Swart mis

In die satanistiese tradisie verwys die term swart mis na 'n religieuse plegtigheid, wat, soos veronderstel word, op die Sabbat plaasgevind het. Dit was in wese 'n parodie van die Christelike mis, en sy hoofdoel was die ontwyding van die hostie, of misbrood, alhoewel die outeurs, wat die swart mis in hulle boeke beskryf het, geen besonderhede verstrek oor die herkoms van die ontwyde misbrood en die presiese manier waarop hulle ontwy sou word nie. Dikwels word die ontwyding as 'n ritueel in verband met seksuele praktyke beskryf, alhoewel daar ook nie ooreenstemming oor die aard van rituele is nie.

Sommige Middeleeuse skrywers beweer dat die misbrood deur 'n padda, 'n raap of 'n stukkie gedroogde vleis vervang is, maar die meeste regters en skrywers het geglo dat die misbrood van Christelike priesters gekom het, wat 'n kontrak met die duiwel gesluit het en die misbrood in sy opdrag aan die deelnemers van 'n swart mis oorhandig het.

Volgens die Middeleeuse bygelowe het die swart mis sy hoogtepunt in 'n uitbundige fees bereik.

Daar is egter geen bewyse dat mense ooit 'n swart mis soos hierbo beskryf gevier het. Die beskrywings het uit die pen van die Christelike inkwisiteurs gekom, wat beweerde "hekse" en "towenaars" gemartel het totdat hulle 'n kontrak met die duiwel en deelname aan 'n swart mis erken het.

Historiese oorsprong

Die konsep van die swart mis het sy oorsprong moontlik in die ondergrondse tradisies van die Kathare, 'n Middeleeuse Christelike beweging, wat tydens die Middeleeue deur die Rooms-Katolieke Kerk in 'n bloedige kruistog uitgeroei is. Die Kathare was sterk beïnvloed deur Gnostiese leerstellings en het geglo dat daar twee vorme van God is – die skeppergod van die Ou Testament, wat die stoflike wêreld geskep en as die "Vors van die donkerheid" beskryf is, en die spirituele "God van die lig".

Die swart mis het egter eers vanaf die 15de eeu 'n belangrike rol begin speel, toe die kerk met die vervolging van hekse as die beweerde aanhangers van die duiwel begin het. Bygelowe, fantastiese spekulasies en vreemde gebeurtenisse en gebare is in 'n aantal historiese dokumente vermeng, wat 'n beweerde beskrywing van die swart mis gegee het. Satanisme en die swart mis het egter uitsluitlik in die verbeelding van die inkwisiteurs bestaan.

Die eerste historiese oorlewerings van 'n soort swart mis wat werklik plaasgevind het, dateer uit die 17de eeu. Die Franse polisie het toe die siener Cathérine Deshayes in hegtenis geneem. Deshayes was 'n bekende aborsionis en is daarvan beskuldig dat sy babas aan die vrydenker-priester Abbé Guibourg oorhandig het, wat hulle na bewering tydens 'n swart mis geoffer het. Na bewering het die plegtighede op die naakte liggaam van 'n vrou plaasgevind, en gelyktydig met die ontwyding van 'n misbrood is die keel van 'n kind deurgesny. Die bloed is in 'n kelk opgevang, terwyl gebede ter ere van die demone Asmodeus en Ashtaroth opgesê is.

Tydens die hofsaak is bewyse gelewer oor swart misse, wat in opdrag van die markies De Montespan plaasgevind het – na bewering om die guns van koning Lodewyk XIV te wen. Ander swart misse is verbind met moordsake en komplotte in verband met vergiftigings, en baie bekende persoonlikhede het na bewering 'n aandeel hieraan gehad. Van die sowat 300 mense wat gearresteer is, is net die helfte uiteindelik aangekla. De Montespan is vrygespreek, terwyl La Voisin ook ná drie dae se marteling nie skuld beken het nie. Sy is op 22 Februarie 1680 lewend verbrand.

Die moderne swart mis

Die moderne swart mis was deel van die nuwe belangstelling in okkultisme in die 19de-eeuse Frankryk. Die "herinvoering" van teïstiese satanisme en die swart mis word gewoonlik aan Joris-Karl Huysmans toegeskryf, wat in sy boek La-Bas (1891) 'n uitvoerige beskrywing van die plegtigheid gee.

Die Kerk van Satan, wat in 1966 deur Anton Szandor LaVey in San Francisco gestig is, het sy eie weergawe van 'n swart mis ingevoer. Volgens LaVey se Satanic Bible is hierdie swart mis allesbehalwe 'n magiese ritueel. Dit is net 'n parodie van enige godsdienstige plegtigheid, meer spesifiek dié van die Rooms-Katolieke Kerk.