldigbevinding en Vonnis

Na ’n langdurige verhoor is Henri van Breda in Mei 2018 skuldig bevind aan al die aanklagte teen hom. Die regter, Siraj Desai, het bevind dat die bewyse teen Henri oorweldigend was en dat sy weergawe van die gebeure onwaarskynlik en teenstrydig was. Hy is skuldig bevind aan drie aanklagte van moord, een van poging tot moord, en een van dwarsboming van die gereg.

In Junie 2018 is Henri tot drie lewenslange vonnisse vir die moorde op sy ouers en broer gevonnis, asook ’n bykomende 15 jaar vir die poging tot moord op sy suster en ’n verdere jaar vir die dwarsboming van die gereg. Die vonnisse sou gelyktydig uitgedien word.

https://www.dailymaverick.co.za/article/2022-06-01-axe-murderer-henri-van-breda-relocated-to-gauteng-facility-after-prison-attack/#:~:text=He%20is%20serving%20a%20life,to%20Leeuwkop%20prison%20in%20Gauteng.

Openbare Reaksie en Media

Henri van Breda se saak het wydverspreide media-aandag geniet, en mense was geskok oor die brutaliteit van die moorde en die idee dat ’n jong man sy eie gesin so wreed kon aanval. Baie mense het gespekuleer oor wat Henri kon gedryf het om sulke gruweldade te pleeg, maar geen duidelike motief het ooit na vore gekom nie.

Sommige het aangevoer dat gierigheid ’n rol kon speel, aangesien Henri moontlik sou baat by sy ouers se boedel. Ander het gedink dat sy moontlike dwelmgebruik en persoonlike frustrasies dalk tot sy optrede gelei het. Die publiek het egter grootliks die idee verwerp dat daar enige geldige verskoning kon wees vir sy dade.

Dickason familie tragedie

Die Dickason-familietragedie was een van die mees hartverskeurende en ontstellende voorvalle wat in onlangse jare wêreldwye media-aandag getrek het. Hierdie grusame tragedie het op 16 September 2021 plaasgevind toe Lauren Dickason, ’n Suid-Afrikaanse vrou, beskuldig is dat sy haar drie jong kinders, Liane (6), en haar tweelingdogters, Maya en Karla (2), in hul huis in Timaru, Nieu-Seeland, vermoor het. Haar man, Graham Dickason, het die drie kinders dood gevind toe hy van werk af teruggekeer het.

Hierna sal die konteks en agtergrond van die Dickason-gesin ondersoek word, asook die gebeure wat tot die tragedie gelei het. Dit sal verder die sielkundige en sosiale faktore ondersoek wat moontlik bygedra het tot Lauren Dickason se dade. Uiteindelik sal daar gekyk word na die nasleep van die tragedie, insluitend die impak op die gesin, die gemeenskap en die reaksie van die publiek.

https://www.news24.com/news24/southafrica/news/disturbing-details-of-how-lauren-dickason-allegedly-killed-her-3-children-emerge-in-new-zealand-court-20230717

Die Dickason-gesin: ’n Agtergrond

Lauren en Graham Dickason was albei medies opgelei en afkomstig van Suid-Afrika. Graham was ’n ortopediese chirurg, terwyl Lauren as ’n mediese dokter gewerk het. Hulle het aanvanklik ’n gemaklike lewe in Suid-Afrika gelei, maar soos baie gesinne wat die onsekerheid en misdaad in Suid-Afrika wou ontsnap, het hulle besluit om vir ’n nuwe begin na Nieu-Seeland te emigreer.

Die Dickason-gesin se reis na Nieu-Seeland was nie sonder uitdagings nie. Emigrasie is dikwels ’n traumatiese proses, selfs vir die mees veerkragtige mense. Die spanning van aanpassing in ’n nuwe land, weg van familie en vriende, kan enorme druk plaas op beide die ouers en kinders. In die geval van die Dickason-gesin het hulle nie net die logistieke uitdagings van emigrasie in die gesig gestaar nie, maar ook die emosionele impak van isolasie en kultuurskok.

Lauren Dickason, wat tydens die hofverrigtinge erken het dat sy met postnatale depressie gesukkel het, het ook met die geestelike druk van moederskap geworstel. Die druk om drie jong kinders groot te maak, terwyl sy haarself aanpas by ’n nuwe land, het moontlik ’n beduidende rol gespeel in haar geestesgesondheid. Postnatale depressie kan dikwels tot ernstige emosionele probleme lei as dit nie behoorlik bestuur of behandel word nie, en dit blyk dat Lauren se toestand oor tyd vererger het.

https://www.cbsnews.com/amp/news/new-zealand-mother-laura-dickson-guilty-deaths-three-young-daughters/

Die Gebeure van 16 September 2021

Op die aand van 16 September het Nieu-Seeland in skok gedompel toe berigte oor die drie vermoorde kinders die nuus bereik het. Graham Dickason, wat na ’n lang werksdag by die huis gekom het, het sy drie kinders dood gevind en sy vrou in ’n toestand van duidelike wanhoop. Lauren was in die huis en het blykbaar probeer om haarself skade aan te doen. Graham het dadelik hulp ontbied, maar dit was te laat om sy kinders te red.

Volgens voorlopige verslae het Lauren Dickason haar kinders verwurg, maar die besonderhede van die moorde het eers later aan die lig gekom tydens die polisie-ondersoek en hofverrigtinge. Die gesin was pas Nieu-Seeland binne enkele dae betrek, en hulle was besig om hul nuwe lewe in die stil dorpie Timaru te begin. Niemand kon verwag dat so ’n tragedie sou afspeel in ’n gesin wat, aan die buitekant, normaal en goedversorg gelyk het nie.

Die Sielkundige Aspekte van die Tragedie

Lauren Dickason se dade was nie net onverwags nie, maar ook onverklaarbaar vir die meeste mense wat die tragedie vanuit ’n afstand gesien het. Hoe kan ’n ma so iets aan haar eie kinders doen? Hierdie vraag het mense wêreldwyd getref, veral omdat dit teen alle instinkte van moederskap indruis. Maar soos meer besonderhede na vore gekom het, het dit duidelik geword dat Lauren al vir ‘n geruime tyd met ernstige geestesgesondheidsprobleme gesukkel het.

Postnatale depressie is ‘n ernstige sielkundige toestand wat baie nuwe moeders tref. Dit gaan dikwels gepaard met gevoelens van wanhoop, uitputting, skuld, en in sommige gevalle, intense woede of aggressie. In uiterste gevalle, wanneer die toestand onbehandeld bly of nie voldoende bestuur word nie, kan dit lei tot psigotiese episodes, wat bekend staan as postnatale psigose. Hierdie toestand kan gevaarlik wees, aangesien dit kan lei tot ‘n verlies van realiteitsin, hallusinasies, en in die ernstigste gevalle, gewelddadige optrede teenoor die self of ander.

Lauren het tydens haar verhoor erken dat sy vir jare met geestesgesondheidsprobleme gesukkel het, en dat haar postnatale depressie ’n groot rol gespeel het in haar emosionele en psigologiese agteruitgang. Haar mediese agtergrond het haar bewus gemaak van die simptome wat sy ervaar het, maar dit het blykbaar nie daarin geslaag om die dodelike afloop te voorkom nie. Die moorde op haar kinders is dus ’n kombinasie van verskeie faktore, insluitend geestesgesondheid, emosionele oorlading, en die enorme spanning van aanpassing in ’n nuwe omgewing.

Die Nasleep van die Tragedie

Die nasleep van die Dickason-tragedie was enorm. Graham Dickason, wat sy drie kinders verloor het en sy vrou in hegtenis geneem gesien het, moes probeer om sy eie verlies te verwerk te midde van intense mediabelangstelling en openbare reaksie. Hy het ’n verklaring uitgereik waarin hy gesê het dat hy sy vrou steeds liefhet en nie wrok koester nie, en hy het gevra dat mense eerder deernis en begrip moet hê vir die komplekse aard van geestesgesondheid.

Die tragedie het ‘n golf van simpatie en skok deur beide Nieu-Seeland en Suid-Afrika gestuur. Baie mense het gewonder hoe dit moontlik was dat iemand wat so goed opgelei en klaarblyklik liefdevol was, tot sulke dade in staat kon wees. Die gemeenskap in Timaru, wat bekend is vir sy rustige en vreedsame karakter, was verpletter deur die gebeure en het uitgebreide ondersteuning aan Graham aangebied.

Die tragedie het ook ‘n groter gesprek oor geestesgesondheid aan die gang gesit, spesifiek in die konteks van emigrasie en die druk wat dit op gesinne plaas. Vir baie wat al self deur die proses van emigrasie gegaan het, was die gebeure ‘n skrikwekkende herinnering aan hoe emosionele spanning kan opbou en tragiese gevolge kan hê as dit nie behoorlik hanteer word nie.

Openbare en Media Reaksie

Die media het vinnig op die Dickason-tragedie gereageer en het gedetailleerde dekking gegee van die gebeure en die daaropvolgende hofverrigtinge. Die publiek was verdeel in hul reaksie. Sommige het groot simpatie uitgespreek vir Lauren en het aangevoer dat haar dade ’n gevolg was van haar geestesgesondheidstoestand, wat haar nie in volle beheer van haar optrede gelaat het nie. Ander het gevra vir geregtigheid vir die drie jong kinders, en het daarop aangedring dat sulke misdade streng gestraf moet word.

Die saak het ook gewys op die ongelykhede in die behandeling van geestesgesondheid en die ondersteuning wat beskikbaar is vir mense wat met sulke toestande sukkel. In beide Suid-Afrika en Nieu-Seeland is daar ’n toenemende bewustheid van die behoefte aan beter hulpbronne en ondersteuning vir geestesgesondheidskwessies, veral in die konteks van postnatale depressie.

https://www.odt.co.nz/star-news/star-districts/lauren-dickason-sentencing-how-case-unfolded

Hofsaak en Verhoor

Lauren Dickason is aangekla van die moord op haar drie kinders, en haar verhoor het in 2022 plaasgevind. Gedurende die verhoor het sielkundiges getuienis gelewer oor haar geestestoestand tydens die moorde. Die verdediging het aangevoer dat sy aan ernstige postnatale depressie en moontlik postnatale psigose gely het, wat haar in ‘n toestand van geestelike disassosiasie geplaas het.

Die staat het egter die erns van die misdaad beklemtoon en betoog dat, ongeag haar geestestoestand, die kinders doelbewus vermoor is en dat geregtigheid vir hulle moes geskied. Die hof moes dus ‘n komplekse afweging maak tussen Lauren se geestesgesondheidstoestand en die gruwelike aard van die moorde.

https://www.citizen.co.za/news/south-africa/courts/dickason-murder-trial-new-zealand-court-childrens-father/amp/

Gevolgtrekking

In die finale ontleding herinner die gevalle van Daisy de Melker, Moses Sithole, Hendri van Breda, en die Dickson-familie-tragedie ons aan die broosheid van menslike verhoudings en die verskriklike gevolge van geweld en bedrog. Hierdie misdade het diep wonde gelaat in die slagoffers se families en die breër gemeenskap, en hul stories dien as 'n waarskuwing oor hoe kwesbaar selfs die mees intieme bande kan wees. Alhoewel geregtigheid uiteindelik geseëvier het in sommige van hierdie gevalle, bly die verlies en die skok wat hulle veroorsaak het, steeds in die kollektiewe geheue van die samelewing vasgevang. Hierdie geskiedenis vra ons om ons waardes en beskerming teen misdaad voortdurend te heroorweeg, sodat sulke tragedies nooit weer plaasvind nie.